Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άπληστη Σιωπή

 

Είναι άπληστη η σιωπή σου,
Άπληστη!

Εμάς δεν μας γέννησε μάνα.
Δεν βυζάξαμε γάλα.
Δεν μεγαλώσαμε με ανέσεις.
Δεν μας γαλήνεψε καμία αγκαλιά.

Το "σ' αγαπώ" δεν ειπώθηκε με λέξεις.
Το χάδι δεν υπήρξε στη ζωή μας.
Δεν μας αφιέρωσαν ύμνους, τραγούδια, δεν μας δίδαξαν τι θα πει χορός.

Εμείς τραφήκαμε με λέξεις,
οι παφλασμοί των κυμάτων μας δίδαξαν τη σημασία των θορύβων, των υπαινιγμών.
Εμείς στερηθήκαμε τη ζωή, προσφέροντας το αίμα μας, σε όσους φλέρταραν - επικίνδυνα - με τον θάνατο.

Εμείς είμαστε τα παιδιά των πεινασμένων,
των αντίξοων ερευνητών, των ανθρώπων που μούλιασαν τα δάκρυά τους στο σάλιο τους, που κατάπιαν το αίμα τους με υπομονή, που δέχθηκαν να δώσουν τη σάρκα τους σε βάναυσες υποθέσεις, σε έρευνες, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στο τίποτα, εκείνο το τίποτα που ήταν η κούνια μας, το κρεβάτι μας, η αγκαλιά μας.

Είναι Άπληστη η σιωπή σου,
Άπληστη!

Στο λέμε εμείς που σφαδάζει το ''γιατί" στα δόντια μας, που η κραυγή έγινε ένα πεινασμένο λουλούδι μέσα μας, που τρέξαμε στο δρόμο με ματωμένα γόνατα και κανείς δεν ήρθε να μας σκουπίσει το αίμα που ομόρφυνε το άλλοτε - άχαρο - τσιμέντο.

Εμείς, που αχόρταγα τα δεχτήκαμε όλα, που κάναμε την υπομονή ένα αστέρι στα μάτια μας, που ήπιαμε νερό από τη λασπωμένη γούρνα, που στρέψαμε το βλέμμα στον ορίζοντα με προσμονή, μπορούμε ευλαβικά να σου ζητήσουμε να μιλήσεις, να λυτρωθείς, να χτίσεις με τα χέρια σου την ελπίδα!

Και να θυμάσαι:

Είναι Άπληστη η σιωπή σου,
Άπληστη!

~~ Άπληστη Σιωπή - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Για μια ακόμα φορά, καταθέτω το θαυμασμό μου στην ποιητική σου έκφραση, αγαπημένη μου φίλη. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...