ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τι να πει κανείς για αυτή την τόσο ξεχωριστή και μαγική παρουσίαση.... Ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα και τις ευχαριστίες μου. Ελάτε να πάρετε μια μικρή γεύση... (πιστέψτε με, μικρή γεύση είναι μπροστά σε όσα μοιραστήκαμε εκείνο το βράδυ). Από τις πρόβες μας...   Όμορφες στιγμές από την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου "Η Σονάτα του Θήτα" των εκδόσεων Ανατολικός που πραγματοποιήθηκε στην "4Dance Academy Πολυχώρος Τέχνης" με υπέροχους συντελεστές, τους οποίους και ευχαριστώ ολόψυχα. Ένας πανέμορφος χώρος, γεμάτος με  φωτεινούς και δημιουργικούς ανθρώπους!    Λίγα λόγια από εμένα για το βιβλίο, πριν ξεκινήσει η θεατρική του προσέγγιση.   Απαγγελίες ποιημάτων από τους συντελεστές με σειρά εμφάνισης: Χριστίνα Κόκκαλη, Olia Angelova, Έστερ Λουκά , Ειρήνη Ζησάκου, Μαρίνα Σιακανδάρη  Σκηνοθετική προσέγγιση: Αρετή Κόκκαλη   Χορεύουν: Ζούδιαρη Αναστασία, Ζούδιαρη Αλεξάνδρα Xορογραφία: Angelova Olia   Καταπληκτικά, ταλαντούχα πλάσματα!      Α

    Μου είπανε πως είμαι ο ιδιαίτερος τρόπος, που κάποιος αντιδρά και εκδηλώνει τα αισθήματα και τον ψυχικό του κόσμο, μα εγώ απάντησα πως είμαι μια λίμνη με νεκρές πεταλούδες που έζησαν και κατοίκησαν για καιρό στο εσωτερικό μου.   Σάμπως κατάλαβαν; Σάμπως προσπάθησαν να καταλάβουν; Σάμπως τους ένοιαξε; Σάμπως προσπάθησα να με επιβάλω;   Νόμιζαν ότι ήθελα να επιβληθώ, μα το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα ήταν να τους αφήσω να με διδάξουν.   Ήθελα να πλάσω την ψυχή μου και ήμουνα ένα σφουγγάρι ημιμαθές, που το μόνο που αποζητούσε ήταν τα χέρια ενός ψαρά, για να το ανασύρουν στην επιφάνεια. Διότι όλοι σε κάποιον πάτο μιας αλμυρής θάλασσας βρισκόμαστε, μέχρι να αναδυθούμε σε εκείνον το φωτεινό κόσμο, που με μια μαύρη κιμωλία σχημάτισε κάποιος σε ένα λευκό χαρτί, που ξέπεσε από κάποιο ξεχασμένο μπλοκ ζωγραφικής.   Μου είπανε πως είμαι μια δύναμη, που περιορίζει και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά και τη σωματική και όχι μόνο λει

  Τη γυναίκα αυτή, την ονομάζουν Πανσέληνη.   Ένα μπλε φεγγάρι τα μάτια της, μία πλήρη, φωτεινή, κυκλική διαμάχη η ψυχή της.   Μέσα της, όλα,  φαντάζουν παράταιρα και στο μυαλό της επικρατεί μια θολή μνήμη και μια θαλπωρή.   Μια θαλπωρή που στάζει ανάγκη: Ανάγκη εξέλιξης.   Λένε, πως το Φεγγάρι και ο Ήλιος συνδυάζονται για να δημιουργήσουν τις παλίρροιες στους ωκεανούς της Γης   όμως οι παλίρροιες δεν ξεπλένουν τα λάθη των Ανθρώπων. Βουνά γίνονται, κάμπους λαχταρούνε.   Πεδιάδες, μυστικά περάσματα αναζητούν οι πεταλούδες μα χάνονται σαν λύκοι - έρμαια, σε ένα πληγωμένο σφαγείο.   Κάποια βράδια, μια ασημένια φεγγαρόσκονη την ακολουθεί και χαράζει ένα δρόμο  για την καρδιά της. Λίγοι, μόνο λίγοι,  ελάχιστοι μπορούν να διακρίνουν την μορφή της να αγγίξουν τα μαλλιά της να ακούσουν την μελωδία του κορμιού της να φιλήσουν ένα όνειρο στα μάτια της Χορεύει στη ζωή χορεύει και στον θάνατο.   Λίγοι,  οι λησμονημένοι,  κατοικούν