Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καταδικασμένο Όνειρο

 


Μην με λαχταράς, έργο - σατράπη.
Δεν παίζουμε ως διαπλεκόμενοι, εδώ.
Δεν είμαστε συμπαίχτες, μήτε αντίπαλοι.
Στους θεατές ανήκουμε κι οι δυο.

Όσο και να μην σου αρέσει.
Όσο και να μου αρέσει.
Εκεί ανήκουμε.
Εκεί ανήκουμε και οι δυό.

Μην με ταλαιπωρείς, μικρέ διαβάτη.
Δεν έχουν σύνορα τα βουνά.
Δεν αντέχουν οι πλάτες μου, άλλες αντίξοες «φτερουγισιές».
Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, φύγε.

Σε καλώ και σε προσκαλώ και σε προσμένω.
Μέσα μου, σε παρακαλώ, να μην έρθεις ξανά.
Δεν κερδίζονται έτσι οι αντιθέσεις, μάτια μου.
Ο Βορράς δεν ωφελεί. Ομοίως και Νότος.
Η Δύση και η Ανατολή δεν μας ανήκουν, ταίρι μου.
Ξεπέρασέ το!

Κι απόψε μελάνι μου, γυρέψαμε εκείνη τη βαρκάδα.
Εσύ, εγώ, ο τόπος που μας έλειψε. Που δημιουργήσαμε για δύο.

Τα χρώματα δεν θέλω να τα μοιραστώ
Τις εικόνες, το ίδιο.
Όσο για το τοπίο, κρυφό.
Κρυφό και απροσπέλαστο.

Μήπως τώρα ανήκεις μόνο σε έμενα;
Μήπως έτσι, καταφέρω να σε θεωρήσω απόκτημά μου;
Μήπως σε γεννώ ή γεννήθηκα από εσένα;
Μέσα στα μάτια μου κατοπτρίζονται οάσεις.
Λανθασμένες οάσεις.
Σύμμαχε, οδηγέ μου, μην με λησμονείς
Και μην με εγκαταλείπεις.

Κρυώνω

Σε γυρεύω, αβέβαιη προσμονή,
σε γυρεύω,

Σε θέλω δική μου.
Σε θέλω για εμένα.
Είμαι εγωιστής.
Λανθάνω!

Οι ευσεβής πόθοι δεν αναμετριούνται πια.
Δεν έχουν φυλαγμένα όνειρα.
Δεν στέκουν στο διάβα των ερωτευμένων.
Δεν στέλνουν ραβασάκια οι λεύτεροι, μάτια μου.
Δεν το θυμάσαι;
Το περιστέρι, μας άφησε.
Αναζητεί αλλού πατρίδα.
Μην του τη στερείς, λεβέντη μου, γιόκα μου, μικρέ μου πεζοπόρε.
Ο πόθος δεν είναι γόρδιος δεσμός
Δεν ανήκει στους «ωφελημένους»
Δεν μπορώ να σου πω με λέξεις εκείνο το τραγούδι που δημιούργησα για εσένα.
Η μελωδία προέκυψε από έναν άνθρωπο τυφλό.
Μην με κοροϊδεύεις
Αντέχω!

Αντέχω, πόθε μου!
Αντέχω, μυστικέ τυχοδιώκτη!
Λαθρομετανάστη της αιωνιότητας, αντέχω!

Η επικαρπία Γης δεν μας χωρά και τους δυό, αναστεναγμέ μου.
Είν’ ο κόσμος μια πληγή κι εσύ συνεχίζεις να μιλάς, για θαύματα.

Καμάρι μου
Γιε μου
Ζωή μου

Μην κοιμηθείς

Απόψε, στην αγκαλιά μου σε κρατώ,
σαν ακόμη ένα,
ανεκπλήρωτο και καταδικασμένο όνειρο.

~~ Καταδικασμένο Όνειρο - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...