Kρύα Ψυχή

 

 

Η ψυχή του ήτανε κρύα.

Οι μέρες τεντωμένες σε ένα σκοινί
ελεύθερες και απηλλαγμένες
από την όποια συμφορά
δίχως ευθύνες και συνέπειες
γεμάτες με ελπίδα και υποσχέσεις
περίμεναν να δουν το βασίλειο της νηνεμίας
να σκορπά μπροστά τους
μια φεγγαροστολισμένη ευχή
που θύμιζε λουλούδι.

Η μικρή μαργαρίτα,
χαμένη στην επιβλητική ομορφιά της,
αναζητούσε μια πεταλούδα
να γίνει το καταφύγιο και να αισθανθεί,
πως είναι να αγκαλιάζεις τους ανθρώπους
ως ένα ψέμα που έπλασε τη λύπη
ζωγραφίζοντας χαρά από ένα αστέρι
που έπεσε και ψάχνει τόπο για να κατοικήσει.

Μα η αναζήτηση βρίσκεται στη ψυχή του ανθρώπου
και εκεί υπάρχει κρυμμένο ένα σθένος
που σκεπάζει και καλύπτει όλη τη συμφορά.
Και τότε, ο πόνος του ανθρώπου μοιάζει με αληθινή παράνοια
και μόνο τότε, καταλαβαίνεις πως όσα έζησες
είναι όλα όσα γυρεύεις να εξερευνήσεις.

Γιατί η ζωή έχει ευθύνη
και στην ευθύνη εμπίπτει μια ανάμνηση φτωχή
μα σε αυτή την ανάμνηση,
σε αυτή τη μοιρολατρία,
κατοικεί το βάθεμα των αναστεναγμών
και τότε σε αυτόν τον κόσμο
όλα είναι όμορφα και θαυμαστά.

Όμως…

Η ψυχή του παρέμεινε κρύα.


~~ Κρύα Ψυχή – Κική Κωνσταντίνου