Σε ράπισαν και στόλισαν τις πληγές σου με λουλούδια. Σε χάραξαν και έσμιξαν το σώμα σου, με σκουριασμένα αγκάθια και καρφιά. Σε ύβρισαν, με χιλιάδες βουκαμβίλιες. Σε πίστεψαν, με κατακόκκινα χείλη - που όμως ανάσα - δεν είχαν καμιά. Σε μια κάμαρα, μια γυναίκα κλαίει και δεν νοιάστηκε ουδείς. Όλοι, σε κάποιους «φανταχτερούς» θαλάμους έμειναν και εγώ από μακριά, τους παρατηρούσα. Και σαν θαύμα - μια καμηλοπάρδαλη - σε αγκάλιασε. Λες και έγλυφε τις πληγές σου. Και ένα Χρυσάνθεμο, αντίκρισε τον κόσμο. ~~ Το Χρυσάνθεμο - Κική Κωνσταντίνου
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!