ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ - ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΙΣΑΑΚ.

Άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους σε μια ιδέα! Που στάθηκαν γενναία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, που πολέμησαν, που εγκατέλειψαν κάθε χαρά της καθημερινής ζωής για να κάνουν πράξη το παγκόσμιο όνειρο μιας ανθρώπινης κοινωνίας. 

Και η συνέχεια:

Άνθρωποι που σήμερα αντιστέκονται στη βαρβαρότητα. Και δε διστάζουν να βροντοφωνάξουν τις ιδέες τους ακόμα κι όταν εκτελούνται, βασανίζονται, φυλακίζονται, πετιούνται στο περιθώριο της ζωής και στερούνται μικρές και μεγάλες χαρές για να δώσουν καινούρια πνοή στο παγκόσμιο όνειρο.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, του χτες και του σήμερα, γνωστούς κι αγνώστους, σας καλώ να κάνουμε ένα μεγάλο blogοαφιέρωμα. Για να θυμηθούμε, να μάθουμε, να πάρουμε κουράγιο και παράδειγμα. 

Με αφορμή το "Έτος Νίκου Καζαντζάκη" που διανύουμε, σας καλώ να δώσουμε το δικό μας στίγμα, μακριά από τα βαρύγδουπα - κούφια λόγια και τις επίσημες φιέστες. Και στέκομαι σε αυτό το απόσπασμα από την "Ασκητική" του: 

"Δεν προφτάσαμε να κάμουμε έργα τις ιδέες μας· κάμε τις έργα εσύ! Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε και να στερεώσουμε το πρόσωπο της ελπίδας μας· στερέωσέ το εσύ! 

Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας! Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου και φωνάζουμε. Όχι, δε φύγαμε, δεν ξεκορμίσαμε από σένα, δεν κατεβήκαμε στη γης. Μέσα από τα σωθικά σου ξακλουθούμε τον αγώνα! Λύτρωσέ μας!"

"Τέλεψε το έργο μας!" - πνοή στ' όνειρο
άνθρωποι του αγώνα - χτες και σήμερα

Μπορείτε να πάρετε μέρος μέχρι τις 15 Νοέμβρη με:

-με μια μικρή ή μεγάλη αναφορά σε ένα πρόσωπο 

-με όποια δημιουργία σας που θα εμπνευστείτε από ένα πρόσωπο

Τονίζω (για να μην εγκλωβιστούμε/περιοριστούμε) ότι ο άνθρωπος, που θα επιλέξετε να μας παρουσιάστε, μπορεί να είναι και άγνωστος. Και πως ο θάνατος δεν είναι η μόνη θυσία.

Αυτό μας προέτρεψε η Αλεξάνδρα να κάνουμε και εγώ σήμερα, συμμετέχω με δύο ήρωες και μια θα μπορούσα να πω, κοινή ιστορία, που απο τη πρώτη στιγμή με σημάδεψε. 

Κι είναι το ό,τι ξέρεις την Ιστορία, την έχεις συζητήσει άλλωστε με τους Κύπριους φίλους σου.

Το ό,τι υπάρχει το βίντεο της εκτέλεσης... 

Το ό,τι γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι, αυτή η μουσική, οι στίχοι

Το ό,τι έχεις κλάψει βλέποντας το βίντεο και ακούγοντας το τραγούδι

Το βλέμμα του, οι μυς του προσώπου του, ο τρόπος που ρουφούσε το τσιγάρο, που έτρεχε...

η αποφασιστικότητα και το θάρρος εκείνο που μπορεί μερικούς ανθρώπους να τους φοβίζει...

Όλα αυτά και άλλα τόσα, με έκαναν να γράφω αυτά τα λόγια αυτή τη στιγμή.

Γιατί δεν ήταν τρελός, ήταν Ελεύθερος!
Γιατί δεν ήταν τρελοί, ήταν Ελεύθεροι!

Στίχοι: Χρήστος Κρετσόβαλης 

Μουσική: Βασίλης Δήμας 

Πρώτη εκτέλεση: Νότης Σφακιανάκης

Ήταν τρελός, γι' αυτό και τού πρεπε η δόξα, 

κι αυτοί τον πρόδωσαν με θάνατου φιλί . 

Ενός τρελού πάντα μπροστά τραβάει η λόξα, 

για να φοβούνται και να κρύβονται οι δειλοί. 

Ήταν τρελός, γι' αυτό τον ξέχασαν οι αγύρτες, 

σαν το τσιγάρο του στα χείλη η ζωή.

Από τι φτιάχνονται των προδοτών οι φύτρες, 

και δεν τιμούνε όσους έχουνε φωνή...

Τρελό αδέλφι μου, έγινες ντέρτι μου, 

σ' ένα τραγούδι πόσο θάρρος να στριμώξω; 

Γίνε σημαία μου κι έλα παρέα μου, 

αυτούς στον σβέρκο μου που κάθισαν να διώξω. 

Στα μαύρα χόρευε με δοξαριές θανάτου,

ούτε τον ένοιαζε που φεύγει και μαγκιά του.

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα, 

γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν. 

Μα, αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα 

κι αυτοί οι αθάνατοι δεν φεύγουν, πάντα ζουν!..

Τρελό αδέλφι μου, έγινες ντέρτι μου,

σ' ένα τραγούδι πόσο θάρρος να στριμώξω; 

Γίνε σημαία μου κι έλα παρέα μου, 

αυτούς στον σβέρκο μου που κάθισαν να διώξω. 

Στα μαύρα χόρευε με δοξαριές θανάτου,

ούτε τον ένοιαζε που φεύγει και μαγκιά του.

 Τρελό αδέλφι μου, έγινες ντέρτι μου,

σ' ένα τραγούδι πόσο θάρρος να στριμώξω; 

Γίνε σημαία μου κι έλα παρέα μου, 

αυτούς στον σβέρκο μου που κάθισαν να διώξω. 

Στα μαύρα χόρευε με δοξαριές θανάτου,

ούτε τον ένοιαζε που φεύγει και μαγκιά του.

Ήταν ο Σολωμός Σολωμού και δεν έφυγε μόνος, πριν τρις μέρες είχε φύγει ο ξάδερφός του, Τάσος Ισαάκ. Δύο ξαδέρφια μέσα σε τρις μέρες, ήταν ο Ματωμένος Αύγουστος του 1996.

Αν και πιστεύω πως όλοι γνωρίζεται την Ιστορία τους μιας και που όλοι οι ήρωες, και οι αφανής, έχουν την δική τους Ιστορία, πατώντας επάνω στα ονόματά τους μπορείτε να διαβάσετε και να ενημερωθείτε για όλα όσα τους συνέβησαν και επακολούθησαν.

Δεν ξέρω πως δεδικαίωνται οι νεκροί και με ποιους τρόπους αυτό θα ήταν αρκετό, πάντως πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου πως μέσω τις διάδοσης και της μνήμης, μπορούμε κάθε φορά να τους δικαιώνουμε. 

Αυτά, εκφραστικοί. 

Θα περιμένω να διαβάσω κι άλλες συμμετοχές και να ενημερωθώ για ήρωες που δεν έχω μάθει ακόμη.

Ένας λόγος που μ' άρεσε ιδιαίτερα αυτό το δρώμενο, είναι που μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα, να τους τιμήσουμε με το δικό μας τρόπο, άλλη μέρα, πέρα της επετειακής που φροντίζουν τα ΜΜΕ να μας θυμήσουνε.