Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Mana Project: Τα χίλια πρόσωπα της Μάνας μέσα από ποιήματα και πεζά

 


Μητέρα, σχέση ζωής
Ανιδιοτελής αγάπη ή επιβολή του εγώ;
Εξάρτηση ή ανάπτυξη;
Μαμά, τρυφερότητα ή υποταγή;
Ακατάλυτος δεσμός ή τυραννία;
 
Ελάτε να μοιραστούμε σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις
μέσα από ποιήματα και αφηγήσεις, προσωπικά ή όχι.
 
Θα απαγγείλουν:
Αγγελική Αγγέλου
Χρήστος Αμανατίδης
Σοφία Βέβη Ανδριτσοπούλου
Κάλλια Βαβουλιώτη
Ελένη Βελέντζα
Γεωργια Βεληβασάκη
Κατερίνα Γιαμά
Κωνσταντίνος Γιαννάκος
Έλενα Γλωσσιώτη
Γιάννης Καλαμάρας
Λένα Καλλέργη
Βασιλική Κοτσανταμπάνη
Κική Κωνσταντίνου
Κατερίνα Λιάτζουρα
Έστερ Λουκά
Κυριακή Λυμπέρη
Νίκος Μαντάς
Μαρία Μιστριώτη
Βασίλης Μπαρούτης
Χαρά Νίκα
Κωνσταντίνος Ντεγιάννης
Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
Ηρώ Σιμονοβίκη Παπαγεωργίου
Μαρία Ράπτη
Φαίη Ρέμπελου
Σοφία Σούρτζη
Παναγιώτης Τσιμπιδάκης
Έλενα Φωτιά
 
Μουσική επένδυση: Αλεξάνδρα Αραβίδου, Κώστας Κουρμπέτης & Ηλιάνα Ηλιοπούλου
Συμμετέχει το πολυφωνικό σχήμα "Κλωστή Λαλιά".
 
Με φωτογραφίες επενδύει τη θεματική η φωτογράφος Ζησούλα Ντάσιου.
 
Επιστημονική ανάλυση- παρέμβαση: Χριστίνα-Αλίκη Δεληβοριά Δημαρέλου.


Που: Τέχνης Δρώμενα
Πότε: Κυριακή 16 Μαρτίου
Ώρα : 19:00
 
Η βραδιά διοργανώνεται από τέσσερις φίλες που γράφουν την Κατερίνα Γιαμά, την Κατερίνα Λιάτζουρα, τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου και την Κάλλια Βαβουλιώτη.
 
Τιμή και χαρά μου η πρόσκληση να συμμετέχω κι εγώ σε αυτό το δρώμενο μαζί με τόσο αξιόλογους ποιητές/συγγραφείς/καλλιτέχνες.
 
Σας περιμένουμε!

Σχόλια

  1. Μια εξαίρετη πρωτοβουλία, Κική μου. Το θέμα συγκινεί και γεμίζει ανθρωπιά σε στιγμές που τη χρειαζόμαστε. Συγχαρητήρια για την πρόσκλησή σου, κοπέλα μου. Την αξίζεις δικαιωματικά. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...