Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους. Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...
Τελικά, υπάρχουν πολλοί χώροι, που φιλοξενούν λογοτεχνία και ποίηση, Κική μου. Και παραδέχομαι τη δημιουργικότητά σου, που τους ανακαλύπτεις. Σε καμαρώνω, κορίτσι μου. Θα πάω να δω το σάιτ, ναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ, κορίτσι μου.
Kαλημέρα καλέ μου, φυσικά και υπάρχουν και φιλοξενούν πολλών δημιουργών έργα.
ΔιαγραφήΜάλιστα είναι τόσες πολλές οι συμμετοχές που πολλά έργα μένουν εκτός αλλά φιλοξενούνται στο καναλι τους στο youtube.
Αυτο δειχνει την αναγκη των δημιουργων για μοιρασμα.
Καλημερα αγαπημενε μου!