Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα

 


Καθώς περπατούσε,
άνθη πολλά τον ακολουθούσαν.
Ψίθυροι,
έρχονταν από μακριά
και τον έσπρωχναν σε μια ακατανίκητη επιθυμία.
Ένας άνεμος​ μαρτύρησε υποταγή
και ένα μαύρο σάβανο,
κήρυξε πλήρη ανεξαρτησία.
Ξυπόλητος στο δρόμο που χάραξαν αγκάθια
Αιωρούμενος σαν φύλλο πορείας, μαρτυρικό.
Κι ένα κλάμα Βάγιας,
η ζοφερή δοξασία.
 
-- Η Δοξασία - Κική Κωνσταντίνου
 
 
Σε ράπισαν
και στόλισαν τις πληγές σου με λουλούδια.
Σε χάραξαν
και έσμιξαν το σώμα σου με σκουριασμένα αγκάθια και καρφιά.
Σε ύβρισαν,
με χιλιάδες βουκαμβίλιες.
Σε πίστεψαν,
με κατακόκκινα χείλη, που όμως ανάσα, δεν είχαν καμιά.
Και σε​ μια κάμαρα, μια γυναίκα κλαίει
και δεν νοιάστηκε ουδείς.
Όλοι, σε κάποιους φανταχτερούς θαλάμους έμειναν και εγώ,
από μακριά τους παρατηρούσα.
Και σαν θαύμα, μια καμηλοπάρδαλη σε αγκάλιασε.
Λες και έγλυφε τις πληγές σου.
Και ένα Χρυσάνθεμο, αντίκρισε τον κόσμο.
 
- Το Χρυσάνθεμο - Κική Κωνσταντίνου
 
 
Η λησμονιά,
το όνειρο μιας καφέ επετηρίδας.

Και λύγισα,
όταν τριγύρω δεν υπήρχε κανείς.

Σαν σημάδι αδυναμίας, 
δεν ήθελα να παρατηρήσει κανείς
τις λευκές κουρτίνες που θύμιζαν σανατόριο.

Και μια πλάτη, αγκομαχά από το ράπισμα.
Κι ο αέρας, μαρτυρά την Ανάσταση που ΘΑ ακολουθήσει.

Κι ύστερα,
οι γύπες κυνήγησαν τα περιστέρια και εγώ 
σε ένα στενό, 
να αμφισβητούμαι και να αμφισβητώ.

Και ο εφιάλτης έγινε όνειρο
και το όνειρο, αλήθεια.

Κι ύστερα, ήρθε ο Αγιασμός.

~~Ο Αγιασμός - Κική Κωνσταντίνου
 
Εκφραστικοί μου,  σας εύχομαι από καρδιάς Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα, με υγεία, αγάπη και φως στη ζωή σας.
Να περάσετε όμορφα με τους αγαπημένους σας και να ξεκουραστείτε!

Σχόλια

  1. Κική μου, να ευχηθώ ολόψυχα, καλή Ανάσταση. Να χαίρεσαι τους αγαπημένους σου και κάθε προσωπική σου στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όπως πάντα εξαιρετική η ποίησή σου Κική μου! Καλή Ανάσταση με υγεία και αγάπη παντού.! 🌼🧡

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...