ΝΑ ΓΕΛΑΣ, ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ, ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ. ΤΟ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ Ο ΜΗΝΑΣ. ΚΑΛΟ ΣΕΜΠΤΕΒΡΗ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ..

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Καλημέρα και καλό μήνα.

Επιτέλους νέος μήνας, νέα εποχή, νέα ξεκινήματα, πολλά νέα γενικώς.

Για να είμαι ειλικρινής χαίρομαι που έφυγε ο Αύγουστος, τον περίμενα πως και πως για να ξεκουραστώ, να εμπνευστώ, να γράψω, να δω τους δικούς μου ανθρώπους και εκείνος με πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Το ένα ατύχημα μετά το άλλο, τόσο δικών μου όσο και αγαπημένων προσώπων, αντέξαμε όμως και είμαστε καλά. Δεν τον περίμενα έτσι εκείνον τον μήνα αλλά πλέον ανήκει στο παρελθόν. Πάντως, ουτε που φαντάζεστε τι μπορεί να μου συνέβη και δεν έχει και σημασία να πω, πάντως τόσο "πανηγυρικά" ατυχήματα μόνο εγώ θα μπορούσα να έχω, όμως, τέλος καλό, όλα καλά. 

Το μόνο που θέλω να σας πω και να σας δείξω είναι το εξής:

Όχι, δεν είναι συνταγογράφηση φαρμάκων, είναι τα γράμματά μου αυτά.

Όταν πρωτοπήγα στο χωριό είχα μεγάλη έμπνευση, κυρίως τα βράδια αλλά δεν είχα ούτε χαρτί ούτε στυλό, ουτε καν ένα ταμπλετ, πως τα κατάφερα έτσι, δεν ξέρω, μη με ρωτάτε. 'Οταν όμως απέκτησα τετράδιο και στυλό δεν είχα έμπνευση. Ενα βράδυ λοιπόν εκεί που καθόμουν και κάτι έκανα, δε θυμάμαι τι, ένιωσα αυτό το περίεργο και άκρως εκφραστικό συναίσθημα που ξέρω πως ήρθε η ώρα να γράψω, γιατί διαφορετικά θα έχουμε πρόβλημα.

Είναι εκείνος ο δημιουργικός  οίστρος που δεν ξέρεις γιατί και πώς, ούτε τι ακριβώς θέλεις να γράψεις, νιώθεις την ανάγκη να επιτρέψεις στην ψυχή σου να εκφραστεί και απλώς της παραχωρείς, αυτό της το δικαίωμα.
Έτσι κι έπραξα, αργά, εκείνο το βράδυ. Πήρα το τετράδιο, το στυλό μου και ξεκίνησε αβίαστα η συγγραφή.
Ο ειρμός ήταν χειμαρρώδης. Τέσσερα ολόφρεσκα, πεζοαφηγηματικά ποιήματα γεννήθηκαν και εγώ ως περήφανη μαμά τα άφησα να ανασάνουν.
Το επόμενο βράδυ, που θέλησα να πιάσω το τετράδιο και να τα διαβάσω, να δω τι έγραψα, μιας κι ανήκω στους ευλογημένους, εκείνους, άνθρωπους που γράφουν χωρίς να σκέφτονται, μετά λύπης μα και χαράς μου, διαπίστωσα πως κυρίως τις τελευταίες σελίδες δεν μπορούσα να τις διαβάσω. Δεν αναγνώριζα τα γράμματά μου. Κάθε σελίδα που προσπερνούσα ήταν όλο και χειρότερη, η φωτογραφία που βλέπετε δεν είναι η τελευταλια σελίδα, εκείνη την θέλω μόνο για εμένα αλλά φανταστείτε πως μοιάζει με καρδιογράφημα, καταλήξει σαν να είναι μόνο γραμμή. Για εμένα, ήταν και ακόμη, τώρα δηλαδή που το σκέφτομαι, είναι εντυπωσιακό.
Θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ ενιωθα τον ειρμό μου ορμητικό και στα γράμματά μου, ρο επόμενο βράδυ, αντίκρισα στις λέξεις μου το εσωτερικό μου συναίσθημα.
Στην αρχή γέλασα με τα ορνιθοσκαλίσματά μου και τελικά έφτασα στο σημείο να λέω πως πράγματι το διασκέδασα.
Δεν ξέρω γιατί θέλησα έντονα να το μοιραστώ μαζί σας, ούτε ξέρω αν θα καταφέρω να βγάλω άκρη με τα χειρόγραφά μου, μιας κι ακόμη, το τελευταίο μου πόνημα δεν έχω καταφέρει να το ξεδιαλύνω, διακρίνω ελάχιστες λέξεις, όμως έμαθα πως μέσα από κάθε κακοτοπιά υπάρχει κρυμμένη ακόμη λίγη ευτυχία.
Να γελάς, σαν παιδί, πάντα να γελάς.

Άλλωστε ο συγκεκριμένος μήνας είναι κατά κάποιον τρόπο, αφιερωμένος στα παιδά.

Συνδεδεμένος στο μυαλό μου με έναρξη σχολικής χρονιάς, σχολικών ειδών, τάξεων, ονείρων κτλ

Σήμερα όμως με έχει πιάσει η πολυλογία μου και έχω πολλά ακόμη να μοιραστώ μαζί σας.

Το DESPACITO πιστεύω το ξέρετε, όλο και κάπου θα το ακούσατε το καλοκαίρι, γενικότερα έγινε ένας μικρός χαμούλης όπως είθιστε αλλά εγώ το ανακάλυψα σχεδόν όταν είχε σκάσει η φούσκα του, δεν ξετρελάθηκα για να είμαι ειλικρινής και κάπου ανάμεσα στις παρωδίες του που έβλεπα να κυκλοφορούν, μου λέει σε η Νουλίτσα: "Ακούω το τραγούδι που ανέβασα στον τοίχο μου και μου αρέσει πολύ", της λέω τι ανέβασες, δεν είδα "Μου λέει τη διασκευή του Despacito με βιολί, να το ακούσεις είναι πολύ ωραίο" και της λέω "Φυσικά θα το ακούσω, σαν βιόλα να το τιμήσω" ε και το τίμησα κι από τότε κόλλησα! Στην αρχή βέβαια, σαν πρώτο άκουσμα θα μου άρεσε, της στέλνω μήνυμα και της λέω "Μου θυμίζει πανηγύρι" όσο όμως το άκουγα τόσο μου άρεσε. Μη σας φανεί περίεργο αλλά πάω κόντρα σε ότι στην αρχή δε μου αρέσει. Και τελικά κατέληξα να νανουριστώ με αυτό. Εντυπωσιάστηκα βέβαια και με το βιολί, μοιάζει ηλεκτρικό, το φαντάστηκα τύπου ηλεκτικρή κιθάρα, είναι και γαλάζιο, αγαπημένο χρώμα τι να λέμε, οπότε κόλλησα.

Ώρα να το μοιραστώ μαζί σας:  

DESPACITO - Luis Fonsi ft. Daddy Yankee - Violin Cover by Andre Soueid

Κι είναι κι αυτός, τόσο γλυκός, η χαρά του, το απολαμβάνει ρε παιδί μου, πολύ.

Και τελικά το πήγα ένα βήμα παραπέρα, βρίσκοντας κι άλλες υπέροχες διασκευές, εδώ με βιολοντσέλα, εδώ με κάτι πνευστό, είδος φυσαρμόνικας νομίζω και εδώ με σαξόφωνο. Σαν το βιολί όμως τίποτα, βιολί και πιάνο δεν έχω καλύτερο.

Και τώρα θυμήθηκα μια ταινία που είδα πρόσφατα, βλέπετε ο καλός μου έχει βαλθεί να με μάθει το αγαπημένο του στοιχείο, κινηματογράφο αλλά όχι σαν ταινίες, εγώ για παράδειγμα θυμάμαι μόνο υποθέσεις έργων, εκείνος θέλει όλο το υπόβαθρο, κουλτούρα, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι κτλ κτλ. Τη τελευταία φορά που παίξαμε επιτραπέζια κινηματογράφου μιας και έχει πολλά έκανα μια μικρή πρόοδο αλλά μόλις του είπα πότε θα πάμε να δούμε τη "Δουλκερία" αντί για τη "Δουνκέρκη" απογοητεύτηκε ο καημένος χαχαχα αλλά αν δεν τα κάνω αυτά τα λάθη δεν θα είμαι εγώ κι αν δεν είμαι εγώ ποια θα είμαι; :P έτσι θέλω να 'μαι!

A ναι, σας έλεγα λοιπόν πως το παραπάνω βιολί μου θύμισε ένα στιγμιότυπο απο μία γαλλική κωμωδία που είδαμε πρόσφατα "Ο αρχιτσιγκούνης" και υπήρχε μία σκηνή στην οποία έπαιξαν τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι σε 12 λεπτά (υποτίθεται). Ήταν τόσο ωραία και αστεία αυτή η σκηνή που την ξαναείδαμε. Περιμένω να δω ακόμη μία παρεμφερή κωμωδια με τον ίδιο ηθοποιό και θα σας τις προτείνω. Μου αρέσουν οι κωμωδίες που είναι κωμωδίες, χωρίς βρισιές και αηδιαστικές σκηνές που τάχα μου προκαλούν γέλιο. 

Αυτά για την ώρα, εκφραστικοί μου.

Καλό μήνα, να περνάτε όμορφα και θα τα λέμε.

Έχω επιστρέψει για τα καλά στο μπλοκ και πιστεύω κι εσείς.

Προβλέπω άνθιση, γενικώς.

Καλό Σαββατοκύριακο.