Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Mπέλλα, η Χριστουνέλλα: Χριστουγεννιάτικο θεατρικό παραμύθι για παιδιά και μεγάλους.


Την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου στις 18.00 στον Πολυχώρο Τέχνης 4Dance στην Απόλλωνος 113 στην Κάνηθο, το εργαστήρι θεατρικής έκφρασης Amorphous Dance Theater Company παρουσιάζει το παραμύθι της αγαπημένης συγγραφέως Κικής Κωνσταντίνου "Μπέλλα, η Χριστουνέλλα".
Ένα στολίδι γεμάτο φως, γεμάτο αγάπη, γεμάτο τρυφερότητα που διψά για περιπέτεια, χορό, τραγούδι και στοργή.
Μαζί με τους φίλους της, τον Ματία και τον Αδάμο, αποφασίζει αυτά τα Χριστούγεννα να είναι διαφορετικά και να αφεθεί επιτέλους στο πνεύμα των Χριστουγέννων που δεν είναι άλλο από την Αγάπη.
Μια άκαυστη φλόγα, η ελπίδα, και η Μπέλλα με τους φίλους της· οδηγός, να μας παρασύρουν σε έναν κόσμο σε έναν κόσμο άκρως γιορτινό και μεθυστικό.
🎶 «Έλα μαζί μου μπες στο ρυθμό, όπου κι εσύ-όπου κι εγώ» 🎶
 
---------------------------- -----------------------------------
 
✒️ Κείμενο: Κική Κωνσταντίνου
🗣 Σκηνοθεσία: Έστερ Σώτια Λουκά
🎼 Πρωτότυπη Μουσική - Τραγούδι: Δημήτρης Μακρής
💃 Χορογραφίες: Κατερίνα Τσεκούρα
🖌 Make up: Τζέσυ Σούκη
👯‍♂️ Επιμέλεια κίνησης: Ματίνα Μπάνου 
 
Παίζουν
🔴 Βασιλική Κεφαλληνού
🌲 Βενιαμήν Κοέν
🟢 Χριστίνα Κόκκαλη
👸 Τζέσυ Σούκη
🔵 Κατερίνα Τσεκούρα
 
Μετά την παράσταση θα υπάρχει δημιουργική απασχόληση με την δασκάλα χορού 'Ολια Ανγκέλοβα.
 
🧾ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
 
💸 Χορηγός
ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΦΩΤΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ Ο.Ε. | Χάρτινα είδη
 
Ευχαριστούμε θερμά για τα αντικείμενα του σκηνικού μας, την κα Ευρυδίκη Σαμαρά και το κατάστημα Λευκών Ειδών Παπαπροκοπίου.
 
 
__________________________
 
Kαλημέρα, εκφραστικοί μου.
Καλή εβδομάδα, καλό μήνα και καλές γιορτές.
Δεν χρειάζεται να πω πολλά, καταλαβαίνετε άλλωστε πόσο χαρούμενη, υπερήφανη και ευγνώμων μπορεί να νιώθω. 
 
Θέλω να εκφράσω μέσα από την καρδιά μου τις ευχαριστίες μου σε  όλους τους συντελεστές που βλέπετε στην αφίσα, τον χορηγό μας, την κα Ευρυδίκη Σαμαρά και το κατάστημα Λευκών Ειδών Παπαπροκοπίου, το θεατρικό εργαστήρι Amorphous Dance Theater Company και φυσικά την οικογένεια της 4Dance Academy - Σχολή χορού  (Areti Kokkali, Vicky Basoukou, Alexandros-Stamatis Rigopoulos, Nikos Pikramenos ) που παραμένει μια τεράστια αγκαλιά για όλους μας. 
Ειδική αναφορά στο κόκκινο αστεράκι μου Ester Sotia Louka, που χωρίς εκείνη, η Μπέλλα, θα παρέμενε ένα παραμύθι θλιμμένο και ντροπαλό, σε ένα συρτάρι δωματίου. 
Ειδική αναφορά και στον μουσικό Δημήτρη Μακρή, που έκανε τους στίχους του παραμυθιού, υπέροχα τραγούδια, που νιώθω ότι συγκίνηση θα προσφέρουν σε όλους μας.
Μικρά και μεγάλα παιδιά, σας περιμένουμε!

Σχόλια

  1. Χαίρομαι και σε καμαρώνω, Κική μου. Ανοίγεις τα φτερά σου και απλώνεις τα όνειρά σου. Καλή επιτυχία, καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...