Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

23η ΜΕΡΑ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ




Τα  φύλλα απόψε,
 έγιναν μελάνι και το μελάνι, σφαγείο.

Οι λέξεις
Τα συναισθήματα
Οι ψίθυροι
Οι σιωπές
Οι θυμωμένες επεκτάσεις των αδηφάγων εγώ μου

Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η μνήμη.
Η μνήμη πάντα, ένας παράλογος κλόουν,
ένας παλιάτσος, ανώδυνος.

Μόνιμα,
ένα χαμόγελο, μόνιμα

Να μάχεται
Να αντικρούεται
Να βάλλεται
Μονίμως να βάλλεται, να πονά

Αναίτια και εγκάρδια

Πάντα εγκάρδια
Πάντα αναίτια
Πάντα ένας μικρός υπαινιγμός η σιωπή

Μια Αυγουστιάτικη νύχτα και ένα φεγγάρι δυσοίωνο.
Τα άστρα μας, στέρεψαν, ως μια πηγή αυταπάτης.

Μέσα μας η Ανάγκη και έξω, μια ανυπεράσπιστη και ανυπολόγιστη, Δύναμη
Μια Δύναμη, που συνταράσσει τον αυτάρεσκο, εαυτό μας.

Σε συμβουλεύω,
φύγε μακριά, σε συμβουλεύω



~~ 23η Μέρα Καραντίνας - Κική Κωνσταντίνου
"Η Καραντίνα"
Το έργο που θα ανεβάζω σε συνέχειες, φέρει τον τίτλο "Η Καραντίνα" και όπως καταλαβαίνεται και εσείς, εμπνεύστηκε από το άσχημο κλίμα των ημερών (δυστυχώς).
Εδώ https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/blog-post_16.html μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις μου για όλα αυτά καθώς και  το πως αποφάσισα να γράψω το έργο, που σε συνέχειες, θα μοιράζομαι μαζί σας τακτικά, όσο τακτικά δηλαδή θα μπορώ και θα μου επιτρέπεται.
Eδώ:   https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/1.html μπορείτε να διαβάσετε τον πρώτο ποιητικό μονόλογο που έγραψα.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/2.html τον δεύτερο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/4.html τον τέταρτο.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/03/7.html τον έβδομο.
Eδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/11.html τον εντέκατο.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/12.html τον δωδέκατο. 
Εδώ:  https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/13.html τον δέκατο τρίτο.
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/14.html τον δέκατο τέταρτο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/15.html τον δέκατο πέμπτο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/16.html τον δέκατο έκτο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/17.html τον δέκατο έβδομο. 
Eδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/18.html τον δέκατο όγδοο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/19.html τον δέκατο ένατο.  
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/20.html τον εικοστό. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/21.html τον εικοστό πρώτο. 
Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/04/22.html τον εικοστό δεύτερο.

Σχόλια

  1. Καλησπέρα Κική μου. Θαρρώ είμαστε στο τέλος της καραντίνας. Δεν ξέρω αν είμαστε στο τέλος της νόσου. Επίσης δεν ξέρω αν το επόμενο ημερολόγιο θα είναι απείρως πιο σημαντικό από αυτό του εγκλεισμού. Καλησπέρα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο Κικίτσα μου. 23η μέρα λοιπόν και έχουμε λίγες ημέρες ακομη για να πούμε ότι γυρνάμε στην κανονικότητα. Αυτό με εκνευρίζει, ποια κανονικότητα ; Τίποτε δεν θα είναι ίδιο πια. Θα δούμε πολλά. Καλή σου μέρα μάτια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θαρρείς και παλεύουν οι λέξεις με την μοναξιά, τις σιωπές και τις μνήμες. Κι ο θυμός όμηρος ενός πεπρωμένου. M' αρέσει η σκέψη. Εύχομαι σε πιο ευχάριστες μέρες.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...