Κι έχτισαν ένα σπίτι,
δίπλα στα παράλια.
Και δημιούργησαν μια φωλιά,
για δυο.
Και καθώς στένευε η αγκαλιά,
γινόταν όνειρο.
Αμετανόητο όνειρο.
Οι ψίθυροι, έγιναν λέξεις,
έπειτα αγγίγματα, στη συνέχεια συνομοταξία και ελπίζω, στο μέλλον, στιγμιαίες αναμνήσεις.
Κανείς δεν τους είδε,
χάθηκαν.
Εξόριστοι!
Χάθηκαν.
Αμέτοχοι!
Χάθηκαν.
Ανυπεράσπιστοι!
Χάθηκαν.
Άνθρωπoι:
Έγιναν!
~~ Συνομοταξία - Κική Κωνσταντίνου
Εκφραστικοί μου, Χρόνια Πολλά!
Χριστός Ανέστη!
Σας εύχομαι υγεία και κάθε καλό!
Βγάζει ένα μυστήριο το σημερινό σου ποίημα Κική ναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κοπέλα μου και καλή σου βδομάδα. Χριστός Ανέστη.
Μου το ξεκινάς τόσο ωραία και μετά με στεναχωρείς κοριτσάκι μου! Διακρίνω μία απαισιόδοξη νότα στον έρωτα;
ΑπάντησηΔιαγραφή