Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

8η ΜΕΡΑ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ





Σήμερα διψάω
Σφίγγεται το στόμα

Απύρετη νιώθω
μα μέσα μου όλα δείχνουν, αρρώστια

Σήμερα πεινάω
Σφραγίζονται τα χείλη

Πονεμένη νιώθω,
μα όλα  τα σημάδια εξωτερικά, δεν μαρτυρούν τραυματισμό

Σήμερα παίζω με την αφή μου,
τα χέρια μου δεμένα

Και κάπως έτσι καταργήθηκαν οι αισθήσεις μου
Τις υπόλοιπες, τις έχασα

Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους
Δεν θυμάμαι τον τρόπο που μου μιλούσαν, που τις ανέπτυξα

Σήμερα, δεν θυμάμαι τι έκανα εχθές
Δεν θυμάμαι ποιά ήμουν, πού ήμουν

Δεν θυμάμαι: αν αγαπούσα ή Αν με αγαπούσα
Δεν θυμάμαι: αν μισούσα ή Αν με μισούσα

Δεν θυμάμαι: Αν με αγαπούσαν, Αν με μισούσαν, Αν ήμουν Άνθρωπος για αυτούς…

Δεν θυμάμαι τι θα πει οργή και αυτή η λέξη γυροφέρνει μέσα μου, σαν παγιδευμένο ποντίκι, προσπαθεί να απελευθερωθεί.

Νιώθω πως προσπαθεί να διασχίζει πελάγη,  να βγει, να μου μιλήσει, θέλει κάτι να μου πει, το νιώθω, το αποζητάω.

Δεν θυμάμαι τι θα πει αρετή, πίστη, ευλογία, ευγνωμοσύνη
Συμφέρον
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το καλό από το κακό
Να βάλω ένα όριο, σε κάθε παράλογο κομμάτι, του εαυτού μου

Γιατί με δέσανε οι Εφιάλτες;
Γιατί με ξυπνούν οι καθολικές ελπίδες;
Γιατί στο κρεβάτι δεν υπάρχει μαξιλάρι πια;
Οι λευκές κουρτίνες παγιδεύουν τις ηλιαχτίδες

Άμοιρες ηλιαχτίδες, στάμπες των τοίχων γίνατε, δεν σας αξίζει αυτό…

Κάποτε κερνούσα τον εαυτό μου αντιθέσεις, τώρα δεν μπορώ να του προσφέρω τίποτα, ούτε καν, ένα «παιχνίδι» αποτρεπτικό.

Μην διακρίνεται την θλίψη, μολύβι είναι, μολύβι ζωντανό

Γράφει
και καταγράφει
και προφυλάσσει
και απομνημονεύει
και καιροσκοπεί

Μην φοβάσαι τις διαθήκες
Έχουν ήδη έρθει οι πάπυροι, από τα ελεγχόμενα μέρη, της διασποράς

Σήμερα μιλάω,
μου κλέψαμε την έκφραση



~~ 8η Μέρα Καραντίνας - Κική Κωνσταντίνου
"Η Καραντίνα"
Το έργο που θα ανεβάζω σε συνέχειες, φέρει τον τίτλο "Η Καραντίνα" και όπως καταλαβαίνεται και εσείς, εμπνεύστηκε από το άσχημο κλίμα των ημερών (δυστυχώς).
Εδώ https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/blog-post_16.html μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις μου για όλα αυτά καθώς και  το πως αποφάσισα να γράψω το έργο, που σε συνέχειες, θα μοιράζομαι μαζί σας τακτικά, όσο τακτικά δηλαδή θα μπορώ και θα μου επιτρέπεται.
Eδώ:   https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/1.html μπορείτε να διαβάσετε τον πρώτο ποιητικό μονόλογο που έγραψα.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/2.html τον δεύτερο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/4.html τον τέταρτο.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/7.html τον έβδομο. 
 Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/8.html τον όγδοο.

Σχόλια

  1. Φοβερό κι αυτό!! Και τα διάβασα όλα με τη σειρά...ναι πρέπει να γίνει βιβλιο αυτό μετά...μετά την καραντίνα
    Εύχομαι να είσαι καλά
    Να προσέχεις
    Τα φιλιά μου και μια αγκαλιά διαδικτυακή για δυναμη και κουράγιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα εκφραστική μου φίλη. Στέλνω αγάπη και φιλάκια πολλά. Να προσέχεις και να δημιουργείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κουράγιο ομορφούλα ,είπαμε πας για βιβλίο σπέσιαλ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. έχει και τα καλά η καραντίνα...δίνει έμπνευση στους καλλιτέχνες!
    καλό μήνα κορίτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...