Τα τελευταία χρόνια δεν παίρνω καλή ανάσα, δεν αναπνέω σωστά. Απορώ πως μπορώ και ζω ακόμη, εφόσον το οξυγόνο μου, έχει εκλείψει από καιρό. Ειδικά τα βράδια του χειμώνα, παλεύω για να πάρω ανάσα. Νιώθω πως άγρια και κρύα χέρια παίζουν σκάκι με τον λαιμό μου. Επαναστατούν και μου προσφέρουν εφιάλτες και δάκρυα, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ή έμειναν μισά, θύμησες που πληγώνουν, αναμνήσεις που κόβουν σαν ξυράφι, ζεστό. Και τότε, αίμα στάζει από τη μύτη μου, σφυριά αντηχούν στα αυτιά μου, τρωκτικά τρώνε τα σωθικά μου και ένα μικρό πληγωμένο σπουργίτι αναζητά τροφή σαν μια θύελλα που πασχίζει, με θαλπωρή να κρύψει το αύριο. Τις τελευταίες μέρες, το παιδί μέσα μου, δεν αναπνέει σωστά. Δεν τρέφεται, δεν ελπίζει, ματαιοδοξεί και κοιλοπονά μια αβέβαιη αλήθεια, έναν παράλογο δισταγμό, μια ακόμη ικεσία που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να παραληρήσουν σαν ένα φεγγάρι αβέβαιο. Κυρίως το πρωί, με τις πρώτες ηλιαχτίδες, φοβάται, κ...
Τελικά, υπάρχουν πολλοί χώροι, που φιλοξενούν λογοτεχνία και ποίηση, Κική μου. Και παραδέχομαι τη δημιουργικότητά σου, που τους ανακαλύπτεις. Σε καμαρώνω, κορίτσι μου. Θα πάω να δω το σάιτ, ναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ, κορίτσι μου.
Kαλημέρα καλέ μου, φυσικά και υπάρχουν και φιλοξενούν πολλών δημιουργών έργα.
ΔιαγραφήΜάλιστα είναι τόσες πολλές οι συμμετοχές που πολλά έργα μένουν εκτός αλλά φιλοξενούνται στο καναλι τους στο youtube.
Αυτο δειχνει την αναγκη των δημιουργων για μοιρασμα.
Καλημερα αγαπημενε μου!