ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  η εικόνα δημιουργήθηκε με τεχνητή νοημοσύνη   Σήμερα, η θάλασσα δεν αρκέστηκε στα κύματα — ανασηκώθηκε απ’ τον βυθό και ντύθηκε γυναίκα. Τα μαλλιά της — μακριές λωρίδες νερού, σκούρα σαν νύχτα βαθιά, με ανταύγειες φεγγαριού και φύκια πλεγμένα σαν ξόρκια του χρόνου. Το σώμα της λαξεμένο απ’ την υπομονή των αιώνων: στήθος σαν φουσκωμένο κύμα, μέση που λυγίζει με τον άνεμο, γοφοί πλασμένοι από κοράλλια, σφιχτοί, γεμάτοι βάθος. Το δέρμα της — δροσερό, διαφανές, με ραφές από αλάτι και αφρό. Στα χέρια της κρατούσε κοχύλια για βραχιόλια, και στα νύχια της αντικατοπτρίζονταν καταιγίδες. Τα μάτια της — λιμάνια εγκατάλειψης, γεμάτα βάρκες σπασμένες και βλέμματα ναυτικών που χάθηκαν. Περπατούσε ξυπόλυτη στην ακτή, κι όπου πατούσε έσβηνε το παρελθόν. Το άρωμά της — θαλασσόνερο και μελάνι σουπιάς, ανάμνηση από όνειρο και φόβο μαζί. Μίλησε στον άνεμο με φωνή ραγισμένη και παλιά: «Με θυμάσαι;» τον ρώτησε και του χάρισε ένα φιλί γεμάτο σιωπή και δύναμη. ...