Η ΑΚΡΟΣΤΟΙΧΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ.

Αποφάσισα λοιπόν να σας καλημερισω και να ευχηθώ καλό μήνα με μια ακροστοιχίδα που προσπαθώ να δημιουργήσω μετά την προτροπή της μπλοκογειτόνισσας  Μαρίνας.

Βασικά είναι πιο δύσκολο απ' ότι περίμενα αλλά ομολογώ πως έχει πλάκα. Έχει πολύ πλάκα και όσοι δεν έχετε συμμετάσχει με κάτι δικό σας κάντε το και θα με θυμηθείτε.

Γράφω γράφω αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα πως θα συνεχίσω στα επόμενα γράμματα αλλά θα το αφήσω στο "αυθόρμητο" που με διακατέχε κι όπου βγει. Πόσο χάλια άλλωστε μπορεί να είναι;

Δεκέμβρης απο σήμερα. Αυτός ο υπέροχος γιορτινός "κατακκόκκινος" μήνας που ανέκαθεν τον έβλεπα σαν έναν μήνα ανασκόπησης, περισυλλογής και ανακατάταξης στη ζωή των ανθρώπων. Ομολογώ πως μπαίνω στον πειρασμό των άνω αλλά αν δεν καταφέρεις έναν ολόκληρο χρόνο να τα κάνεις πράξη θα τα καταφέρεις μέσα σε ένα μήνα; Καταλήγω πως αν δε προσπαθήσεις, δε θα μάθεις ποτέ, οπότε καλή προσπάθεια σε όλους.

Επι ευκαιρίας καλό μήνα και καλές γιορτές να έχουμε. Εύχομαι στον  καθένα προσωπικά να απολαύσει στο έπακρο τις ημέρες που ακολουθούν, να μπει στο πνεύμα των ημερών και δεν αναφέρομαι στο καταναλωτικό βεβαίως και γενικότερα εύχομαι να περάσει όσο πιο όμορφα μπορεί, να ξεκουραστεί και να διασκεδάζει. 

Ζήστε την κάθε στιγμή χωρίς τύψεις ή σκέψεις, άγχος, κτλ. Ζήστε γιατί το σήμερα δε περιμένει, φεύγει ανα λεπτό.

Ημέρα πρώτη λοιπόν  ενός μήνα που μυρίζει μελομακάρονα και κουραμπιέδες αλλά όχι δε θα μπω πλήρως στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα, πρώτον γιατί είναι νωρίς για εμένα που δε το έχω πολύ με τον "πανικό" των γιορτών και δεύτερον γιατί η Μαρίνα φρόντισε να μας καλέσει και σε έναν άλλο γύρο ακροστοιχίδας, καθαρά γιορτινής αυτή τη φορά, οπότε κρατάω γερά τα "γιορτινά χαρτιά" μου για το μέλλον.

Θυμάμαι πως όταν πήγαινα σχολείο μου άρεσε αυτός ο μήνας λόγω των ολιγοήμερων διακοπών που ήξερα οτι θα ακολουθήσουν, οπότε υποθέτω πως όσοι έχετε παιδάκια θα τα βλέπετε ανυπόμονα και χαρούμενα και για τις γιορτές αλλά και για το κλείσιμο των σχολείων τους. Ωραίο πράγμα να χαίρεσαι τόσο πολύ επειδή θα κλείσει το σχολείο, παιδικό μα τόσο όμορφο συνάμα.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε κάτι που διάβασα πριν λίγη ώρα σερφάροντας στο διαδίκτυο προσπαθώντας να συλλέξω γνωμικά του μήνα που διανύουμε.

Κόλλησε που λέτε η μάτια μου επάνω στο εξής γνωμικό "Εάν υπήρχε επιτύμβιο επίγραμμα - κατά το αισχύλειο- που θα επιθυμούσα να χαραχτεί στον τάφο μου, θα ήταν: «Πολέμησε τον Δεκέμβρη», το οποίο ανίχνευσα στην ηλεκτρονική πύλη: www.gnomikologikon.gr.

Λάμψανε τα μάτια μου και ευθύς το μυαλό άρχισε να σκέφτεται τα όσα μπορεί να εννοεί ο άνθρωπος αυτός που το είπε. Ποιός άνθρωπος; Ένας άνθρωπος που πιστεύω πως αγαπάμε και θαυμάζουμε όλοι για το έργο του και όχι μόνο.

Μίκης Θεοδωράκης λοιπόν και θα ήθελα να μοιραστείτε την άποψή σας μαζί μου για την φράση του αυτή αν και πιστεύω πως για να την κατανοήσω πλήρως θα έπρεπε να βρω όλα τα λόγια του γιατί έτσι δε βγάζω άκρη για το που το είπε, πότε το είπε και τι ακριβώς ήθελε να πει αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω: Εσείς θα πολεμούσατε ποτέ τον Δεκέμρβρη; Κι αν ναι γιατί;

Νικάς άλλωστε τους μήνες; Ειναι οι γιοι του χρόνου.. Κι αν τους νικάς πως το καταφέρνεις; 

Ξέρω πως για μένα η νίκη έναντι στον χρόνο είναι η ζωή, να ζεις δηλαδή τις στιγμές και να προσφέρεις στην κοινωνία γιατί ξεχωριστές οντότητες είμαστε μεν, μέλος ενός συνόλου της κοινωνίας μας δε.

Ουφ έχω πολλά γράμματα ακόμη γι' αυτή την ακροστοιχίδα; Ωραία και διασκεδαστική δε λέω αλλά δε μπορώ τον προγραμματισμό καθόλου στη ζωή μου κι αυτή τη στιγμή νιώθω σα να προγραμματίζω - τηλεκατευθύνω μια ανάρτηση αλφαβητικά κι αρχίζει σιγά σιγά να με εκνευρίζει.

Πάντως θα φτάσω μέχρι το τέλος, ποτέ δε παρατάμε τίποτα στη μέση, εκτός αν ήταν ήδη απο την αρχή παραδομένο!

Ρίσκο και τόλμη λένε θέλει η ζωή μα όπως πάντα οι άνθρωποι με τα μούτρα σε ότι καταπιαστούν πέφτουν μα ξεχνάνε τη καρδιά τους να βάλουνε μέσα σε αυτό. Τοποθετούν τόσο ψηλά τη γόητρο της κατάκτησης και τη χαρά του ενθουσιασμού που ξεχνάνε να πάρουν μαζί τους, στον εκάστοτε αγώνα, το πιο σημαντικό εφόδιο, τον εαυτό τουςκαι την καθαρή ψυχή τους.

Σάστισα και εγώ η ίδια με τη θεματολογία μου σήμερα, από που ξεκίνησα και που έφτασα αλλά είπαμε, "δουλεύει" το αυθόρμητο στοιχείο μου τώρα και δε σταματάει εύκολα. Για τη πορεία βέβαια της ακροστοιχίδας, που οδηγήθηκα σε ενδότερα θα πω μονοπάτια ευθύνεται η εικόνα που βρήκα στο google για να συνοδέψω την ανάρτησή μου, η οποία ομολογώ πως συντροφιά με τη φράση του κυρίου Θεοδωράκη μου έχουν δώσει ιδιαίτερη έμπνευση σήμερα για πολλά πράγματα στη ζωή μου.

Τελικά αφού ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση, η ερώτηση ποια ήταν; Όχι όχι δε μπερδεύτητα, ανάποδα τα λέει η εικόνα αλλά για μένα ο Δεκέμβρης δε τίθεται θέμα, απάντηση είναι. Μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, ενίοτε είναι και ερώτηση και απάντηση μαζί. Και μη μου πείτε τι μήνα έχουμε, δε θα το πιστέψω, ίσως μόνο και επειδή είμαι καλός άνθρωπος, να σας πιστέψω εφόσον με διαβάζετε με το ένα μάτι κλειστό απο τη νύστα αλλιώς θέλω την προσωπική σας ερώτηση κάτω στα σχόλια. Η δική μου ερώτηση δημιουργείτε για το επόμενο γράμμα που πραγματικά με προκαλεί και με δυσκολεύει αλλά θα το τακτοποιήσω και αυτό.

Υφαίνεται άραγε το χιόνι στον αργαλειό των πέρα ξωτικών; Κι αν όχι γιατί μπορώ να δω την ασπρομαλλούσα γραία να πλέκει, να χαμογελά μα σε αντίθεση με τα παραμύθια να είναι καλή και να αγαπάει τα παιδιά του κόσμου όλου; Δε θέλει να σπείρει παγωνιά, τον τόπο της στην ουσία προστατεύει. Υφαίνει και τους νέους βλαστούς της φύσης παράλληλα μα δεν το βλέπουν όλοι.

Φυσικά οδηγούμαι σε ένα παραμύθι και ομολογώ πως ξύπνησε η επιθυμία μέσα μου όταν πάω στο χωριό να διαβάσω στην ανηψιά μου ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι.

Χρειάζεται να σας πω πως τα σημερινά παιδιά βλεπουν παραμύθια απο μικρή ηλικία σε τάμπλετ; Δε λέω, καταλαβαίνω πως τα κρατάει ήσυχα και απασχολημένα, δίνοντας έτσι το ελεύθερο στη μαμά να ασχοληθεί με το σπίτι και τον εαυτό της αλλά διαβάστε στα παιδιά παραμύθια, το έχουν ανάγκη, τίποτα δε συγκρίνεται με την εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει το δικό τους μυαλό και να  γίνουν τα ίδια πρωταγωνιστές και ήρωες του δικού τους φτιαχτού κόσμου κι αυτό σας το λέει ένα παιδί που για χρόνια πολλά του έλεγαν οι δικοί του και κυρίως ο μπαμπάς του, παραμύθια. Τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό που νιώθεις, βλέπεις και ζεις εκείνη τη στιγμή!

Ψάχνω βέβαια να βρω το τέλος της ακροστοιχίδας μιας και όλα πήγαν καλά και φτάσαμε ήδη στο προτελευταίο γράμμα αλλά η απάντηση όσο κοινότυπη και να 'ναι είναι η πλέον αληθινή.

Ωραία που είναι να είσαι παιδί και οι γονείς να σου λένε παραμύθια. Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και επικαλούμαστε το παιδί μόνο για άλλους λόγους που στην ουσία δε θα έπρεπε να το αφορά. Ένα παιδί πρέπει να ζει ξένοιαστο μα δυστυχώς ακόμη κι εκεί επικρατεί ανισότητα και όταν μιλάμε για παιδιά θα ήθελα τόσο πολύ να ήταν όλα ισα. Στα μάτια μου είναι φυσικά αλλά εκει έξω υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, τόσοι άνθρωποι όμως που για αυτούς το παιδί είναι απλώς μία λέξη, μία κενή λέξη ίσως επειδή οι ίδιοι υπήρξαν πάντα κενοί και δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν λίγο απο την παιδική ευαισθησία. Μεγάλη κουβέντα ανοίγω αλλά τα παιδιά είναι κάτι ιερό και καλό είναι όσο μπορούμε να τα προστατεύουμε. Και κλείνω εδώ γιατί τα παιδιά του Δεκεμβρίου, οι εορτάζοντές του δηλαδή είναι πάρα πολλοί και θα ήθελα να τους χαιρόμαστε όλους, με τις ημερομηνίες που θα ακολουθήσουν.



Ήταν μια ακροστοιχίδα που περιείχε πολλά και ομολογώ πως μου άρεσε. Ελπίζω να σας άρεσε και εσάς. Μπορείτε να πατήσετε Εδώ και να δείτε παρόμοιες ακροστοιχίδες πολλών μπλοκογειτόνων μου.

Να είστε πάντα καλά και να έχετε μία όμορφη μέρα!
Καλές γιορτές και καλό μήνα!