Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

~~ Όχι, δεν μου αρκεί - Κική Κωνσταντίνου

 

 

 

Κοιτώντας τα μάτια σου,
- συγνώμη
κοιτώντας μέσα στα μάτια σου, βλέπω έναν κόσμο που μου έλειψε, που θέλω πάλι να δημιουργήσω.

Μια ώρα, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο
- όχι, δεν μου αρκεί.

Θέλω να λούσω τα μαλλιά σου
Θέλω να με αφήσεις να πλύνω τα ρούχα σου
Θέλω να με συγχωρέσεις που τώρα,
τώρα,
έχω την ανάγκη να σου φέρω λουλούδια
- που όταν μπορούσα -
δεν το έκανα,
λες και η στιγμή, δεν ήταν για τις δυό μας, κάτι δεδομένο.

Στην αυλή σου,
- την αυλή μας -
μυρίζουν ακόμη τα αρώματα των λουλουδιών, αυτές που ανακατεύαμε για να φτιάξουμε κολώνια..

Όσο κι αν κοιτάζω πίσω, ξέρω, δεν θα 'ρθεις...
Μόνο το σούρουπο, το σούρουπο, αυτό... είναι που προσδίδει, μια ακόμη ευκαιρία. Μία ευκαιρία που ζητάει θαλπωρή - για ένα καλοκαίρι - που ξέρω, ξέρω, δεν θα 'ρθεις.

Τα μάτια σου, μια πληγή. Η καρδιά σου, γεμάτη αγάπη.
Θα σε κουβαλώ, αναπόφευκτο.

Θα σε προσμένω τούτο το σούρουπο...

Μια ώρα, ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο
- Όχι, δεν μου αρκεί

~~ Όχι, δεν μου αρκεί - Κική Κωνσταντίνου

Εις μνήμην κάποιας λατρεμένης ύπαρξης, μορφής, γυναίκας, δύναμις...

Labels:

Σχόλια

  1. Giannis Pit.1 Σεπτεμβρίου 2020 στις 2:24 μ.μ.

    Μου άρεσε πάρα πολύ η αφιέρωσή σου. Με μυστήριο και ατμόσφαιρα τυλιγμένη. Καλό μήνα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ3 Σεπτεμβρίου 2020 στις 12:55 μ.μ.

    Καλό εμπνευσμένο μήνα Κική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ANNA FLO4 Σεπτεμβρίου 2020 στις 7:54 μ.μ.

    Πολύ όμορφο!! Αυτή η ύπαρξη που το αφιερώνεις σίγουρα αγαπήθηκε πολύ
    Καλό μήνα Κική μου
    Καλώς σε βρίσκω
    Τα φιλιά μου και εύχομαι όλα να είναι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
12 σχόλια
Read more »

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...
14 σχόλια
Read more »