ΤΗΝ 'ΏΡΑ ΠΟΥ ΠΈΦΤΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...

Ξεκινάς και κάνεις τον απολογισμό σου,
την εσωτερική, εκείνη ανασκόπηση...

Εδώ γράφει ο αριθμός δύο….
Εδώ γράφει ο αριθμός τρία….
Εδώ γράφει ο αριθμός έντεκα…

Εδώ μια μάνα με τέσσερα παιδιά…
Είπε η φωνή που ακουγόταν μέσα από την τηλεόραση και πάγωσα.
Ένιωσα για πρώτη και θέλω να πιστεύω και για τελευταία φορά στη ζωή μου, πώς είναι να νιώθεις πως δεν υπάρχει καμία φλέβα στο εσωτερικό σου.

Εδώ μια μάνα με τέσσερα παιδιά…
Επανέλαβε ο εαυτός μου.

Μια Μάνα με Τέσσερα Παιδιά
Μια ΜΑΝΑ με ΤΕΣΣΕΡΑ Παιδιά
Μια ΜΑΝΑ με ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ!!! Μια οικογένεια, μια εκστρατεία ζωής όλης.
Μαζί και στη ζωή, μαζί και στο θάνατο.
Δεν ήρθαν όλοι μαζί, έφυγαν όμως.
Ακόμη κι εκεί, μαζί.

Ροζ και γαλάζια βρεφικά βραχιόλια στοιβάχτηκαν κάπου χωρίς απαλές, ροζ ή γαλάζιες και λευκές κουβερτούλες.

Εδώ μια μάνα με τέσσερα παιδιά…
Επανέλαβε και δεύτερη φορά ο εαυτός μου.

Δε θυμάμαι ποιον αριθμό είχαν γράψει στον σταυρό τους, μα θυμάμαι πως ανήκαν και εκείνοι σε έναν τάδε αριθμό.

Ήταν όλες οι ψυχές άραγε ο τάδε ένας αριθμός;
ή κάθε ψυχή είχε τον αριθμό της;

Εδώ πέντε αριθμοί μαζί; Ή ένας αριθμός για πέντε ανθρώπους;

Πόσο κουτοί Θεέ μου.
Πόσο υπόδουλοι μιας σάπιας κοινωνίας;
Πότε θα καταλάβουμε πως το ξυράφι που ματώνει κατάσαρκα τις φλέβες μας το ακονίζουμε εμείς οι ίδιοι;

Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μη γίνουμε ο τάδε ένας αριθμός…
Μα είμαστε ήδη…. Κάθε φορά που κάποιος φεύγει από τη ζωή και λόγω ελλιπών στοιχείων είναι απλώς ένας αριθμός… άλλος ένας αριθμός είμαστε και εμείς, που το επιτρέψαμε να γίνει…


 ~~ "Ένας Ακόμη Τάδε Αριθμός",  "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου"

Χωρίς τη μαθηματική τάξη, δε στέκει
τίποτα: Ούτε ουρανός έναστρος
ούτε ρόδο. Προπαντός ένα ποίημα.
Κι ευτυχώς ότι μ' έκανε η μοίρα μου
γνώστη των μουσικών αριθμών,
ότι κρέμασε μιαν αχτίνα επιπλέον
το άστρο της ημέρας στην όρασή μου
και κάνοντας τα γόνατά μου τραπέζι
εργάζομαι, ως να 'ταν να φτιάξω
έναν έναστρο ουρανό ή ένα ρόδο.

Οι μουσικοί αριθμοί, Από τη συλλογή Απογευματινό ηλιοτρόπιο (1976) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου, ποιήματα 1933-1991 (εκδ. Ποταμός, 2008)

«Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου – σαν τη θολή, αόριστη ανά-
μνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη – και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε από ‘να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί».

«Εκείνο» - Τάσος Λειβαδίτης, «Ποιήματα (1958 - 1964)» , εκδόσεις Κέδρος 

Κανείς δεν ξέρει πού
κοιτούν
τα σπίτια

μέσ’ από τ’ ανοιχτά παράθυρά τους
σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν
φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο

Τα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινες τους φλέβες να φουσκώνουν

μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου

Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους
όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν
ο χρόνος τους ακινητεί
το παρελθόν τους και το μέλλον τους
χωρούν
μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους

Όμως
πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκκαλά τους απ’ το βάρος
και ξαφνικά
μια νύχτα
καταρρέουν
μ’ ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει.

Ορέστης Αλεξάκης - Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν

Post tenebras lux.
μτφρ: μετά το σκοτάδι φως

Από τη Vulgata (βιβλίο Ιώβ) (επιγραφή ρολογιού σε εκκλησία της Γενεύης που χρησιμοποιήθηκε και σαν σύνθημα των Καλβινιστών)

Αποσκότησων με.
Διογένης, 410-323 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος

μτφρ: βγάλε με από το σκοτάδι (με διττή έννοια - η απάντησή του προς το Μ. Αλέξανδρο, όταν τον ρώτησε τι επιθυμούσε από εκείνον)

 Την ώρα που πέφτει το σκοτάδι.....

Καλό βράδυ, εκφραστικοί.
Καλό ΣΚ να έχετε  

Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην Αλεξάνδρα Μουριοπούλου και είναι στο Πήλιο.
Ευχαριστώ πάρα πολύ! <3