Παγκάκι Reserve

 

 

 

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

 

Σαν χθες θυμάμαι ήτανε που πλήρωσα με τις «οικονομίες» των ονείρων μου για να το αποκτήσω.

 

Ήρθα και τοποθέτησα επάνω του θυσίες, κόπους μιας ζωής κι εκείνο σαν είρωνας άνθρωπος, αυταρχικός, με μούντζωσε, με χλεύασε, με έσπρωξε και με γονάτισε στο χώμα!

 

Δακρύζω!

Δεν συγκινούμαι!

Αναπολώ!

 

Θυμάμαι!

Ελπίζω!

Αυτοτιμωρούμαι που μπορώ ακόμη να ελπίζω!

 

Μια αυτοκαταστροφική κίνηση και να ’μαι πάλι εδώ!

Στη βάση μου! Στην αξία μου!

Στο παγκάκι Μου!

 

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

 

Εχει το αίμα, τη σάρκα, τα όνειρα, τη «δήθεν» ζωή και το λυτρωτικό μου θάνατο επάνω!

Είναι χρεωμένο με την ανάσα μου και πιστωμένο με την αδικία της ψυχής μου!

 

Πρόσεξέ το καλά! Δως του λίγη πρέπουσα σημασία!

Δεν είναι ένα παγκάκι ξύλινο, ένα κάθισμα δίχως ουσία και «σκοπό».

Είναι το «τούβλο» του κορμιού και η φλόγα του «καντηλιού» της ζωής μου.

 

Έχεις προσέξει πόσο όμορφο είναι το παγκάκι μου;

 

Εσύ που περνάς καθημερινά και κοιτάς αποτροπιαστικά το δικό μου «σπιτικό» επιρρίπτοντάς μου τις ευθύνες που σου αναλογούν, έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου πόσο κόπο και χρόνο μου πήρε για να το διακοσμήσω;

 

Μην κοιτάς εσύ!

Που πληρώνεις διακοσμητές για να στο ομορφύνουν!

 

Το δικό μου σπιτικό εχει αυτό το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από το δικό σου!

Έχει κάτι που μόνο εγώ μπορώ να προσθέσω και να διακρίνω!

 

Και πίστεψέ με είναι εύκολο!

 

Λίγο οι καταιγιστικές μου σκέψεις, λίγο τα δεκάδες γιατί, λίγο η αδικία που σα σαράκι έχει σφηνώσει μέσα μου, λίγο το κρύο ή η ζέστη ενίοτε και έτοιμη η «μπογιά» και τα «στολίδια» των τοίχων μου!

 

Δες!

Δες εδώ!

Σε αυτό το σκαλιστό σημείο οι χαραγμένες γραμμές τι δείχνουνε!

Δες!

Τις βλέπεις;

 

Είναι σκαλισμένες σαν σπιρτόκουτα!

Μου θυμίζει κάτι από τα παιδικά μου χρόνια!

Κάπως έτσι δεν μάθαμε να μετράμε εσύ κι εγώ;

 

Δεκάδες κάθετες ή ορθογώνιες γραμμές που αν τις ένωνες κατέληγαν σε σπιρτόκουτα. Ορθογώνια σχήματα που μοιάζουν με χαρτόκουτα που συχνά χρησιμοποιώ για να σκεπάζομαι!

 

Στο δημοτικό τα μαθαίναμε!

Κι οι 2!

Μαζί!

Θυμήσου!

 

Αυτές οι γραμμές λοιπόν, το περιεχόμενο των άδειων σπιρτόκουτών μου, είναι χαραγμένες με τα αλμυρά δάκρυα και τις ματωμένες παρανυχίδες των χεριών μου! Όσο για τους κόκκινες αγκώνες μου, ας μην το συζητήσουμε.

Πού χρόνος να ασχοληθείς και με αυτές!

 

Το γυροφέρνεις το παγκάκι μου ε;

Το βλέπω!

Το γυροφέρνεις σαν ποντίκι που εντόπισε το τυρί στη φάκα.

 

Τί; Θέλεις να κάτσεις;

Δε νομίζω!

Μα ακόμη κι αν κάτσεις έχεις τα κότσια να ακουμπήσεις το «πορσελάνινο» σώμα σου στις σκληροτράχηλες, σανίδες, σάπιων ξύλων;

 

Γιατί ναι!

Δε θυμάμαι αν στο ’πα!

Αλλά αυτό το παγκάκι είναι σάπιο!

Εχει κομμάτια της σαπισμένης ψυχής μου επάνω και μυρίζει μούχλα από μακριά!

 

Τι λες;

Θέλεις ακόμη να κάτσεις;

Έχεις κάνει άραγε αντιτετανικό ορό;

 

Δεκάδες παράσιτα, βακτήρια, μικροοργανισμοί που σιχαίνεσαι, διαβαίνουν καθημερινά το σπιτικό μου αλλά πλέον δε φοβάμαι τίποτε!

Μπορεί να φοβάται άραγε ένα ψοφίμι το αρπακτικό που το παραμονεύει;

 

Ε;

Μπορεί;

 

Οξύμωρο!

Κουτό!

 

Κι όμως!

Με τα δάκρυα και την χλευαστική χαρά μου μπορώ να προστατευτώ απ’ όλους τους παραπάνω ζωντανούς οργανισμούς!

Εκτός από έναν φυσικά!

Το ανθρώπινο είδος! Εκεί παραδίνομαι! Σηκώνω το χέρια ψηλά!

Είναι τόσο ασήμαντα τα μικρόβια μπροστά τους που απλώς με κάνει να συμπάσχω με τα μικρόβια που στη βλέψη και μόνο των ανθρώπων ψοφάνε!

 

Περίεργο ε;

 

Κι όμως!

Εγώ μπορώ να τα δω!

Εσύ όχι!

 

Πού χρόνος να στρέψεις το βλέμμα στο χώμα!

Πού χρόνος να βγάλεις τα τεράστια γυαλιά σου!

 

Και δες!

Δες καθαρά τον ουρανό!

Τα μουντά του σύννεφα προμηνύουν καταιγίδα!

Κι εσύ φοράς γυαλιά ηλίου!

Λογικό! Μη χαλάσεις το στυλ σου!

Μη χαλάσεις τις κόρες των ματιών σου που πρέπει να αντικρύσουν εμένα και τους ομοίους μου!

 

Κατανοητό! Πλήρως κατανοητό!

 

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

 

Είναι ραντισμένο με «πόσιμο» αίμα και λασπωμένο νερό!

Δεν αφήνει λουλούδια να φυτρώσουν στα ξύλινα ποδαρικά του γιατί αυτό είναι δική σου δουλειά!

Υπάρχει ο κήπος και η αυλή σου γι’ αυτό!

Εγώ πάλι! Στην δική μου αυλή φροντίζω να λιπαίνω τα κακόμοιρα σκουλήκια!

Ας νοιαστεί και κάποιος γι αυτά! Που δεν πειράζουν κανένα!

Κι όμως! Οι άνθρωποι τα λιώνουν στη στιγμή!

Αρκεί να μη χρειαστεί να λερώσουν τα ακριβά τους παπούτσια!

Εκεί ναι! Μας αφήνουν να ζήσουμε!

Μόνο έτσι όμως! Πάλι για δική τους εξυπηρέτηση!

 

Έχει μάθει να κρύβεται από τον ήλιο γιατί ξεθωριάζει το χρώμα του και αυτοτιμωρείται ραπίζοντας τον εαυτό του κάτω από τη μανιασμένη βροχή!

Όσο για το χιόνι, για να προστατευτεί από το κρύο έχει μάθει να σταματάει την καρδιά του!

Και μετα επανεκκίνηση!

 

Δεν βλέπει την Ανατολή μα προσκυνάει τη Δύση γιατί ξέρει πως κάποια στιγμή νυχτερίδες θα το επισκεφτούν και θα ξαγρυπνήσουν στο προσκέφαλό του.

 

Φοβάται την ημέρα και το φως! Σιχαίνεται τη βοήθεια και την ελπίδα!

Αγαπά τη νύχτα, το σκοτάδι! Αγαπά τους ανθρώπους δίχως φως και δίχως μοίρα!

 

Δεν «χαϊδεύει» τους σκύλους και τα παιδιά! «Χαϊδεύει» όμως τα ποντίκια και τους κουρασμένους περπατητές και ταξιδιώτες!

 

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

 

Θα λερωθείς!

Θες να λερωθείς;

 

Είναι κρίμα!

Τα ρούχα σου!

Ο καθωσπρεπισμός σου!

Θα τσαλακωθεί!

Μαζί και το τεράστιο Εγώ σου!

 

Είναι δικό μου άλλωστε!

Γιατί να στο παραχωρήσω;

 

Το δηλώνει άλλωστε το σάλιο, το αίμα, το δάκρυ, το γενετικό υλικό, ο ιδρώτας και ο πόνος της ψυχής μου!

 

Τί είναι αυτό;

Νεύμα μου κάνεις;

Μου κάνεις νεύμα για να σηκωθώ;

 

Μα πού να πάω;

Δε με βολεύει άλλο παγκάκι!

 

Αν θέλεις κι εσύ δικό σου, εξαγόρασε ένα!

Κοιτά τριγύρω σου! Έχει τόσα πολλά!

Γιατί το δικό μου; Πάλι το δικό μου;

 

Αγόρασε ένα από αυτά που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά σου!

Έχει διάφορους χρωματισμούς και ποικίλα μεγέθη!

 

Μόνο πρόσεξε! Μην πληρώσεις με χρήματα!

Το κόστος είναι ψυχική παράδοση, σάρκα, αίμα και οστά!

Τί είναι άραγε αυτά για σένα;!

 

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

 

Είναι δικό μου και είναι Reserve.

Πάντα θα είναι δικό μου και θα είναι Reserve.

 

Αυτό το γέρικο και χαλασμένο για κάποιους παγκάκι

ειναι γεμάτο από γαρύφαλλα και ανθρώπους που «αγαπούν» τα ζώα.

Σήμερα είναι εδώ και «ραντίζουν» με δάκρυα τα πέταλα των μαραμένων λουλουδιών.

Μιλούν για μένα και δείχνουν να υποφέρουν!

Τι υποκρισία! Δεν με ξέρουν καν! Δεν προσπάθησαν ποτέ να με γνωρίσουν! Δε μου έστρεψαν καμία φορά το βλέμμα!

Τους κοιτάζω από ψηλά και ομολογώ πως με κάνουν να γελάω μαζί τους!

Αυτή τη φορά Εγώ τους βλέπω και μπορώ να χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση τους!

Είχα συνηθίσει να περισυλλέγω ματιές που έδειχναν να με λυπούνται! Σήμερα όμως μπορώ να λυπάμαι εγώ για όλους εσάς! Και λυπάμαι όντως πολύ!

 

Αυτό το παγκάκι ήταν Reserve.

Ήταν δικό μου και ήταν Reserve.

 

Σήμερα ελευθερώθηκε.

Αύριο θα έχει ήδη χρεωθεί σε κάποιον άλλο!

 

Αυτό το παγκάκι ηταν Reserve.

Αν κοιτάξεις καλά θα δεις χαραγμένο με αίμα το όνομά σου!

 

Τι περίμενες να σου πω ότι θα δεις το δικό μου όνομα;

Κι όμως! Το δικό σου βρισκόταν ανέκαθεν εκεί!

Απλώς το παράβλεψες…

Όπως είθισται να κάνεις τη ζωή που σου δόθηκε!

 

 

~~ Παγκάκι Reserve - Κική Κωνσταντίνου

(Τα λάφυρα της ψυχής μου)