ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΙΤΛΟ.

Εγώ τη Πατρίδα μου τη βάφτισα Χαρά

να μου θυμίζει πως μπορεί να δακρύζει από συγκίνηση η Ελπίδα.

Της φόρεσα ένα πέπλο λευκό και της στόλισα με ένα κλαδί ελιάς τα καστανά μαλλιά της. Της έδωσα να κρατά στο χέρι έναν υδάτινο σταυρό και ράντισα τους ώμους της με λίγες στάλες μύρο.

Της είπα να πάψει να με ακολουθεί και να με αφήσει να ζήσω με το τρόπο που επέλεξα μα εκείνη θέλοντας να με αγκαλιάσει μου χάρισε ένα σκοινί χρώματος μπλε.

Ήξερα πως ήθελε να με ξεγελάσει μα μέσα μου ένιωθα πως δεν ηταν κακιά, ίσως  όμως να ήταν ένα παιδί που ήθελε να παίξει.

Μια γάτα λευκή είδα να κυνηγά ένα μαύρο κουφάρι και σκέφτηκα πως

θα ήθελα να ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι.

Έτσι για μια αλλαγή, για μια ουτοπική παράσταση που λίγοι, ίσως μόνο εγώ να είχα την τύχη να πληρώσω, να κοιτάξω.

Είδα κι ένα γιασεμί να μαραίνεται σε μια αυλή που κάποτε άνηκε στη γειτονιά μου

μα τώρα πια δε με πείραξε, σκέψου δε με πείραξε.

Κι ας αγαπώ ακόμη τόσο πολύ τα γιασεμιά, τα κρίνα, τις δάφνες και τ’ αλώνια.

Τ’ αλώνια ναι…

Υπάρχουν άραγε ακόμη εκεί τα άλογα που από παιδί θυμάμαι;

Υπάρχουν οι άνθρωποι που ανέβαιναν σε αυτά και κατακτούσαν τον δικό τους κόσμο;

Κι αν υπάρχουν τη σημασία έχει;

Κανείς δεν ιππεύει με την ίδια χαρά και το ίδιος πάθος όπως παλιά.

Άσπρισαν τα μαλλιά σου μα οι κάλτσες σου είναι ακόμη παιδικές.

Σε μια φτωχογειτονιά έχω ανάγκη να φτιάξω απόψε λάσπη.

Πρέπει να μπαλώσω τόσες λακκούβες που στη σκέψη και μόνο κουράζομαι.

Μήπως να τρέξω να αγοράσω το τελευταίο, εκείνο παξιμάδι;

Προλαβαίνω άραγε Πατρίδα μου;

Προλαβαίνω;

Κι αν είναι ήδη αργά;

Κι αν το σήμερα δεν άρχισε ακόμα;

_______________________________________________

Εκφραστικοί μου φίλοι, τι κάνετε;

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Το παραπάνω ποίημα ήταν η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα μας και είχε ως θέμα τη Πατρίδα. Αυτή η λέξη δημιούργησε πολλές καταθέσεις ψυχής θα τολμήσω να πω.

Υπέροχες συμμετοχές, καταπληκτικοί συνάνθρωποί μας που έγραψαν, διάβασαν, σχολίασαν. Μια γιορτή, μια γιορτή χαράς, ποίησης, συναισθημάτων, ζωής.

Θα μου επιτρέψετε να σας πω δυο λόγια για το συγκεκριμένο ποίημα που όπως είδατε στο τίτλο θέλησε να είναι Άτιτλο

Για να καταλάβετε, έχω πει και στο παρελθόν πως έχω τη τάση μου να συνομιλώ με ότι γράφω. Το ρωτάω δηλαδή τι θέλει και εγω συνήθως υπακούω. Το συγκεκριμένο λοιπόν δεν ήθελε τίτλο. "Βρε, πες του έλεγα", τίποτα εκείνο αδιαφορούσε, ε δε πειράζει λέω αφού θες άτιλτο, άτιλτο, σιγά μη κάτσω να σκάσω.

Μάλλον αυτό το ποίημα είναι ένας μικρός επαναστάτης. Πολύ μ' άρεσε που μου έφερε αντιρρήσεις.

Αυτά απο μένα εκφραστικοί μου.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, στο νικητήριο ποίημα και στην Αριστέα που ήταν για ακόμη μία φορά μια άψογη οικοδέσποινα.

Καλό ΣΚ σε όλους. Να περάσετε όμορφα και προσοχή με τη κακοκαιρία.