Η Σελήνη

 

 

Σε κοιτάζω προσεκτικά και σκέφτομαι.

Παρατηρώ το πόσο όμορφη είσαι.

 

Δείχνεις μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα

και μου θυμίζεις όσα θέλω κάποτε να γίνω.

 

Έχεις μόλις κάνεις τον κύκλο σου!

Τελείωσες, μα μπορείς να αρχίσεις και πάλι!

 

Είσαι στρογγυλή, πυκνή.

Όμορφη μα σκοτεινή.

Σκοτεινή, με πολλές φωτεινές, αθέατες πλευρές.

 

Συνεχίζω να σε κοιτάζω και πλέον ξέρω.

Είμαι σίγουρη πως ξέρω.

 

Είσαι το θηλυκό του ήλιου,

η κυρά του ουρανού και των αστεριών.

 

Σε θαυμάζουν, σε υπηρετούν

και σε σέβονται όλοι εξίσου.

 

Δεν είσαι συναισθηματικά τόσο κοντά με εμάς για κάποιον λόγο μα όλοι σε αγαπάμε και σε έχουμε ανάγκη περισσότερο απ' όσο νομίζεις.

 

Σαν γνήσιο, άγριο θηλυκό δημιουργείς αντιπάλους και ενίοτε προκαλείς εκνευρισμό. Είσαι γυναίκα όμως και ξέρεις να μάχεσαι μα και να τιθασεύεις όλους εκείνους τους δούρειους ανέμους που απειλούν να ταράξουν τη φιλήσυχη ζωή σου.

 

Είσαι παρορμητική, χυμώδης, άγρια, μαχήτρια μα και γαλήνια συνάμα.

 

Κάποιες φορές πουδράρεσαι με κεχριμπαρένιες αποχρώσεις και εμείς σε κοιτάμε αποσβολωμένοι και σε καμαρώνουμε από ’κει κάτω!

 

Δημιουργείς παροξυσμό μα είσαι η μάνα, η φίλη, αδερφή, η θεία, η γιαγιά μας.

Είσαι όσα είμαστε εμείς και όσα θα γίνουμε κάποτε!

 

Σε κοιτάζω και νιώθω βαθιά μέσα μου ότι χαμογελάς.

Δεν ξέρω αν το χαμόγελό σου είναι μια καμουφλαρισμένη ειρωνεία αλλά είμαι σίγουρη πώς είναι κάτι.

 

Είναι συναίσθημα, είναι ουσία!

 

Κάτω από το φαινομενικά σκοτεινό πρόσωπό σου κρύβεις δυο ευέξαπτα, κόκκινα μάγουλα που σε κάνουν τόσο μα τόσο χαριτωμένη.

 

Άλλοι σε βλέπουν ως μια μυστηριώδη ύπαρξη μα εγώ νιώθω πως είσαι μια γλυκιά φυσιογνωμία που κάλυψες με μαύρο χρώμα τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου για να θυμίσεις στους ανθρώπους πως το μαύρο είναι απλώς ένα χρώμα!

 

Ένα χρώμα που δε διαφέρει, δεν κλέβει εντυπώσεις, είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο όμως γιατί επάνω του δείχνει υπέρλαμπρο το λευκό που διαθέτεις ως βάση!

 

Και κάπου εκεί αρχίζω να βλέπω τα ροζ πλέον μάγουλά σου!

 

Θυμίζουν μωρουδιακό χαμόγελο και ανεμώνες που κάνουν καλλιστεία επάνω σε βουνό.

 

Ναι, ξέρω!

Η ώρα έχει περάσει!

 

Ξημερώνει!

Η γυναίκα κοιμάται, η κόρη ξυπνά!

 

Να το! 

Το βλέπω!

Τρέχει!

Το κορίτσι τρέχει!

Αλαφιασμένο τρέχει και κατευθύνεται γοργά προς την κουζίνα.

 

Το κορίτσι μπαίνει με ενθουσιώδη ρυθμό στην κουζίνα και αντικρίζει μια γνώριμη για εκείνο σκηνή.

 

Υπάρχει πρωινό!

Υπάρχει ο μπαμπάς!

Η γνώριμη εφημερίδα!

 

Το κορίτσι χαμογελά και φαίνονται τα δυο μπροστινά δοντάκια που λείπουν!

Το κορίτσι ανοίγει τα χέρια και τρέχει!

 

Τρέξε Σελήνη μου, τρέξε!

 

Τρέχει!

Τρέχει και χώνεται στην αγκαλιά του μπαμπά της!

 

Χαμογελά! Αναβιώνει!

Ο μπαμπάς ανταποδίδει το ευτυχές χαμόγελο και η μέρα έχει μόλις αρχίσει!

 

Έτσι Ήλιε μου, χαμογέλα και φώτισε τον κόσμο όλο!

 

Άλλη μια μέρα έχει ήδη αρχίσει!

 

 

Σ' ευχαριστώ!

 

~~ Η Σελήνη - Κική Κωνσταντίνου 

(Τα Λάφυρα της Ψυχής μου)