ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά

    Η ψυχή του ήτανε κρύα. Οι μέρες τεντωμένες σε ένα σκοινί ελεύθερες και απηλλαγμένες από την όποια συμφορά δίχως ευθύνες και συνέπειες γεμάτες με ελπίδα και υποσχέσεις περίμεναν να δουν το βασίλειο της νηνεμίας να σκορπά μπροστά τους μια φεγγαροστολισμένη ευχή που θύμιζε λουλούδι. Η μικρή μαργαρίτα, χαμένη στην επιβλητική ομορφιά της, αναζητούσε μια πεταλούδα να γίνει το καταφύγιο και να αισθανθεί, πως είναι να αγκαλιάζεις τους ανθρώπους ως ένα ψέμα που έπλασε τη λύπη ζωγραφίζοντας χαρά από ένα αστέρι που έπεσε και ψάχνει τόπο για να κατοικήσει. Μα η αναζήτηση βρίσκεται στη ψυχή του ανθρώπου και εκεί υπάρχει κρυμμένο ένα σθένος που σκεπάζει και καλύπτει όλη τη συμφορά. Και τότε, ο πόνος του ανθρώπου μοιάζει με αληθινή παράνοια και μόνο τότε, καταλαβαίνεις πως όσα έζησες είναι όλα όσα γυρεύεις να εξερευνήσεις. Γιατί η ζωή έχει ευθύνη και στην ευθύνη εμπίπτει μια ανάμνηση φτωχή μα σε αυτή την ανάμνηση, σε αυτή τη μοιρολατρία, κατοικεί το βάθεμα των αναστεναγμών και τότε σε αυτόν τον

  Κάπου εκεί, σε μια Ερυθρά θάλασσα συναντηθήκαμε, ακόμη το θυμάμαι. Καθαρή ήτανε, δεν είχε φουρτούνα, δεν είχε βρομιές, δεν είχε καν ανθρώπινη φασαρία. Μόνο ένας γλάρος θυμάμαι πετούσε στον ουρανό και είχα την εντύπωση πως ένα ψάρι έπεσε από το στόμα του και χάθηκε κάπου στη μέση της διαδρομής.   Α, ναι. Τώρα θυμήθηκα. Κι ένα καράβι. Κι ένα μικρό καράβι υπήρχε. Νόμιζα πως ήταν καΐκι, που ψάρευαν ο κόσμος για να φάνε, μα χρειάστηκαν μήνες να περάσουν για να μάθω πως ήταν δουλεμπορικό και μετέφερε εκατοντάδες λαθρομετανάστες.   Και πού πήγαν άραγε όλοι αυτοί; Μέσα από τις κόρες των οφθαλμών μου τους αντίκρισα κάπου στις ειδήσεις.   Πώς το ’λεγε να δεις; Πώς το ’λέγε; Εδώ κηδεύεται ο τάδε αριθμός…. Έτσι το ’λεγε. Ναι, έτσι το ’λεγε θυμάμαι.   Ο τάδε αριθμός…. ένας αριθμός για κάθε μία σάρκα. Ημερομηνία γέννησης θυμήθηκα και ξάφνου αυτή η ημερομηνία μετατράπηκε και πήρε τη μορφή της ημερομηνίας λήξης. Ημερομηνία λήξης… σαν τα προϊόντα στα ράφια τω