Καλημέρα, εκφραστικοί μου!
Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ανάμνηση, στο πλαίσιο του δρώμενου "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον».
Η δική μου έντονη ανάμνηση είναι μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τα καλικαντζούρια. Τα γνωρίζετε; Είναι εκείνα τα μικρά, άτακτα πλασματάκια της παράδοσης, που μέσα στο παιδικό μου μυαλό φτιάχτηκαν και μεγάλωσαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν: σκανταλιάρικα, σκοτεινά, γεμάτα ενέργεια και αταξία. Μια εικόνα που ακόμη και σήμερα, όταν τη θυμάμαι, με κάνει να χαμογελώ αλλά παράλληλα και να τρομάζω.
Θέλω να μοιραστώ μια παιδική ανάμνηση που ακόμα και σήμερα με ακολουθεί, άλλοτε σαν φόβος και άλλοτε σαν γλυκιά ζεστασιά. Ήμουν μικρή, στο χωριό, μαζί με την ξαδέρφη μου. Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα και οι δυο μας παίζαμε καθισμένες πάνω στο βυσσινί χαλί, βυθισμένες στον δικό μας παιδικό κόσμο.
Και τότε, ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δυο γυναίκες, συγγενείς μας, ντυμένες σαν καλικαντζούρια. Μαύρα ρούχα, καλσόν στο κεφάλι… Για εμάς, μικρά παιδιά, η εικόνα ήταν τρομακτική. Θυμάμαι να πετάνε άχυρα, μετά δώρα, μα μέχρι να καταλάβουμε τι συνέβαινε είχαμε ήδη τρομοκρατηθεί. Κλαίγαμε -κι εγώ κι η ξαδέρφη μου- ώσπου μας εξήγησαν ότι όλο αυτό ήταν παιχνίδι, μια «έκπληξη» με καλές προθέσεις, αν και για εμάς φάνηκε σαν εφιάλτης.
Κι όμως… έχω κι άλλη μια ανάμνηση, εντελώς διαφορετική, σχεδόν αντίθετη θα έλεγα, με μια πιο φωτεινή όψη των καλικατζάρων. Εκείνη τη φορά ήταν ο μπαμπάς, το άτακτο καλικατζαράκι, που ήταν έξω από την πόρτα, χτυπούσε και χωρίς να εμφανιστεί κανείς, απροειδοποίητα θα έλεγα, πέταγε άχυρα μέσα στο σπίτι, μα ύστερα άφηνε δώρα και θυμάμαι ακόμη ένα μικρό αεροπλανάκι που πετούσε και με έκανε να λάμπω από χαρά. Εκείνη η στιγμή είχε μαγεία, γέλιο, ζεστασιά, τίποτα δηλαδή από τον φόβο της προηγούμενης σκηνής.
Δυο στιγμές, δυο εντελώς διαφορετικές όψεις του ίδιου μύθου, όπου η μία ήταν σκοτεινή και απρόσμενη, ενώ η άλλη τρυφερή και μαγική.
Αναρωτιέμαι… αυτό το έθιμο, αυτή την παράδοση με τα καλικαντζούρια, την είχατε κι εσείς;
Όπως και να ’χει, αυτές οι δυο τόσο διαφορετικές εικόνες ζουν μέχρι σήμερα μέσα μου. Ίσως γιατί η παιδική ματιά έχει τον τρόπο να κάνει τα πάντα πιο μεγάλα, πιο έντονα, πιο αληθινά. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως οι αναμνήσεις αυτές -ακόμη κι οι τρομακτικές- έχουν τελικά μια δική τους γλύκα.
Σας τις μοιράζομαι με αγάπη, έτσι όπως τις κρατάω στην καρδιά μου.
Κι ανυπομονώ να διαβάσω και τις δικές σας ιστορίες… γιατί μέσα από αυτές ανακαλύπτουμε κομμάτια από τον εαυτό μας που είχαμε ξεχάσει.
Καλή συνέχεια στο όμορφο αυτό δρώμενο.
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα.
Πλάστε αναμνήσεις!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Οχι εγώ δεν έχω αναμνήσεις με τα καλικατζαράκια, δεν ήξερα καν γι αυτά ως το σχολείο που τα μάθαμε εκεί. Ωραίες οι αναμνήσεις σου όμως και οι παραδόσεις καλό είναι να διατηρούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Κικίτσα μου
Ααα λατρεύω τα έθιμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι σαν παιδάκι που πόσο άχτι είχα τα καλικαντζαράκια γιατί μου έλεγε η μαμά μου ότι ροκανίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και θέλουν να το ρίξουν. Και μέσα στο μυαλό μου αλήθεια το πίστευα και είχα άγχος για το δέντρο μας.
Το έθιμο που λες δεν το ξέρω, αν και είμαστε συντοπίτισσες.
Ευχαριστούμε Κική μου!