Όταν γεννιούνται οι νότες

 

Δεν έπεφτε η βροχή.
Κρατούσε την ανάσα της,
όπως κρατάς ένα μυστικό
πριν το εμπιστευτείς στον κόσμο.
Ο ουρανός,
βαθύς και αμίλητος 
ήξερε πως κάποτε,
οι σιωπές είναι ιερές.

Κι εκείνη...
μισή από ουρανό,
μισή από όνειρο ξεχασμένο 
στεκόταν επάνω στο νερό,
σαν να της το ‘χαν τάξει τα άστρα.
Δεν βούλιαζε.
Ούτε περπατούσε.
Αιωρούνταν
ανάμεσα σε αυτό που ήταν
και σε αυτό που ποτέ δεν ειπώθηκε.

Τα μαλλιά της κρατούσαν τη νύχτα
όπως κρατά ένα παιδί
το τελευταίο του παραμύθι
πριν το πάρει ο ύπνος.
Και το βλέμμα της 
ω Θεέ μου, το βλέμμα της 
δεν ζητούσε απαντήσεις.
Σε κοίταζε σαν να ήξερες ήδη
αυτό που αρνήθηκες να θυμηθείς.

Ένα βιολί στο στήθος της,
βουβό.
Όχι από έλλειψη ήχου,
μα από υπομονή.
Έτοιμο να ψιθυρίσει
τη μουσική που δεν έχει ακόμη γραφτεί.
Τη μουσική που γεννιέται μόνο
όταν είσαι αληθινά μόνος.

Και τα χέρια της 
λεπτά σαν προσευχές,
δεν έπαιζαν.
Ευλογούσαν.
Κάθε κίνηση,
μια συγχώρεση.
Κάθε χορδή,
μια λέξη που σώθηκε απ’ τον θόρυβο.
Κάθε παύση,
μια αγκαλιά που δεν δόθηκε ποτέ.

Δεν ήταν λυπημένη.
Ούτε χαρούμενη.
Ήταν το ανάμεσα.
Εκείνο το εύθραυστο σημείο
όπου η ψυχή δεν αντέχει άλλο
να προσποιείται ότι δεν θυμάται.

Εκεί γεννιούνται οι νότες
που κανείς δεν ελέγχει.
Που δεν γράφονται σε χαρτί.
Που γράφονται στις ρωγμές του βλέμματος
όταν συναντάς τον εαυτό σου.

Κι ο κόσμος γύρω της 
δεν άλλαζε.
Μα ξαφνικά…
ηχούσε αλλιώς.
Πιο απαλά.
Πιο κοντά στην καρδιά.
Πιο αληθινά.

Κάποιος, φοβισμένος, είπε:                                                                  «Μα δεν παίζει τίποτα».

Κι όμως,                                                                                                   εγώ άκουσα                                                                                          την πιο ακριβή μελωδία του κόσμου.

Εκείνη που λέει: «Είσαι. Κι αυτό αρκεί».

~~  Κική Κωνσταντίνου

 

Καλημέρα, εκφραστικοί μου!

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Αυτό το ποίημα το έγραψα αντλώντας έμπνευση από τα μαλλιά της εικόνας.
Σας έχω ήδη πει πως το τελευταίο διάστημα διανύω μια φάση έντονης έμπνευσης και πειραματισμού με τα μαλλιά, είναι σαν να κρύβουν μέσα τους ιστορίες και ρυθμούς για μένα (με τους κυματισμούς τους κτλ).

Όταν είδα αυτή την εικόνα στα social, πριν καιρό, στάθηκα πρώτα στα μαλλιά της και ύστερα, το βλέμμα μου πήγε στο βιολί.
Για μένα, οι νότες ήταν τα μαλλιά της... Κάτι σαν ρίζες που απλώνονταν μέσα της, βαθιά.

Το αναφέρω αυτό ίσως γιατί στο συγκεκριμένο ποίημα τα μαλλιά είναι κάτι σαν κρυφός συμβολισμός, δεν ξέρω αν δεν σας το έλεγα αν θα βλέπατε τα μαλλιά στους στίχους, όμως οι ήρωες αυτά είναι. 

Μ’ αυτό το σκεπτικό λοιπόν αφέθηκα, και γεννήθηκαν οι παραπάνω στίχοι.

Εύχομαι να σας αρέσει και να ακούσετε τη μελωδία του.

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!