"Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά! Είναι στιγμές που χτυπάει τόσο δυνατά και το στομάχι μου έχει γεμίσει με πολύχρωμες πεταλούδες. Άκουγα για αυτές τις πεταλούδες, μα τώρα τις νιώθω. Το σκίρτημα του έρωτα λαχταρά η καρδιά μου και εγώ, γίνομαι έρμαιο στην αγκαλιά του και χάνομαι, σαν πάλλευκο φτερό στα μάτια του. Του κρατώ το χέρι, γέρνω πάνω του, ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του κι αρχίζω να ονειροπολώ την Αγάπη".
~~ Πορτοκαλί, από το ηλιοβασίλεμα...
"Ξυπνώ! Ιδρωμένος και μόνος! Όλα είναι μαύρα και τρομακτικά. Το δωμάτιο γυρίζει, τα μάτια κλαίνε, η καρδιά χτυπά δυνατά και εγώ, τρέχω φοβισμένος στο μπάνιο για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Με κοιτάζω στον καθρέπτη και δεν με αναγνωρίζω. Αυτό το είδωλο δεν είναι δικό μου, δεν είμαι εγώ! Θέλω πίσω τον εαυτό μου, φέρτε μου πίσω τον εαυτό μου! ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!
Κλαίω και καταρρέω και προσεύχομαι! Μια ανεμώνα αποζητώ και την βλέπω, να στολίζει την πετσέτα, που σέρνω πάνω μου - καθώς κείτομαι - στα παγωμένα πλακάκια … νεκρός!"
Νεκρός;
Όχι, δεν είμαι νεκρός!
Εγώ είμαι!
Εγώ!
Ο ίδιος άνθρωπος.
Ο ίδιος!
Εγώ!
Εγώ ζητούσα αγάπη
Ζητούσα ποδήλατο
Έπειτα, μηχανή και αμάξι
Μου τα πρόσφερα.
Εγώ, εγώ δούλευα
Εγώ θέλησα καλύτερη δουλειά, καλύτερο αύριο, καλύτερη ελπίδα.
Μου τα έκλεψαν, μα τα κατάφερα! Βρήκα τον δρόμο, πάλεψα! τα απέκτησα πάλι!
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος
Ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησα με όλες τις αισθήσεις μου, που δόθηκα χωρίς περιορισμό και πληγώθηκα και προδόθηκα και εξαπατήθηκα και ελπίζω ξανά…. Θα έρθει η Αγάπη, η αληθινή!
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος!
Ο ίδιος!
Αυτός, που τα χέρια του γέμισαν αίματα, που στην πλάτη του, καρφώθηκαν λεπίδες.
Που γέμισα πληγές και περπάτησα, περπάτησα επάνω σε αγκάθια, πολλά.
Περπάτησα και…. χόρεψα…
και χορεύω…
Χoρεύω ξανά!
Κοίταξέ με!
ΠΗΡΑ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!
~~ Μαύρο, από την παραπλάνηση..
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου εκείνη την δυσάρεστη στιγμή, προσπαθώ μα δεν μπορώ, δεν βγαίνει. Νιώθω πως πασχίζω με τα νύχια μου να καταστρέψω την καταραμένη ανάμνηση μα δεν μπορώ. Έχει γίνει μια μαύρη εικόνα και με διώκει. Παντού με καταδιώκει. Στην καθημερινή ζωή, στις σκέψεις, στις μηχανικές μου κινήσεις, ακόμα και στον ύπνο μου, ακόμη και εκεί με καταδιώκει. Εφιάλτες, πολλοί εφιάλτες. Ξυπνώ! Ιδρωμένη και μόνη! Όλα είναι μαύρα και τρομακτικά. Το δωμάτιο γυρίζει, τα μάτια κλαίνε, η καρδιά χτυπά δυνατά και εγώ, τρέχω φοβισμένη στο μπάνιο για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Με κοιτάζω στον καθρέπτη και δεν με αναγνωρίζω. Αυτό το είδωλο, δεν είμαι εγώ! Θέλω πίσω τον εαυτό μου, φέρε πίσω τον εαυτό μου! Κλαίω και καταρρέω και προσεύχομαι! Μια ανεμώνα αναζητώ και την βλέπω να στολίζει την πετσέτα που σέρνω πάνω μου - καθώς κείτομαι - στα παγωμένα πλακάκια και κρυώνω όσο άλλοτε.
ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!
~~ Σταχτί, από τις στάχτες..
Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της,
ένας κύκλος παράταιρος.
Μια σημαία και μια ανάγκη.
Μια συλλαβή και μια δεκάρα.
Μια ερώτηση και ένας ακόμη εξευτελισμός.
Οι κύκλοι, γινόμενο έγιναν
στεφάνι ενός πύργου και μιας αυταπάτης.
Μιας προβολής και μιας αιχμαλωσίας.
Ενός υπαινιγμού και μιας θεωρίας αβάσιμης.
Συμμετρικά τα όνειρα.
Αλλότρια τα βιβλία.
Φεγγίτης η αυταπάρνηση, και ρόδα ενός ψεύτικου κάρου, η Επιστήμη.
Μαζί της τα αστέρια ήταν ναυαγοί και τα ψάρια σύννεφο, γεμάτο αλάτι.
Κανείς δεν βλέπει τα φύκια που στάζουν, λίγοι κατανοούν το φως του Ασημένιου Κάστρου.
Όλοι θαρρούν πως το μέλλον τους ανήκει.
Οι αστερίες έγιναν πρόσφυγες και το μπλε φουστάνι ντύνει πλέον τους χάρτες ενός νάυλον πλανήτη.
Πληθαίνει η ουρά του αγκιστρωμένου φορέματος και το φεγγάρι απομακρύνεται.
Θαρρείς και ένα παιχνίδι επικρατεί - που όρια κανείς - δεν φρόντισε να βάλει.
Οι κανόνες από καιρό μας εγκατέλειψαν.
Πηγάζει μια αλλιώτικη θεωρία.
Κάποιοι 'βαψαν κόκκινο το φεγγάρι, άλλοι το 'θέλαν μελαμψό.
Μέσα σε κάθε ξεθωριασμένο μωβ, κατοικεί μια ακόμη μπλε φαντασία. Κάτω τα χέρια από την πλάνη, άστα στην καρδιά, πάντα στην καρδιά.
Φλέγεται, να πετάξει...
Κανείς δεν θωρεί τα "πνιγμένα" νοήματα.
Δώσε μου μια κουβέρτα, μπλε
Ώρα να αποκοιμηθώ.
Ένα μπλε φεγγάρι η ζωή της,
ένας κύκλος παράταιρος.
~~ Μπλε, από ένα παράταιρο φεγγάρι..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ