ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟΚΟΤΟ Η ΚΡΑΥΓΗ ΜΟΥ... ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ.

Την Αργυρούλα την αντίκρισα με το που βρέθηκα στο λιμάνι της Ν. Αρτάκης, πάντα κοιτούσα τις βάρκες εκεί αλλά δεν ξέρω γιατί εστίασα τόσο στη συγκεκριμένη. Ε, δεν άργησα λοιπόν να την φωτογραφίσω. Σκέφτηκα απο μέσα μου εκείνη την ώρα "Θα την κλέψω και θα έχουμε πρόβλημα" αλλά τελικά, την άφησα εκεί. 

Βέβαια, υπήρχαν κι άλλες πολλές, μα εγώ ένιωθα οτι της ήθελα όλες, έστω κι αν δε μου άνηκε καμία.  Έχω μπει στο παρελθόν σε τέτοια βάρκα για ψάρεμα και δεν μου άρεσε, ένιωθα να ζαλιζόμουν αλλά να, τώρα, που θέλω ξανά. 

Θυμάσαι που σου’λεγα : όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι .
Μα η μέρα που έφευγε ήτανε δικιά μας και δεν θέλαμε ποτέ να την αφήσουμε .

Ενα μαντήλι πικρό θα χαιρετά την ανία του γυρισμού
Κι’έβρεχε αλήθεια πολύ κι’ήτανε έρημοι οι δρόμοι
Με μιά λεπτήν ακαθόριση χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι’οι άνθρωποι τόσο λημονησμένοι
-Γιατί μας άφησαν όλοι ; Γιατί μας άφησαν όλοι ; Κι’έσφιγγα τα χέρια σου

Δεν είχε τίποτα τ’αλλόκοτο η κραυγή μου .

… Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε

Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες
Με μιά επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας
Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν
Ξεχνούσες τα δάκρυα , τη χαρά και τη μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκά πανιά π’ανεμίζονται .
Ισως δε μένει τίποτ’άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε .
Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο . Γιατί .
Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης
Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και προσμένω απάντηση

Κανείς δεν θ’αγγίξει την έκταση της στοργής και της θλίψης μου .

Κι’εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται :
Μιά μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη συ και σβήνει
Κι’ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια , τα χαμένα φτερά .

- Μανόλης Αναγνωστάκης, «Όταν σφυρίζουν τα πλοία…»

Τι υπέροχοι στίχοι αυτοί που σας επισήμανα με μαύρο χρώμα....

Και συνεχίζω..

Μετά βρέθηκα εδώ:

Μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρή είναι. Η συγκεκριμένη παιδική χαρά βρίσκεται λίγο πιο πέρα από τις καφετέριες που συνήθως αράζω με τη Μπάρμπι (αδελφική μου φίλη εδώ και χρόνια) ε και τώρα που έχει κάνει μωράκι, βρέθηκα μέσα στην παιδική χαρά για να τους συναντήσω. Δε θα ξεχάσω τον υπέροχο μικρό που έχει να μου χαμογελάει με τα δύο του κάτω δοντάκια, ξέρετε που μοιάζουν σαν κουνελάκια και για πρώτη φορά μέσα σε αυτούς τους μήνες να θέλει να τον πάρω πρώτη αγκαλιά. Ήταν η περίοδος που είχα χτυπήσει και δυστυχώς δεν μπορούσα, θυμάμαι έντονα τη στιγμή που τον είδα μέσα στη κούνια που βλέπετε κι εσείς πίσω και μου τραβούσε τη μπλούζα να τον πάρω στα χέρια αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα, θεωρώ όμως πως η σχέση μας πήγε ένα βήμα παραπέρα ;)

Έπειτα και χωρίς να το καλοσκεφτώ λέω στη Μπάρμπι "Πρώτη φορά βλέπω τόσο ωραία και καθαρή παιδική χαρά". Συνήθως όσες έχω δει είναι παλιές, χαλασμένες, βρόμικες, μη κατάλληλες θα πω για τα παιδιά και πραγματικά μου φάνηκε αξιοπερίεργο το συγκεκριμένο γεγονός. Τότε, μου λέει η Μπάρμπι "Δεν μπήκες από την κύρια είσοδο, πήγαινε από την άλλη πλευρά που μπήκα εγώ και θα καταλάβεις" Εγώ πάλι, ως συνήθως, δεν είχα καταλάβει ότι είχα μπει παραπλεύρως μέσα αλλά πάντα έχει πλάκα, οπότε, έστω και αργοπορημένα μου λύθηκε η απορία και μάλιστα χιουμοριστικά:

Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, εντυπωσιάστηκα, θα μπορούσα για ώρες να το χαζεύω από ενθουσιασμό. Τώρα θα μου πείτε υπάρχει πιθανότητα να τηρούν οι άνθρωποι το συγκεκριμένο απαγορευτικό; Τι να σας πω, στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται να το τηρούν. Ίσως το μόνο που χρειάζονται να είναι καθοδήγηση μέσω επιγραφών.

Ό,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο
Σαν θησαυρό να το φυλάξεις
Τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε,
Μα αυτό ποτέ να μην αλλάξεις.

Όποτε της ζωής τα ψεύτικα
κι άσχημα σφίγγουν την καρδιά σου,
μες σ’ ό,τι φύλαξες παιδιάτικο
θα βρίσκεις την παρηγοριά σου.

Κι όταν χλομοφυλλιάσει η όψη σου
Και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια,
Μόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο
Θα μείνει απείραχτο απ’ τα χρόνια.

- Γιώργος Δροσίνης - Ό,τι έχεις παιδιάτικο

Μετά το καφέ, μη ρωτήσετε πως, ούτε κι εγώ το κατάλαβα αλλά βρεθήκαμε στην εκκλησία της Παναγία Φανερωμένης της Νέας Αρτάκης που δεν είχε τύχει ποτέ να επισκεφτώ, μόνο απ' έξω την είχα δει. Πάντως, είναι όμορφο όλο αυτό, να ανακαλύπτεις περισσότερες πτυχές των μερών που ήδη ξέρεις μα δεν είχες εξερευνήσει ποτέ. Εντυπωσιάστηκα που εκτός την κεντική εκκλησία είχε και κάτι άλλα μικρά σαν εκκλησάκια να το πω; Ξέρω 'γω, έτσι θα το πω. Δεν είχα δει κάτι αντίστοιχο, μου θύμισε γέφυρα με τα παραγεφύρια της. 

Πάρτε μια ιδέα:

 

 Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

  

ΤΑ  ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

(απόσπασμα)

ΜΟΥΝΤΕΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ, «Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971, σ. 72

 Και μετά, κατέληξα στα λουλούδια γιατι όλα εκεί καταλήγουν, πάντα:

“Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.”

(Γιάννης Ρίτσος) Δοκιμασία, VII, 3-7. 1943. Επιτομή. Κέδρος, 1977. 129.

Λουλούδι στη σχισμάδα του τοίχου,
Σε τραβάω απ’ τη σχισμάδα,
Σε κρατάω εδώ στο χέρι μου,
Ολάκερο με τη ρίζα,
Μικρό λουλούδι — αν μπορούσα να καταλάβω
Τι είσαι, κι εσύ και η ρίζα σου,

Ολάκερο εσύ,
Θα ‘ξερα τι είναι ο Θεός κι ο άνθρωπος.

(Tennyson)  

Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μες την καρδιά σου,
μες στα μαλλιά σου,
μέσα στο βλέμμα σου.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, Μπολιβάρ

Οι δύο τελευταίες φωτογραφίες ανήκουν στην Αλεξάνδρα Μουριοπούλου, όπως και πολλές άλλες που με το καιρό θα μοιράζομαι μαζί σας.

Βασικά, την ανάρτηση τούτη την ευχαριστήθηκα. Ναι ξέρω, μεγάλη αλλά άκρως εκφραστική από πολλές απόψεις. Είμαι περίεργη να δω ποιοι θα την διαβάσουν όλη μέχρι το τέλος, συνήθως μεγάλες αναρτήσεις, σπανίως διαβάζονται ολοκληρωμένες. Σημασία έχει όχι ποιοι είναι μαζί σου στην αρχή αλλά ποιοι θα είναι και στο τέλος! Ίδομεν λοιπόν..

Πάντως, σκέφτομαι πως σε αυτή την ανάρτηση, συγκέντρωσα πολλά στοιχεία μου, αν το καλοσκεφτείς μπορεί να υπάρχω σε όλες τις επάνω παραμέτρους. Μου άρεσε αυτή η σκέψη, θα την κρατήσω.

____________________________________

…ωραίο αίνιγμα τα λουλούδια…

~ ~ ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΙΓΚΑΣ ~~

________________________

Καλημέρα, εκφραστικοί μου.