Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Θα μπορούσε να είναι ταινία, σίγουρα μοιάζει με σενάριο ταινίας που όλοι έχουμε δει και μπορεί να έχουμε αγαπήσει. Προσωπικά έχω πολλές αγαπημένες ταινίες με παρεμφερή είδος.

Θα μπορούσε να είναι ένα ημερολόγιο που να γράφει ο ήρωας ή η ηρωίδα μιας ταινίας ή και ενός βιβλίου, αν θέλετε. Θα μπορούσε να είναι η πρώτη νότα ενός μουσικού και το μόνο όπλο για κουράγιο και υπομονή για έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε καραντίνα, μόνος, σπίτι του ή και κάπου αλλού…

Πόσες ταινίες και βιβλία και πίνακες και ποιήματα και κάθε μορφή τέχνης θα στηριχτεί και θα δημιουργήσει αξιοθαύμαστα έργα επάνω στην κατάσταση που επικρατεί, άραγε; Είναι δεδομένη η δημιουργία κάτω από αυτές τις συνθήκες και είναι δεδομένο και το συναίσθημα που μπορεί να μας δώσει καθώς επίσης και τη δύναμη και το κουράγιο, ενίοτε.

Νιώθω, και εύχομαι να πέφτω έξω, πως οι δύσκολες μέρες δεν έχουν έρθει ακόμη. Παρακολουθώντας τη διασπορά και την εξάπλωση του ιού στις χώρες του εξωτερικού και τον τρόπο που έρχονται τα ποσοστά από αυτές τις χώρες με βάση τις ημέρες και τα κρούσματα, όλα δείχνουν πως το δύσκολο κομμάτι της εποχής δεν έχει έρθει ακόμη.

Εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, τα έκτακτα μέτρα της κυβέρνησης  να πιάσουν τόπο και ομολογώ πως για πρώτη φορά βλέπω τους Έλληνες να προσπαθούν να επιτύχουν κάτι που να αφορά έκτος από τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπο και βλέπω πως προσπαθούν το κάνουν σωστά.

Δεν θέλω να σταθώ στη μειοψηφία που δεν υπάκουσε διότι η πλειοψηφία κάνει ότι μπορεί και στην παρούσα φάση έχω την ανάγκη να πω ότι νιώθω όμορφα που η Ελλάδα δείχνει αποφασισμένη να νικήσει τον ιο. Στην πόλη που μένω, παρόλο που δεν έχουμε κρούσμα, βλέπω πως πραγματικά προσέχουν όλοι πολύ και θέλω να το επισημάνω αυτό. Και μέρα με τη μέρα, πιστεύω πως θα προσέχουν ακόμη περισσότεροι.

Λέγονται τόσα, ακούγονται τόσα, κρύβονται τόσα και σίγουρα ξέρουμε ελάχιστα από όσα θα έπρεπε και πιθανόν  να μη μάθουμε και ποτέ. Ότι και να είναι, δεν είναι για καλό, οπότε ας βοηθήσουμε στην μη εξάπλωσή του και προς Θεού, ψυχραιμία, όχι τσακωμοί, όχι «καρφώματα» ο ένας στον άλλο, όχι βρισιές ο ένας στον άλλο, όχι κράξιμο και ούτω κάθε εξής. Δεν θα αργήσει να γίνει εμφύλιος. Βλέπετε στο εξωτερικό τι γίνεται; Πλακώνονται στο ξύλο για ένα προϊόν στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Αν είναι δυνατόν. Μη πω, που αν ακούσουμε βήξιμο κοντεύουμε από την καχυποψία να στείλουμε τον άλλο εξορία, ακόμη κι αν έχει πνιγεί μόλις από ένα ποτήρι νερό. Ψυχραιμία φίλοι.

Είναι δύσκολος ο εγκλεισμός, η λεγομένη καραντίνα. Ενώ σου ζητάνε να κάνεις κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα σου φαινόταν Παράδεισος, το δέχεσαι και αντιδράς παράλληλα. Ξέρεις πως αυτό πρέπει να κάνεις, δεν γίνεται να πράξεις διαφορετικά, αυτό είναι το σωστό και παράλληλα, δεν αντέχεις τον εγκλεισμό, μην ξεχνάτε μάλιστα πως υπάρχουν και άτομα με τάσεις φυγής. Είναι δύσκολο φίλοι, πραγματικά το λέω και το πιστεύω αυτό αλλά επειδή το νιώθω και ξέρω πόσο δύσκολο είναι, έχει για εμένα άλλου είδους βαρύτητα.

Προσωπικά, αν πριν λίγο καιρό μου έλεγες μείνε σπίτι, θα πετούσα στα σύννεφα, δεν ξέρω αν ήξερα τον λόγο πως θα ένιωθα αλλά σίγουρα το να μείνω σπίτι τότε, φάνταζε ιδανικό. Τώρα μου στοίχισε φίλοι αλλά το προσπαθώ. Περιμένεις να σκ να κάνεις κάτι, να νιώσεις πως είσαι άνθρωπος, πως μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο από την συνηθισμένη ρουτίνα και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως το χάνεις αυτό και δεν ξέρεις πότε έγινε και πώς, αλλά ξέρεις το γιατί και αυτό έχει σημασία. Λες θα το αντέξω κι ας είναι δύσκολο γιατί είναι δύσκολο. Να μην μπορείς να πας πουθενά, να φοβάσαι, να τους βλέπεις όλους τρομοκρατημένους και  να μην ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Τι ισχύει και τι όχι. Υπάρχει μια αβεβαιότητα, φίλοι. Είναι άλλο πράγμα να είναι επιλογή σου να μείνεις και άλλο να αναγκάζεσαι γιατί αναγκάζεσαι έστω κι αν ξέρεις ότι είναι για καλό. Σίγουρα παίζει ρόλο το πώς το βλέπει ο καθένας μας αλλά εγω θεωρώ πως για να αντιδρώ μέσα μου σε αυτό, το νοιώθω σαν εξαναγκασμό. Είναι περίεργο ενώ επιλέγω να μείνω μέσα, μέσα μου πνίγομαι που το κάνω αυτό. Δεν ξέρω τι μου φταίει, το ότι είναι αβέβαιο το πότε θα βγούμε από όλο αυτό, το ότι αν ήταν η τελευταία μου μέρα στη Γη, δεν θα ήθελα να ήμουν σπίτι ή μπορεί και να ήθελα αλλά να ήταν δική μου επιλογή. Και ενώ κατά μια έννοια είναι δική μου επιλογή κάτι «κλωτσάει» μέσα μου. Είμαι μπερδεμένη.

Νομίζω πως φοβάμαι δυο πράγματα. Το πρώτο πως η μόνη μας ευχαρίστηση για όσους πρέπει να δουλεύουμε ακόμη, είναι το να πάμε στη δουλειά για να νιώσουμε πως μπορούμε να βγούμε έξω, να νιώσουμε πως κάνουμε κάτι, πως παίρνουμε αέρα, πως φεύγουμε από τους τοίχους μας τέλος πάντων και  που η μόνη μας «διασκέδαση» είναι τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Το ότι έχουν πλουτίσει πολύς κόσμος (μεγαθήρια) από όλο αυτά, είναι γνωστό ήδη! Και το δεύτερο που φοβάμαι είναι μην ξυπνήσουμε μια μέρα και μας πουν πάει περάσει, επιστρέψτε κανονικά στην καθημερινότητα σας και εμείς αντί να χαρούμε ζητάμε κι άλλη καραντίνα, κι άλλη καραντίνα, κι άλλη καραντίνα… ή ακόμη χειρότερα, συνεχίσουμε να πάμε μόνο στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ και στα φαρμακεία.

Ξαναλέω, είμαι μπερδεμένη αλλά αυτό που νιώθω βαθιά είναι η ανάγκη να γράψω. Να γράψω χωρίς να ξέρω τι, χωρίς σκέψεις, χωρίς έννοιες, χωρίς γιατί, χωρίς αναστολές, χωρίς τίποτα. Απλώς να γράψω και πολλές φορές να γράψω χωρίς να φαίνονται τα γράμματα. Να μπορώ να τα διαβάζω μόνο εγώ και εγώ να τα σβήνω και εγω να τα ξεχνάω. Μα θα νικήσει εδώ η εξωστρέφεια. Σας είπα, θέλω να γράψω. Ποίημα; Ανάρτηση; Ιστορία; Ημερολόγιο; Δεν ξέρω αλλά θέλω να γράψω κι αυτό θα κάνω και κάνω ήδη.

Θυμάστε που έγραφα παλιά στο μπλοκ μου ιστορίες με συνέχεια; Τις έγραφα εκείνη την ώρα, όπως τις ένιωθα, όπως μου έβγαιναν, πήγαινα όπου ήθελαν να πάνε, ας τις ακούσω λοιπόν.

Και σαν flash back, ας πάμε από την αρχή.

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Πρώτη μέρα καραντίνας

(Όχι σήμερα εκφραστικοί…. :) )

Να μου προσέχετε!