Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Δημιουργία

 



Μια απόκρυφη ερωτική σιγή, 

μια μορφή ανώτερης ύπαρξης. 

Ένας μανδύας, νωχελικός και πολέμιος.

 

Χωρίς την αγνή ρομφαία, θα ήταν ένα τίποτα.

Το εξαίσιον τίποτα, που της έμαθαν.

Τα άστρα της έδειξαν το δρόμο.
Οι φεγγαρόπετρες στόλισαν τη βάρκα στον απόμερο γιαλό.
Οι γαλαξίες έσμιξαν και με το μπλε τους χρώμα, φώτισαν κάθε πιθανό γκρεμό.

Η μουσική δημιουργήθηκε.
Οι στίχοι χαράχθηκαν.
Οι άνθρωποι θυμήθηκαν.
Και το όραμα έγινε ευλογία.
Πολύτιμη και διαχρονική.

Σύρθηκες, μα έτσι επήλθε η στύλωσις φωτός.

Χωρίς προσκύνημα και την αγάπη στην νύχτα,

τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο υποφερτό.

Καταιγισμός και κατήφεια.
Όλεθρος!

Απελευθέρωση και φαντασία
Ανάσταση!

Πλανεύτρες οι λέξεις, που από καιρό μας καθήλωσαν.

Σε εκείνο το περβάζι κατοικεί η Χαραυγή και σε εκείνη την ξεθωριασμένη κουρτίνα, κατοικούν οι Αναμνήσεις που μας ίασαν.

Χωρίς εσένα...
Χωρίς εσένα...
Μαύρο κενό, αιχμαλωσία....

Χωρίς εσένα, όλα έρημα, οικτρά.
Μόνο κοντά σου η δύναμη αποκτά τη θεία χάρη.

Μόνο κοντά σου, η Αγάπη, στο αιώνιο βάθρο μπορεί να κατοικεί.
Χωρίς εσένα ένα σώμα αστρικό και τίποτε άλλο.

Χωρίς εσένα...
Μια ζωή χωρίς πρόλογο μα κάθε μέρα, με ένα νέο φινάλε.

Χωρίς εσένα, ένα λουλούδι που ξεράθηκε, πριν ακόμη ανθίσει.
Ένα σπουργίτι που ψάχνει για νερό.

Ένας ακόμη διαβάτης με χώμα και νερό.

Χώμα και νερό...
Χώμα και νερό...

Δημιουργία!

Η Δημιουργία!

 

~~ Η Δημιουργία - Κική Κωνσταντίνου

 


Σχόλια

  1. Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη. Πήρα το αύρα σου και σήμερα με τα ποιήματά σου. Καλή σου συνέχεια, Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...