Αυτή η Άνοιξη μου κρύβει τον Ήλιο

Καθρεπτίζονται οάσεις στα πράσινα μάτια σου,

η θέληση μοιάζει με ένα παιδί που γελάει.

Ποιος μπορεί να πάρει από μπροστά μου

την Άνοιξη;

Λένε, πως μόνο λίγοι, οι τρελοί

μπορούν να νιώσουν την Άβυσσο.

Λένε, πως μόνο λίγοι, οι λογικοί

μπορούν να αγγίξουν τη Σελήνη.

Στη σειρά στοιχίζονται οι επιθυμίες

και όλες,

διάφανες κόρες,

λούζουν και λούζονται,

τις ανάγκες των άτρωτων.

Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις σου

δεν είναι δικό μου προνόμιο αυτό.

Προσπαθώ να σε πείσω να αποχωρήσεις

μα είσαι γεννημένος αθλητής και αυτό

όσο να ΄ναι σε οπλίζει, σε κάνει δυνατό.

Καθρεπτίζονται φόβοι στα παιδικά σου μάτια,

η ανάγκη μοιάζει με ένα ζώο αγνό.

Ποιος μπορεί να θυσιάσει την φύση ως αντάλλαγμα

το αύριο;

Λένε, πως μόνο λίγοι, οι αδύναμοι

μπορούν να νιώσουν την Άβυσσο.

Λένε, πως μόνο λίγοι, οι ισχυροί

μπορούν να αγγίξουν τη Σελήνη.

Στη σειρά στοιχίζονται οι επιθυμίες

και όλες,

διάφανες κόρες,

λούζουν και λούζονται,

τους πόθους των αλησμόνητων.

Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις σου

δεν είναι δικό μου προνόμιο αυτό.

Προσπαθώ να σε πείσω να αποχωρήσεις

μα είσαι γεννημένος αθλητής και αυτό

όσο να ’ναι σε οπλίζει, σε κάνει δυνατό.

Μην αφήνεις

για αύριο

το σήμερα.

Το τώρα

μετέωρο.

Μήτε καν

ιδανικό.

Μην κοιτάς τι λέω,

μην διαβάζεις τι γράφω,

δεν είναι σωστό.

Μην προσπαθείς να δεις τι κρύβω,

δεν φανερώνεται έτσι το μέλλον.

Άπιαστο όνειρο η ζωή,

τα λόγια τα αβίαστα

συνηγορούν στην αλληλουχία

στην παραδοχή και στον θάνατο.

Καθρεπτίζονται οάσεις στα πράσινα μάτια σου,

η θέληση μοιάζει με ένα παιδί που γελάει.

Ποιος μπορεί να πάρει από μπροστά μου

την Άνοιξη;

~~ Αυτή η Άνοιξη μου κρύβει τον Ήλιο - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου