KΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΟΙ ΜΟΥ! ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΛΑΦΥΡΑ.

Εκφραστικοί μου φίλοι.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα.

Δε θα προλάβω να περάσω απο τα μπλοκοσπιτάκια σας να ευχηθώ και κάνω αυτή την ανάρτηση για να στείλω πολλές θερμές ευχές σε όλους σας, μια τεράστια αγκαλιά για δύναμη, ένα μεγάλο χαμόγελα για να ξορκίσει κάθε κακό και ένα ζεστό φιλί για να έρθουν οι εγκάρδιες ευχές μου πιο κοντά στη ψυχή σας! :)

Να περάσετε όμορφα, να διασκεδάσετε, να μονιάσετε και να ξεκουραστείτε! 

Προσφέρετε, αγαπήστε, συγχωρήστε, βάλτε νέα θεμέλια, χαμογελάστε, εξοπλιστείτε με πολλά όνειρα, ιδέες, στόχους και κάθε αρχή σε οτιδήποτε θελήσετε να κάνετε θα είναι μόνο για καλό!

Πάμε παρακάτω λοιπόν. 

Πάμε να ανταμώσουμε το 2016 αφού πρώτα ευχαριστήσουμε το 2015 για όσα μας έδωσε κι αν μας πήρε, ας το χαιρετήσουμε απλώς, συσσωρεύοντας τη δύναμη για κάτι νέο, καλύτερο αν μπορεί να είναι εφικτό.

Αν και στον τίτλο χρησιμοποίησα τα "Λάφυρα" για να συμβολίσω τα καλούδια που επιθυμεί η ψυχούλα του καθενός, στος γιορτινές φωτογραφίες που ακολουθούν θα δείτε και τα δικά μου γραπτά Λάφυρα που το 2015 μου έφερε και τα έκανε να "αρμενίσουν".

H Επιθυμία! Αυτό είναι το μοναδικό μυστικό της καριέρας. Όχι η μόρφωση. Όχι να γεννηθείς με κρυφά ταλέντα. H Επιθυμία.

Johnny Carson, 1925-2005, Αμερικανός τηλεπαρουσιαστής

Νομίζω πως η Επιθυμία, είναι η κινητήριος δύναμη για τα θέλω της ζωής μας γενικότερα.
Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ συνομωτεί ακόμη και το σύμπαν για να το αποκτήσεις.
Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως όταν θέλεις κάτι πολύ οι συνάνθρωποί σου μπορούν και θέλουν απλόχερα να στο δώσουν, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση αυτό βλέπω να συμβαίνει.
Σκέφτομαι πράγματα και πριν καν τα ζητήσω έρχονται και είναι πάντοτε καλύτερα απ' όσα είχα τολμήσει να φανταστώ.

Να, σαν αυτήν εδώ τη φωτογραφία, που είναι γιορτινή γιορτινή και εγώ την έκανα ακόμη περισσότερο γιατί απλά έτσι θέλησα και όταν τα θέλω μας δεν επηρεάζουν με άσχημο τρόπο συνανθρώπους μας καλό είναι να τα υπηρετούμε.

Αυτήν εδώ λοιπόν την όμορφη και άκρως γιορτινή φωτογραφία μου την έστειλε ο Άγγελός μου, όπως εδώ και καιρό συνηθίζω να την αποκαλώ Aspa Andre, που είναι απο τους πρώτους ανθρώπους που χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά, χωρίς να διαβάζει εδώ και χρόνια το μπλοκ μου, προφανώς κάτι είδε σε εμένα, με συμπάθησε και με στήριξε τόσο μα τόσο πολύ.

Ξέρω πως το Ευχαριστώ μου μοιάζει μικρό μα επειδή είναι εγκάρδιο νιώθω πως φαντάζει μεγάλο.

Μοναδική μου Επιθυμία: Να έχω Θετικούς, "Φωτεινούς", Άδολους και καλούς Ανθρώπους πλάι μου διότι κακά τα ψέματα, ναι κατανοώ πως για κάποιον μπορεί να φαντάζει κάπως σαν γόητρο το να διαλαλεί πως μόνος του μπορεί να καταφέρει τα πάντα σε αυτή τη ζωή, το να έχεις πολύτιμους Ανθρώπους δίπλα σου, να τους τιμάς και να σε τιμάνε επίσης, είναι η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου και αν καταφέρεις να τους έχεις και να σε έχουν για πάντα, για όση διάρκεια μπορεί να έχει ένα "αόριστο πάντα" τότε δεν είσαι απλώς κερδισμένος, είσαι κάτι παραπάνω από μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Κι αν με ρωτάτε τι παραπάνω μπορεί να είναι αυτό, δε ξέρω, δε γεννήθηκα για να ξέρω, γεννήθηκα για να μαθαίνω και να υποθέτω, κάπως στα πιο σίγουρα "μονοπάτια" όμως.

Τα παιδιά στράφηκαν και πρόσεξαν τα δυο φτωχοντυμένα αδέλφια. O Πέτρος φορούσε μαύρο σακάκι μπαλωμένο στους αγκώνες και το γιακά, και στο λαιμό μαύρο κασκόλ, και καφέ γάντια, που βγαίναν όξω τα δυο πρώτα δάχτυλα. Η Αγγελικούλα δε φαινόταν τι φορούσε. Ήταν διπλοτυλιγμένη μέσα σ' ένα μποξά* σκούρο, σφιχτοδεμένο κάτω από τα χέρια, μ' ένα κορδόνι. Τα παπούτσια τους -αρβυλάκια- ήτανε βουτηγμένα στη λάσπη, καθώς είχαν κάμει πεζή* όλο το δρόμο, από του Ζωγράφου ως την οδό Αιόλου.
- Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου;, ρώτησε τον Πέτρο το παιδί του καθηγητή.
- Είναι εξορία, μα θα 'ρθει πριν από την Πρωτοχρονιά.
- Ξέρεις πόσο κάνει ο σιδερόδρομος;, του λέει. Για να μου τον αγοράσει ο μπαμπάς μου, θα δώσει το μισό μισθό, απ' αυτόν που θα τους δώσουν για τις γιορτές.

Η Αγγελικούλα με τη μαμά και τον Πέτρο πήγαν και την άλλη μέρα στην οδό Αιόλου, και την παράλλη. O Πέτρος, κρατώντας την Αγγελικούλα από το χέρι, τραβούσε ίσια για τη βιτρίνα που ήταν ο σιδερόδρομος. Είχε το φόβο μην πάνε καμιά μέρα και βρούνε άδεια τη βιτρίνα. Κ' ύστερα; Σαν έρθει ο μπαμπάς; Αν είναι πουλημένος ο σιδερόδρομος;
Τα βράδια, άμα χτυπούσε η οξώπορτα της μάντρας, τ' αδέρφια συνερίζονταν* ποιο να προλάβει ν' ανοίξει πρώτο.
- Πώς θα καταλάβουμε πως είναι ο μπαμπάς μας;
- Από το γέλιο του.
- Εκείνος θα μας γνωρίσει;
- Ναι, ναι...
- Μα αφού δε μας ξέρει;
- Θα σας γνωρίσει από τη φωτογραφία που του στείλαμε.
Μα οι μέρες περνούσαν. Πέρασε κι η Πρωτοχρονιά. Κόντευαν τα Φώτα, κι ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Ευτυχώς που κι ο σιδερόδρομος δεν είχε φύγει από τη βιτρίνα. Πολλά παιγνιδάκια, που κάνανε συντροφιά στο σιδερόδρομο, χάνονταν μέρα με τη μέρα. Κάτι σερβίτσια του τσαγιού, κάτι επιπλάκια, που στέκαν όρθια από δω κι από κει, μέσα στα κουτιά τους, πουλήθηκαν. Έλειψε κι η αρκούδα, που κοίταζε με τόση προσήλωση τα παιδιά, έφυγε και το αεροπλάνο, που κρεμόταν από ψηλά και, μόλις το κούρντιζαν, έφερνε γύρους. Όμως ο σιδερόδρομος έμενε πάντα στη θέση του. Μόνο πως άμα πέρασε η Πρωτοχρονιά, δεν περπατούσε πια. Είχε σταματήσει ακριβώς πάνω από τη γέφυρα. Και τα φώτα του δεν αναβοσβήνανε. Φαινόταν κι αυτός σα στενοχωρημένος.
- Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία, είπε ο Πέτρος, θα μας τον είχε αγοράσει. Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία. Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι.
- Εμένα δεν μου τον πήρε ο μπαμπάς, γιατί δεν τους δώσανε τον άλλο μισθό.
- O νονός μου, είπε και το αδυνατούλικο αγοράκι, είπε στη μαμά μου πως είναι καλύτερα να μου αγοράσει μια φανέλα, γιατί έχω πλευρίτη. Ξέρεις πώς πονάω, άμα παίρνω ανάσα;
- Η θεία μου η μικρή, κι ο θείος μου ο Νικόλας, κι ο άλλος που 'χει το περίπτερο, είπε και το άλλο παιδί, μ' αγόρασαν καλύτερα τούτο το παλτό... γιατί το περσινό μου ήταν λιωμένο, μα και δε με χωρούσε κιόλας.
Κι ο σιδερόδρομος κι αυτός ήταν πολύ στενοχωρημένος. Γιατί αυτός είχε έρθει στον κόσμο, μόνο και μόνο για να δώσει χαρά στα παιδιά, και τώρα αντί χαρά, τους είχε δώσει στενοχώρια.
Για όλους ήτανε φέτος πολύ στενόχωρες οι γιορτές.
- Μα του χρόνου, θα δείτε, είπε η μαμά, στα δυο λυπημένα παιδιά της. Όλα θα 'χουν αλλάξει... θα 'χουν φύγει οι κακοί ανθρώποι, κι οι καλοί μπαμπάδες θα μας έχουν έρθει, θα 'χουν γεμίσει τα έρημα, τα ορφανεμένα μας τα σπίτια...


Έλλη Αλεξίου, Προσοχή συνάνθρωποι (1978)
Καστανιώτης

Το διήγημα με τίτλο "Όταν ο μπαμπάς δεν ερχόταν" προέρχεται από το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου Προσοχή συνάνθρωποι (1978), το οποίο περιέχει διηγήματα που αναφέρονται στη γερμανική Κατοχή, την Αντίσταση και την εξορία. Το συγκεκριμένο διήγημα έχει γραφτεί το 1954 και παρουσιάζει τον αγώνα μιας μητέρας να ζήσει και να στηρίξει τα παιδιά της, όσο ο άντρας της βρίσκεται στην εξορία, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες όλων των ανθρώπων της μεταπολεμικής εποχής.

Επειδή μου αρέσει να αναζητάω διάφορα στο διαδίκτυο και ότι μου αρέσει πολύ, θέλω αναγκαία να το μοιραστώ μαζί σας, επέλεξα να συνοδέψω αυτήν τη φωτογραφία, την οποία επεξεργάστηκα αλλά ανήκει στην αγαπημένη μου Aspa Andre , με ένα απόσπασμα από ένα ιδιαίτερα όμορφο διήγημα γιορτινό μεν αλλά με αέρα και ύφος άλλης εποχής, το οποία βρήκα και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ: http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL105/229/1693,5427/

Εμένα πάντως μου άρεσε πάρα πάρα πολύ και μπορεί να μπήκα σε κάπως δυσάρεστο κλίμα αλλά δε με επηρέασε καθόλους αυτό, αντίθετα ένιωσα όμορφα με αυτό το ταξίδι και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.
Ελπίζω να σας αρέσει.

Ασπασία μου ακόμη ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα! Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ για το τέλος σε όλους εσάς για την αγάπη, τις συμβουλές, τη στήριξη, για όλα τα ωραίος τέλος πάντων και σας αφήνω προσωρινά στα μπλοκς μέχρι να έρθει το νέο έτος με πολλούς πολλούς Φεγγίτες. :)

Εκφραστικά και ανανεωτικά φιλιά σε όλους!!