Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καταδικασμένο Όνειρο

 


Μην με λαχταράς, έργο - σατράπη.
Δεν παίζουμε ως διαπλεκόμενοι, εδώ.
Δεν είμαστε συμπαίχτες, μήτε αντίπαλοι.
Στους θεατές ανήκουμε κι οι δυο.

Όσο και να μην σου αρέσει.
Όσο και να μου αρέσει.
Εκεί ανήκουμε.
Εκεί ανήκουμε και οι δυό.

Μην με ταλαιπωρείς, μικρέ διαβάτη.
Δεν έχουν σύνορα τα βουνά.
Δεν αντέχουν οι πλάτες μου, άλλες αντίξοες «φτερουγισιές».
Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, φύγε.

Σε καλώ και σε προσκαλώ και σε προσμένω.
Μέσα μου, σε παρακαλώ, να μην έρθεις ξανά.
Δεν κερδίζονται έτσι οι αντιθέσεις, μάτια μου.
Ο Βορράς δεν ωφελεί. Ομοίως και Νότος.
Η Δύση και η Ανατολή δεν μας ανήκουν, ταίρι μου.
Ξεπέρασέ το!

Κι απόψε μελάνι μου, γυρέψαμε εκείνη τη βαρκάδα.
Εσύ, εγώ, ο τόπος που μας έλειψε. Που δημιουργήσαμε για δύο.

Τα χρώματα δεν θέλω να τα μοιραστώ
Τις εικόνες, το ίδιο.
Όσο για το τοπίο, κρυφό.
Κρυφό και απροσπέλαστο.

Μήπως τώρα ανήκεις μόνο σε έμενα;
Μήπως έτσι, καταφέρω να σε θεωρήσω απόκτημά μου;
Μήπως σε γεννώ ή γεννήθηκα από εσένα;
Μέσα στα μάτια μου κατοπτρίζονται οάσεις.
Λανθασμένες οάσεις.
Σύμμαχε, οδηγέ μου, μην με λησμονείς
Και μην με εγκαταλείπεις.

Κρυώνω

Σε γυρεύω, αβέβαιη προσμονή,
σε γυρεύω,

Σε θέλω δική μου.
Σε θέλω για εμένα.
Είμαι εγωιστής.
Λανθάνω!

Οι ευσεβής πόθοι δεν αναμετριούνται πια.
Δεν έχουν φυλαγμένα όνειρα.
Δεν στέκουν στο διάβα των ερωτευμένων.
Δεν στέλνουν ραβασάκια οι λεύτεροι, μάτια μου.
Δεν το θυμάσαι;
Το περιστέρι, μας άφησε.
Αναζητεί αλλού πατρίδα.
Μην του τη στερείς, λεβέντη μου, γιόκα μου, μικρέ μου πεζοπόρε.
Ο πόθος δεν είναι γόρδιος δεσμός
Δεν ανήκει στους «ωφελημένους»
Δεν μπορώ να σου πω με λέξεις εκείνο το τραγούδι που δημιούργησα για εσένα.
Η μελωδία προέκυψε από έναν άνθρωπο τυφλό.
Μην με κοροϊδεύεις
Αντέχω!

Αντέχω, πόθε μου!
Αντέχω, μυστικέ τυχοδιώκτη!
Λαθρομετανάστη της αιωνιότητας, αντέχω!

Η επικαρπία Γης δεν μας χωρά και τους δυό, αναστεναγμέ μου.
Είν’ ο κόσμος μια πληγή κι εσύ συνεχίζεις να μιλάς, για θαύματα.

Καμάρι μου
Γιε μου
Ζωή μου

Μην κοιμηθείς

Απόψε, στην αγκαλιά μου σε κρατώ,
σαν ακόμη ένα,
ανεκπλήρωτο και καταδικασμένο όνειρο.

~~ Καταδικασμένο Όνειρο - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)