Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΣΟΥΠΕΡΧΟΝΔΡΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ


..... που όμως, πρόσφεραν γέλιο και μάλιστα, τρανταχτό.

 
SUPERCONDRIAQUE
Παραγωγή: Γαλλία - Βέλγιο Σκηνοθεσία: Ντανί Μπουν
Πρωταγωνιστούν: Ντανί Μπουν, Αλίς Πολ, Καντ Μεράντ 
Κωμωδία, Έγχρωμη, Διάρκεια: 107', Έτος: 2014
 
 
Ο Ρομάν είναι 40 χρονών, δεν είναι παντρεμένος και δεν έχει παιδιά. Η δουλειά του ως φωτογράφος για διαδικτυακό ιατρικό λεξικό δε βοηθάει την οξεία υποχονδρία του, που για χρόνια καθορίζει τη ζωή του ολόκληρη, υποβιβάζοντας τον σε ένα σάκο με φοβίες και νευρώσεις.
Ο μοναδικός του φίλος, ο γιατρός Ντιμίτρι Ζβένκα, έκανε το τραγικό λάθος να τον συμπαθήσει πραγματικά όταν τον πρωτογνώρισε. Έχει βρει το μπελά του με τα αμέτρητα ψυχοσωματικά προβλήματα του Ρομάν και θα ήθελε να τον ξεφορτωθεί για πάντα.
Πιστεύει ότι αν εκείνος γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του, όλα του τα προβλήματα θα λυθούν. Το να βρεθεί όμως μια γυναίκα που θα ανεχτεί το Ρομάν όπως είναι και θα τον βοηθήσει, αποδεικνύεται μια μεγάλη πρόκληση.

 Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ της ταινίας με αγγλικούς υπότιτλους μιας και ελληνικούς δεν βρήκα:




Εντάξει, θεωρώ πως κανείς δεν υποπτεύεται τι μπορεί να συμβεί από την αρχή της ταινίας.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα, γενικά κωμωδίες Γαλλικών παραγωγών θα προτείνω και θα βλέπω πλέον, καμία σχέση με τις αμερικάνικες και τις δικές μας που για να γελάσεις χρησιμοποιούν τεχνικές του τύπου γυμνό, βρισίδι, αηδιαστικές σκηνές και γενικά έχουν μια νοοτροπία που δεν μου αρέσουν. Λίγες θεωρώ πως αξίζουν και σε κάνουν να γελάς με βάση τις ατάκες, το σενάριο και την όλη υπόθεση.

Υπενθυμίζω μιας και το αναφέρω συχνά σε κάθε ευκαιρία θεωρώ δύσκολο είδος την κωμωδία τόσο στον κινηματογράφο, όσο σε σειρές και σε υποθέσεις βιβλίων. Είναι πιο εύκολο να συγκινήσεις τον άλλον παρά να τον κάνεις να γελάσει απο την καρδιά του.


Και πάμε τώρα σε μια πιο πρόσφατη παραγωγή με τον ίδιο ηθοποιό, πιο μεγαλωμένο θα έλεγα, αυτή τη φορά.



Radin!


Κωμωδία 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 89'
Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Φρεντ Καβαγέ με τους: Ντανί Μπουν, Λοράνς Αρνέ, Νοεμί Σμιντ


Ένας ακοινώνητος, σπαγκοραμμένος βιολιστής, που ζει κάνοντας αιματηρή οικονομία, φλερτάρει με την καινούργια βιολοντσελίστρια της ορχήστρας, ενώ ανακαλύπτει πως έχει μια κόρη που αγνοούσε την ύπαρξή της.


Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ της ταινίας με ελληνικούς αυτή τη φορά, υπότιτλους:



Εντάξει, καινοτόμες και πρωτότυπες κωμωδίες δεν τις λες και σίγουρα όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που πάσχουν από αυτές τις "ασθένειες" και είναι πολύ σημαντικό μιας και στην ουσία δεν χαίρονται τη ζωή τους, εννοώ δεν είναι για γέλια αλλά για βοήθεια, να θες να βοηθήσεις και σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολο απο οτι βλεπουμε στην ταινία. Όμως έχει χιουμοριστική πλευρά η ταινία και εκεί θα την αφήσω. Θεωρώ πως έστω και έναν να βάλει σε σκέψεις μέσα από αστείες πτυχές, είναι αρκετά σημαντικό.

Σας είχα μιλήσει για μια υπέροχη σκηνή του "Αρχιτσιγκούνη" σε μια παλαιότερη ανάρτηση. Ήταν η σκηνή εκείνη στην οποία αναγκάστηκε η συμφωνική οχρήστρα που δουλεύει ο πρωταγωνιστής μιας, να παίξει τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι σε 12 λεπτά. Εντάξει, γελάσαμε πάρα πολύ και την σκηνή την ξαναείδαμε. 

Θα περιμένω και τις δικές σας απόψεις αν τις έχετε δει ή αν τις δείτε.

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.

Σχόλια

  1. Ααα θέλω να την δω, την έχω τσεκάρει από το trailer!
    Γενικά μ'αρέσει ο γαλλικός κινηματογράφος.

    Καλημέρα Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να την δεις Κατερίνα μου, θα περιμένω να ανταλλάξουμε απόψεις.
      Καλημέρα :)

      Διαγραφή
  2. Α...δεν τις έχω δει αλλά συμφωνώ απόλυτα ότι η κωμωδία είναι πολύ δύσκολη και γι αυτό δεν βλέπουμε επιτυχημένες κωμωδίες. Αλλά τις κράτησα για να τις δω.
    Σ'ευχαριστούμε Κικίτσα μου μας χρειάζεται γέλιο καρδιάς
    Φιλί γλυκό και μια όμορφη καλημέρα εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...