ΈΝΤΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήθελα να κάνω τη σχετική ανάρτηση αλλά λόγω περιορισμένου χρόνου θα έπρεπε να τη "ξεπετάξω", οπότε την άφησα για σήμερα για να αναλύσω πιο καλά τις απόψεις μου ή τους προβληματισμούς μου θα έλεγα καλύτερα.

Η δημοσίευση αυτή αφορά το συμβάν με τη 4χρονη Μαρία  που υποθέτω πως όλοι θα έχετε δεί ή ακούσει τις τελευταίες μέρες μιας και που μονοπωλεί αρκετά το ενδιαφέρον της χώρας μας.

Δε βάζω τη φωτογραφία εδώ γιατί θεωρώ πως είναι κάτι που όλοι ξέρετε αλλά εάν δε ξέρετε μπορείτε να πατήσετε επάνω στη λέξη με το σύνδεσμο και να ενημερωθείτε. Θεωρώ πως είναι καλύτερα να μην αναδημοσιεύσω και εγώ τη φωτογραφία της μικρής.

Στο συγκεκριμένο θέμα δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Καταρχάς θελω να πω πως ευαισθητοποιήθηκα πολύ με όλο το θέμα και λυπήθηκα παρα πολύ που όλα αυτά συμβαινουν καθημερινα γύρω μας και εμείς δε ξέρουμε πως να συμπεριφερθούμε.

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά και όταν βλέπω να τους συμπεριφέρονται έτσι δεν το αντέχω. Πολλές φορές έχω την ανάγκη να καταπιαστώ με θέματα που τα αφορούν αλλά είναι τόσο σιχαμερά και απάνθρωπα που απλώς δεν τα αντέχω.... Νομίζω πως καταλαβαίνετε κυρίως σε τι θέματα αναφέρομαι...

Αυτές τις μέρες όμως είχα ανάγκη να γράψω γι αυτό το περιστατικό και το κάνω όπως ήδη βλέπετε.

Καταρχάς θα ήθελα να ξεκινήσω με λίγα λόγια για το Χαμόγελο του Παιδιού και να πω ένα μεγάλο ευτυχώς αλλά και ευχαριστώ που υπάρχει!!!! Πραγματικά δε ξέρω τι θα γινόταν εάν δεν υπήρχε! Και με αποκορύφωμα τις τελευταίες δυσκολίες που πέρασε (υποθέτω πως όλοι γνωρίζετε οτι κινδύνεψε να κλείσει) νοιώθω αφάνταστα ήρεμη που ξέρω πως υπάρχει και συνεχίζει να υπάρχει και εύχομαι ολόψυχα να υπάρχει για πάντα! Θαρρώ πως προσφέρει πάρα πολλά στα παιδιά μας και καλό είναι όλοι να βοηθούμε και να στηριζουμε όπως μπορούμε τέτοιες προσπάθειες που μόνο καλό μπορουν να κάνουν!!! 

Αλήθεια το κράτος ακουει να ενισχύει τέτοιους οργανισμούς και σωματεία; Η επιμένει να συνεχίζει να ενισχύει τους ήδη έχοντες;;;;; Αναρωτιέμαι τώρα εγώ;;;;; Και λέω με το φτωχό μου μυαλό εάν δεν υπήρχε στη προκειμένη περίπτωση το χαμόγελο, τί θα έκαναν στο συγκεκριμένο περιστατικό;;; Θα βοηθούσαν κάπως καλύτερα ή για άλλη μια φορά θα δήλωναν προσωρινά παρών;;;

Να βοηθάτε το χαμόγελο, όπως μπορείτε, ακόμη και με ένα μύνημα τα Χριστούγεννα, γιατί πιστέψτε με αξίζει!

Και συνεχίζω λοιπόν!

Δε θα αναφερθώ για ποιο λόγο μπορεί κάποιος να κρατήσει (δε θέλω να χρησιμοποιήσω άλλες λέξεις που όλοι γνωρίζετε) μαζί του ένα παιδί που δεν είναι δικό του και προφανώς δεν έχει υιοθετήσει με τον νόμιμο τρόπο, όμως θέλω να πω πως λυπάμαι πάρα πολύ που τα παιδιά μας - που δεν είναι δείγμα ζωής αλλά είναι η ίδια η ζωή - χρήζουν τέτοια αντιμετώπιση από συνανθρώπους και κυρίως μάνες που θα έπρεπε να ξέρουν και να προάγουν τη σπουδαιότητα της λέξης ΜΑΝΑ!

Στη προκειμένη περίπτωση ένας ξανθός άγγελος που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που διαφερει κατά πολύ στα χαρακτηριστικά των συνανθρώπων της κλειστής του κοινωνίας, υποθέτω πως μεγαλώνοντας θα έβλεπε πως δεν ανήκει εκεί και θα έκανε έρευνα να μάθει την ακριβή καταγωγή του. Παραξενεύομαι λοιπόν στο πώς θα το κρατούσαν μακριά απο αυτή την έρευνα γιατί όταν μεγάλωνε θεωρώ πως μόνο του θα κατευθυνόταν προς τα εκεί..... 

Ξέρετε, πολλές φορές βλέπω μικρά παιδιά να ζητιανεύουν ή νεογέννητα μέσα στο κρύο να τα έχουν αγκαλιά οι γονείς και να ζητιανεύουν και θυμώνω, θυμώνω πολύ αλλά συνάμα στεναχωριέμαι που όντως κάποιοι απο αυτούς έχουν ανάγκη βοήθειας και εγώ δε μπορώ να ξεχωρίσω ποιος έχει πραματική ανάγκη για να βοηθήσω. Με το να προσφέρεις 2 ευρώ δε θα γίνεις φτωχότερος, ούτε πλουσιότερος αν τα κρατήσεις, όμως πραγματικά είναι τόσοι πολλοί που και να θες να τους βοηθήσεις δε μπορείς ή φοβάσαι μη κάνεις λάθος επιλογή.

Με τη λάθος επιλογή που προανέφερα θέλω να πω πως πολλοί άνθρωποι δικαίως υποστηρίζουν πως με το να βοηθάμε μικρά παιδιά που ζητάνε χρήματα τους κάνουμε κακό, όμως με την ίδια λογική μπορώ να πω πως τους κάνουμε καλό.

Τι εννοώ...

Βοήθεια δεν είναι μόνο τα χρήματα. Βοηθάς με ένα κουτί γάλα, με μία τυρόπιτα, με μία κουβέρτα, με ένα παλιό σου παιχνίδι, με ένα ρούχο και πάει λέγοντας. Θαρρώ πως ένας καλος τρόπος να δεις ποιος έχει πραγματική ανάγκη είναι αυτός. Εαν πραγματικά πεινάει θα φάει τη τυρόπιτα, δε θα σου πει θέλω λεφτά....

Κι έπειτα είναι και το άλλο. Αν τα κοιτάξεις βαθια στα μάτια νομίζω πως μπορείς να διακρίνεις την εκάστοτε αλήθεια τους. Η πονηρειά φαίνεται, όπως και επίσης η μελαγχολία.

Πρόσφατα μάλιστα η ξαδέρφη μου που ζει στη μεγαλούπολη μου ανέφερε ένα περιστατικό για ένα παιδάκι που είδε στον ηλεκτρικό. Της έμειναν τα μάτια του. Η ματιά του συγκεκριμένα. Διέφερε απο τα άλλα. Μελαγχολική σαν να μην ήθελε να κάνει αυτό το πράγμα αλλά έπρεπε.....

Δε ξέρω λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ για τα παιδιά που μεγαλώνουν τόσο διαφορετικά απο οτι θα έπρεπε αλλά λυπάμαι εξίσου για την αδιαφορία πολλών απο εμάς.

Τι θέλω να πω... Υποθέτω πως αν κάποιοι δουν ένα ξανθό κορίτσι σε περιβάλλον που χαρακτηριστικά και μόνο δεν ανήκει εκεί που φαίνεται πως ανήκει θα πούνε: "Βρε κοιτα, αυτο δε μοιαζει για...." αλλα μεχρι εκει, μετά τι θα κάνουν; Πόσοι απο εμάς θα ειδοποιούσαμε ειδικους;;; Για σκεφτείτε το.... Για μένα λίγοι είναι η απάντηση!

Για το μέλλον των παιδιών είμαστε όλοι υπεύθυνοι και προτείνω να "αφουγκραζόμαστε" τα σημάδια.Όχι μόνο σε παρεμφερές περιπτώσεις αλλά σε όλες τις περιπτώσεις που αφορούν μικρά παιδιά!

Τα μικρά παιδιά δε μπορούν να μιλήσουν άμεσα, τα μεγάλα όμως μπορούν και καλό θα είναι να μιλάνε για να προστατέψουν και όχι για να κριτικάρουν..... Γνώμη μου....

Να είστε όλοι καλά και ευχαριστώ που ακούσατε τους προβληματισμούς μου!