ΛΑΚΗΣ, Ο ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΗΣ. - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ.

         Και επειδή υποπτεύομαι ότι σας έλειψε ο Λάκης, τι σας έχω εγώ;

Τη συνέχειά του! Φρέσκια, φρέσκια και μεγάλη θα μπορούσα να πω, μόλις την έγραψα! 

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώνω (σα να ήμουν  υπουργός μου ακούστηκε αυτό :P) ότι το παραμύθι αυτό οδεύει προς το τέλος του.

Μια ακόμη ανάρτηση μένει και θα δείτε τι θα συμβεί στα δυο παπαγαλάκια μας, αν και υποπτεύομαι πως όλοι το έχετε καταλάβει…

Θα ήθελα να πω πως αν κάποιος δεν εχει διαβάσει από την αρχή το παραμύθι ή θέλει να το ξαναθυμηθεί μπορεί να πατήσει εδώ για το πρώτο μέρος: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2070.html και εδώ για το δεύτερο: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_15.html

    Εύχομαι να σας αρέσει και να περνάτε όμορφα μαζί του! Ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ για μένα και τώρα αν κάνω και κανα λάθος συντακτικό - ορθογραφικό, συγχωρήστε με αλλα η χαρά μου είναι τόση που απλώς δε με νοιάζει και πολύ….

         Ααααα και κάτι ακόμη που θέλω να σας πω, τελικά εχθές το πρωί κάτι μέσα μου ήθελε να γράψει κείμενο για το διαγωνισμό της Φλώρας. Ε είπα να το ακούσω και το έκανα. Οπότε συναγωνιστές θα τα πούμε και από εκεί!  :)

          Φιλιά πολλά σε όλους! 


 Λάκης, ο παπαγαλάκης (τρίτο μέρος).

Κι ο καιρός περνούσε χωρίς καμία αλλαγή.

Η Σόνια το ίδιο απόμακρη και ψυχρή όπως συνήθιζε να είναι από την αρχή και ο Λάκης ιδιαίτερα αμήχανος που μοιραζόταν το όμορφο κλουβί του με μια τόσο όμορφη μα παγερή παπαγαλίνα.

        «Ευτυχώς που το κλουβί είναι μεγάλο και διώροφο και μπορώ να ζω χωρίς να τη βλέπω συχνά. Η ζωή είναι ανυπόφορη μαζί της» έλεγε και ξαναέλεγε με τη σκέψη του μυαλού του.

          Με τη συνηθισμένη καθημερινή ρουτίνα λοιπόν πέρασε ενάμιση μήνας.

   Οι κουβέντες τους ηταν ελάχιστες έως και μηδαμινές. Οι στιγμές αμηχανίας έντονες και τα κρυφοκοιτάγματα ποικίλας δράσης….

          Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά στη ζωή τους και οι 3 τελευταίες μέρες ηλιόλουστης ζεστασιάς είχαν χαρίσει απλόχερα ένα κύμα απροσάρμοστης χαράς στο Λάκη που δεν ήξερε πώς και πού να τη διοχετεύσει.

    Η Σόνια εν αντιθέσει αυτές τις μέρες με αποκορύφωμα τη σημερινή έδειχνε πολύ λυπημένη και δυστυχισμένη συνάμα.

          Θα έλεγε κανείς ότι είχε χάσει όλη της τη δύναμη, όλη της την ενέργεια και το σνομπισμό του χαρακτήρα της.

          Κοίταζε έξω από το παράθυρο τις όμορφες μέρες, το κόσμο που περνοδιαβούσαν χαρούμενοι, τα δέντρα που είχαν ανθήσει, τα ελεύθερα πουλιά που μεσουρανούσαν στο καθάριο γαλάζιο ουρανό…. και εκείνη έδειχνε τόσο μα τόσο στεναχωρημένη και αδύναμη.

       Ο Λάκης είχε παρατηρήσει πως η άλλοτε ευτραφής παπαγαλίνα τις τελευταίες μέρες ακουμπούσε ελάχιστα το φαγητό της και είχε χάσει σημαντικό βάρος.

       Θα ηταν χαζός αν δε καταλάβαινε ότι κάτι σοβαρό τις είχε συμβεί.

          Στην αρχή χάρηκε που την έβλεπε να καταρρέει και να χάνει τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα της, όμως τις επόμενες ημέρες άρχισε να νοιώθει πολύ στεναχωρημένος και κουρασμένος συνάμα που έβλεπε και ένοιωθε πια τη δυστυχία της Σόνιας.

          Εκείνο λοιπόν το μεσημέρι κοιμήθηκε ελάχιστα όταν ξύπνησε σαν κάποιος να είχε ταρακουνήσει μόλις το κλουβί του.

          Με την άκρη του ματιού του είδε τη πορτοκαλί παπαγαλίνα να κάθεται στην άκρη της μπλε κούνιας και να ατενίζει με το βλέμμα της τον καθάριο ουρανό ενώ με την άκρη της φτερούγας της σκούπιζε τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό της.

          Δίχως καν να το καλοσκεφτεί, με ένα απότομο πέταγμα βρέθηκε κοντά της και χωρίς να της μιλήσει ακούμπησε με τις δυο του φτερούγες το πίσω μέρος της κεφαλής της.

      Εκείνη δεν αντέδρασε. Αυτό παραξένεψε αλλα κυρίως χαροποίησε το Λάκη.

        Έμειναν έτσι για λίγα λεπτά και πρώτος ο Λάκης έκοψε την ησυχία του κτιρίου.

        «Τί έχεις; Τις τελευταίες μέρες δεν είσαι καλά…»

       «Καλά είμαι…» αποκρίθηκε εκείνη προσπαθώντας να ξαναβρεί το σκληρό χαμένο της εαυτό.

       «Μα το βλέπω πως δεν είσαι καλά. Ορίστε σήμερα σε είδα να κλαις…», συνέχισε κάπως διστακτικά.

          Η παπαγαλίνα δε μίλησε…

      «Αν μου πεις τι έχεις ίσως καταφέρω να σε βοηθήσω», συνέχισε ο Λάκης πιο σίγουρος αυτή τη φορά για τον εαυτό του.

        «Κοίταξέ τα, ταξιδεύουν» αποκρίθηκε με παραπονεμένο βλέμμα και με τη φτερούγα της τον προέτρεψε να κοιτάξει τα χιλιάδες πουλιά που πετούσαν ψηλά στον ουρανό.

     «Ε και;» Ρώτησε ο Λάκης μη μπορώντας να καταλάβει τι εννοούσε με αυτή τη προτροπή της.

      «Είναι ελεύθερα Λάκη! Είναι ελεύθερα και χαίρονται αυτό που δε μπορούμε να χαρούμε εμείς»

        «Δηλαδή;» Συνέχισε με απορία…

          «Απολαμβάνουν την ελευθερία τους και τη φύση Λάκη ενώ εμείς είμαστε κλειδωμένοι μέσα σε αυτό το άθλιο κλουβί μη μπορώντας να απολαύσουμε τίποτα.»

      «Μα εμείς δεν είμαστε σαν αυτά. Είμαστε διαφορετικοί. Εμείς γεννηθήκαμε για να είμαστε μέσα σε ένα κλουβί και να κρατάμε συντροφιά στους ανθρώπους.» Απάντησε ο Λάκης αν και κάτι μέσα στην καρδιά του τον αγκύλωσε προφέροντας αυτά τα λόγια.

        «Όχι Λάκη, κάνεις λάθος, είμαστε σαν αυτά, ακριβώς σαν αυτά, γεννηθήκαμε για να κρατάμε συντροφιά στα σύννεφα, στον ήλιο, στον αέρα, όχι για να κρατάμε συντροφιά στους ανθρώπους.»

      «Δε καταλαβαίνω..  πραγματικά δε καταλαβαίνω. Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα σε ένα κλουβί και νοιώθω χαρούμενος εδώ, αισθάνομαι πως εδώ ανήκω. Εδώ γεννήθηκα άλλωστε και νοιώθω καλά…» Απάντησε για πρώτη φορά τόσο έντονα προβληματισμένος.

        «Δε γεύτηκες ποτέ τη γεύση της ελευθερίας;» Τον ρώτησε με βλέμμα συμπόνιας.

        «Μα είμαι ελεύθερος, νοιώθω καλά εδώ σου είπα» συνέχισε ο Λάκης προσπαθώντας να κρύψει τα ειλικρινή βαθιά του αισθήματα.

      «Συνήθισες να είσαι αιχμάλωτος γιατί δεν έμαθες να είσαι ελεύθερος. Λυπάμαι τόσο για σένα Λάκη» Του είπε με δάκρυα στα μάτια.

      «Γιατί εσύ ήσουνα ελεύθερη; Δε γεννήθηκες μέσα σε ένα κλουβί;» Ρώτησε εκείνος με φόβο για την απάντηση.

        «Εγώ ναι, κάποτε ήμουν ελεύθερη!» Τόνισε με ονειροπόλο και χαρούμενο βλέμμα.

«Γεννήθηκα σε ένα υπέροχο μέρος, μεγάλωσα στο κορμό ένας μεγάλου γέρικου δέντρου και μεγάλωσα με πολύ αγάπη, ώσπου μια μέρα εκεί που ταξίδευα και ανακάλυπτα νέα μέρη, για κακή μου τύχη χτύπησα επάνω σε ένα χοντρό κλαδί και βρέθηκα στη γη λιπόθυμη. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν μέσα σε ένα κλουβί κι από τότε έχω αλλάξει δεκάδες κλουβιά και είναι όλα άθλια. Άθλια Λάκη, άθλια!» Φώναξε και ξέσπασε σε κλάματα.

          Ο Λάκης τη τύλιξε απαλά μέσα στις όμορφες φτερούγες του και της υποσχέθηκε σιωπηλά πως από δω και στο εξής δε θα είναι μόνη.

          Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως η Σόνια δεν ήταν μια άκαρδη παπαγαλίνα, αντίθετα ήταν μια πονεμένη παπαγαλίνα που προσπαθώντας να επουλώσει τα τραύματά της επέλεγε να τα κρατήσει μακριά από όλους και από όλα…..

 _________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ________