ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Πηγή Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι. Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτ...

Καλημέρα, εκφραστικοί  μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και γεμάτους έμπνευση. Ήθελα πολύ να πάρω μέρος στο μαγιάτικο δρώμενο της Αλεξάνδρας μας και χαίρομαι που, έστω και την τελευταία στιγμή, καταφέρνω να συμμετέχω. Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα δεν μοιάζει καθόλου με την ιδέα που είχα όταν διάβασα το κάλεσμα. Πρόκειται για μια υπέροχη και πρωτότυπη ιδέα, και τη χαίρομαι πολύ — αν και ομολογώ πως δυσκολεύτηκα, κυρίως γιατί ήθελα να ακολουθήσω έναν φωτεινό και χαρούμενο δρόμο, αλλά το μονοπάτι μου με οδήγησε αλλού. Ίσως φταίει ο πόλεμος, ίσως το γεγονός ότι το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν πάντα λίγο μελαγχολικό. Ίσως και το αγαπημένο μου νανούρισμα — γεμάτο τρυφερότητα αλλά και θλίψη. Ίσως είναι η βαθιά μου αγάπη και η αδυναμία στη γιαγιά μου, που μου λείπει ακόμα πολύ. Νομίζω πως μια μελαγχολία με ακολουθεί, όμως — ευτυχώς — υπάρχει πάντα και η ελπίδα. Δεν ξέρω, εκφραστικοί μου, ξεκίνησα αλλιώς, συνέχισα αλλιώς, δημιούργησα αλλιώς.  Πάντα όμως με α...