ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ.

Έτσι έγραφε ένα status εχθές που διάβασα στο facebook και συνοδευόταν απο τη φωτογραφία μιας γυμνόστηθης γυναίκας που κρατούσε τη σημαία κατηφορικά και είχε σκυμμένο το κεφάλι της.

Το πόσο πολύ με επηρέασε συναισθηματικά και με έβαλε σε σκέψεις το παραπάνω status, είναι κάτι το οποίο δε μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια.

Η Ελλάδα μας αυτοκτονεί. Οι άνθρωποί της, οι δικοί μας συνάνθρωποι, η χώρα μας, διότι χώρα χωρίς ανθρώπους για μένα δεν υπάρχει, σκύβει το κεφάλι, κυματίζει κατηφορικά τη σημαία και μοιάζει να δηλώνει υποταγή. 

Για πόσο όμως;

Για πόσο;

Στ' αλήθεια, για πόσο;

Πόσο κρατάει η μαυρίλα; Η αρνητική σκέψη;

Ο εξευτελισμός; Τα όσα "άσχημα" μας έβαλαν και μας ανάγκασαν να ζήσουμε;

Μπορεί μια χώρα και ένας λαός, όταν έχει πολεμήσει ανα τους αιώνες για την Ελευθερία, να σκύψει το κεφάλι και να δηλώσει υποταγή;

Μπορεί να προσκυνήσει τον οποιονδήποτε προδότη; (διότι οι προδότες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν)

Μπορεί να ζήσει στον ζυγό μιας ακόμη καλοσχηματισμένης πλάνης;

Κι αν ναι για πόσο;

Πρόσφατα, σε μια συνομιλία που είχα με μία πάρα πολύ αξιόλογη προσωπικότητα στο χώρο των τεχνών που δε χρειάζεται να σας αποκαλύψω το όνομά της, μου είπε το εξής:

"Τα παιδιά και μόνο τα παιδιά είναι εκείνα που μπορούν να ανακαλύψουν το κακό, εκείνο το κακό που οι μεγάλοι προσκυνάνε και μπορούν να το αντικρύσουν και  να το ξεγυμνώσουν μέσα σε έναν καλά "κοιμισμένο" όχλο, διαλύοντάς το μέχρι το τελευταίο του κύτταρο. Αυτό που μπορεί να αντιληφθούν τα παιδιά, δε μπορεί να το αντιληφθεί κανένας μεγάλος"

Κι ευτυχώς για εμάς,υπάρχουν πολλοί ακόμη που φυλάνε ζωντανό στη ψυχή τους το παιδί, που σε "κόκκινο φόντο", δείχνει να αργοπεθαίνει.

Ξέρω πως δεν είναι εύκολο και δε θα είναι ποτέ, ίσως για όσους έχουν μάθει να πολεμούν για να ζήσουν τη κάθε τους μέρα, όμως πιστεύω πως αυτά τα παιδιά, τα σωστά και τίμια παιδιά όχι ό,τι δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, δεν έχουν βρει όμως τον ακριβή τους στόχο στη δική μας περίπτωση.

Καμία μάχη δε κερδίθηκε ποτέ αμέσως.

Καμία υποταγή δε μας σκλαβώνει, ώθηση μας δίνει και πάλι εις τα μπροστά.

Όλα είναι στο μυαλό.

Όταν το μυαλό υποκύπτει, βρες τη δύναμη και κάν' το να σηκωθεί ξανά.

Κι ως γνωστόν, πάντα υψηλά και υπερήφανη να κυματίζεις.

(πηγή φωτογραφίας)

Και θα κλείσω τούτη την ανάρτηση εκφραστικοί μου φίλοι, με ένα απόσπασμα του ποιήματος σε ελεύθερο στίχο "Αδικοχαμένη Κοινωνία", της πρώτης μου ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" για να δείτε και τη δική μου αναφορά στο όραμα της δικής μου τουλάχιστον πατρίδας.

"Κι ύστερα τί;

Μπορείς να βάψεις τη θάλασσα; Τον ουρανό; τα αστέρια; Μπορείς να σχηματίσεις και πάλι το φεγγάρι; Τη πανσέληνο; Τα βουνά; Τα όρη; Τις κοιλάδες;

Τί μπορείς να κάνεις καημένε άνθρωπε που θαρρείς πως μπορείς να κάνεις τα πάντα σε έναν κόσμο που μόνος σου κατάντησες ένα τίποτα;

Τί μπορείς να κάνεις κάθε φορά που βάζεις ένα τούβλο στον προσωπικό σου τοίχο ενώ κάποιος άλλος βυθίζεται δίπλα σου σε ένα σκουληκιασμένο χώμα; Εκτός από το να φοβάσαι μη λερώσει τον λευκό, καλοσχηματισμένο τοίχο σου, τί άλλο μπορείς να κανείς;

Πες μου! Σε ρωτάω!

Τί μπορείς;

Μπορείς να ζωγραφίσεις χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων; Μπορείς να χαράξεις ένα ουράνιο τόξο μετά τις καταστροφικές καταιγίδες; Μπορείς να φυτέψεις δάση σε όλα τα μέρη που καήκανε; Μπορείς να φέρεις στη ζωή ανθρώπους που χάθηκαν άδικα και θυσιάστηκαν για ανούσιες αξίες, δοξασίες άλλων;

Μπορείς να παρηγορήσεις μια μάνα, έναν πατέρα, έναν αδερφό; Μπορείς να τους προσφέρεις νέα, διαπιστευτήρια πορεία;

Μπορείς να πολεμήσεις για ένα αύριο που κάποιοι ονόμασαν διαρκές πεδίο μάχης;

Τι μπορείς να κάνεις αν είσαι μόνος, αν είσαι εχθρός, αν είσαι αντίπαλος κάποιου άλλου; Γιατί για κάθε σύμμαχο που έχεις να ξέρεις πως αυτόματα αυξάνονται οι αντιπάλοι!

Εκτός από το να σκέφτεσαι τη δική σου μέρα, το δικό σου παρόν και μέλλον, τί άλλο μπορείς να κάνεις;

Κι όμως!

Ας μη γελιόμαστε!

Μπορείς!

Το ξέρω!

Το ξέρεις!

Όλοι ξέρουμε, απλώς ποτέ δε θα είναι αρκετό!

Δεν είμαστε ίδιοι! Δεν έχουμε τα ίδια όνειρα, τους ίδιους στόχους, τις ίδιες κρυμμένες αυταπάτες.

Είμαστε διαφορετικοί μα ίδιοι στην ισότητα που κάποιοι αιώνες τώρα τείνουν να εξαφανίσουν.

Και το καταφέρνουν!

Κι είμαστε υπεύθυνοι!

Κι εσύ! Κι εγώ! Κι όλοι!

Και πριν  μιλήσεις για γενικότητες και αερολογίες σκέψου την τελευταία φορά που αδίκησες, ειρωνεύτηκες, χλεύασες, ομαδοποίησες, κατηγοριοποίησες, ζήλεψες, φθόνησες κάποιον συνάνθρωπό σου.

Για κάθε φορά που εκανα κάτι από τα παραπάνω μπορώ ακόμη και σήμερα να ντρέπομαι!

Εσύ;

Αναρωτήσου μόνο μήπως θα έπρεπε!

Αναλογίσου μήπως προσπαθώντας να διαφέρεις από τη συνήθη μάζα, είσαι πλέον ένα καλά συνδεδεμένο κομμάτι της!

Είναι γνωστό!

Δεν μπορείς να αλλάξεις το κόσμο όλο, δε μπορείς να αλλάξεις καν τον  εαυτό σου δίχως πραγματική, πνευματική προσπάθεια και δίχως να το θέλεις πραγματικά ο ίδιος. Μπορείς όμως, να ψάξεις μέσα σου, να ανοίξεις το σεντούκι της ψυχής σου και να βγάλεις έξω ότι πραγματικά καλό έχεις μέσα σου!

Γιατί έχεις, όλοι έχουμε! Πλαστήκαμε έτσι, αλλά κάπου στην πορεία χάσαμε έναν από τους κύριους λόγους της ύπαρξής μας.

Χάσαμε το νόημα της ανθρωπιάς, της αγάπης, της γενναιοδωρίας. Μάθαμε να απαιτούμε να εισπράττουμε όμορφες, αγνές αρετές από τους συνανθρώπους μας, μα για τα δικά μας άσχημα σημεία ούτε λόγος, ούτε αναφορά! Ούτε καν μια καλοστημένη απάτη! Τίποτα!

Γιατί θέλει μαγκιά φίλε μου να παραδεχτείς τα κουσούρια σου όταν έχεις μάθει να αναδεικνύεις τα φαινομενικά κουσούρια των άλλων!

Θέλει μαγκιά φίλε μου να παραδεχτείς πως δεν είσαι τέλειος σε μια κατεξοχήν αδικοχαμένη κοινωνία που από τη μία σου προσφέρει άνεση, τεχνολογία και από την άλλη με το έτσι θέλω σου στερεί τη ζωή που μια Μάνα και ένας Πατέρας σου έδωσε!

Θέλει μαγκιά να δεχτείς πως ο κόσμος μας πάντα θα βρομάει! Ότι κι αν κάνεις εσύ, εγώ, εκείνος, εκείνη,  με όποιον τρόπο κι αν καταφέρεις να δηλώσεις τον πόνο και το όχι σου σε όλα όσα σε κάνουν να φοβάσαι, να θυμώνεις, να στεναχωριέσαι και να απειλείς, να ξέρεις πως πάντα θα υπάρχουν κι άλλοι που με το ίδιος πάθος θα υποστηρίζουν όσα πραγματικά κι εκείνοι πιστεύουν! Και μπορεί να είναι τα ακριβώς αντίθετα από τα δικά σου όνειρα και τις δικές σου πεποιθήσεις!

Μάχεσαι για την Ειρήνη! Κι όμως, κάποιος άλλος την ίδια στιγμή μάχεται για τον Πόλεμο!

Διεκδικείς την Ελευθερία! Κι όμως, κάποιος άλλος την ίδια στιγμή φυλακίζει εκατοντάδες ανθρώπους σε υπόγεια μπουντρούμια!

Πολεμάς τη διαφθορά! Κι όμως, ζεις ήδη σε μια διεφθαρμένη κοινωνία!

Διαδίδεις, εξαπλώνεις, προσφέρεις την Αγάπη! Κι όμως καθημερινά πάμπολοι την εξαλείφουν!

Ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο! Κι όμως αυτό το αύριο πολλοί στο στερούν, μα το χειρότερο είναι πως βάφουν το σενάριό του με χρώμα κόκκινο, μουντό! Να θυμίζει, μάχη, πόλεμο, αίμα και θυσία!

Σαν την τραμπάλα της παιδικής χαράς είναι φίλε μου η ζωή! Μόνος στο ένα κάθισμα δε μπορείς να παίξεις!"

_____________________________________

Κι επειδή όντως δε μπορείς, είθε στη ζωή μας να έχουμε πολλούς μα καλούς Ανθρώπους και όλα θα πάνε καλά. 

Ο Άνθρωπος είναι ένα πλάσμα μαγικό, νιώθω πως απο μόνος του δεν το αντέχει και ξεφτίζει. Το παιδί, ξυπνήστε το παιδί.

Χρόνια Πολλά για την Εθνική μας Επέτειο εχθές, μιας και σήμερα κατάφερα να ανεβάσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση και εύχομαι στον καθένα σας προσωπικά, το Όχι του, να είναι πάντοτε το βήμα προς την Ελευθερία, σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Αυτά απο μένα εκφραστικοί μου. Να είστε πάντα καλά!


* Αυτοκτονεί; 
Μπα οχι, ανασταίνεται!