Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ.

Ναι, γιατί ακόμη και εκει έφτασε η χάρη μου. (Όχι παίζουμε) :P

Αυτό το ποστ βαδίζει στα χνάρια της ανάρτησης "Το περιστέρι και εγώ" και αποτελούν αναρτήσεις "εγκαινίων"  για τη στήλη που δημιουργήθηκε έτσι απλά, με τίτλο "Προσωπικές Ιστορίες" (Πώς είναι οι οικογενειακές ιστορίες; Καμία σχέση!) χαχαχα

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι:

"Μπιπ μπιπ" κόρνα και η Κική κατεβαίνει τα σκαλιά (στο σπίτι στο χωριό), αγκαλιάζει, φιλάει τις φίλες τις, μπαίνει μέσα στα αμάξι, πατάει γκάζι η Ιωάννα και απογειωθήκαμε! (πλάκα κάνω είναι πολύ προσεκτική και καλή οδηγός).

Φτάνουμε που λέτε σε ένα άλλο μεγαλύτερο χωριό όπου είχαν πανηγύρι, παζαρι και όλα τα συναφή, παρκάρουμε και ξεκινάμε ξέρετε τώρα κουτσομπολιό, νέα, ειδήσεις κτλ κτλ κτλ.

Καταρχάς να σας συστήσω τις φίλες μου.

Η Ιωάννα και η Στάμη!

Την Ιωάννα την ξέρω εδώ και αρκετά χρόνια, τη Στάμη τη γνώρισα πρόσφατα μέσω της Ιωάννας και γενικά είμαι χαρούμενη που τις έχω στη ζωή μου αν και δεν τις βλέπω συχνά επειδή μένω λιγάκι μακρυά τους, όταν όμως επισκέφτομαι το χωριό μου δε παραλλείπω να τις δω. 

 Σούπερ άτομα, ακομπλεξάριστα, γεμάτες χιούμορ, θετικότητα και πάνω απ όλα εφοδιασμένες με καλή διάθεση για να περνάει όμορφα μια παρέα.

Κάναμε τις βόλτες μας, παζαρέψαμε (γιατί αν δε παζαρέψεις στο παζαρι δεν έχει αξία), ψωνίσαμε το κατι τις μας (ελάχιστα δηλαδή) και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα. Το γέλιο "έρρεε" άφθονο και κάθε στιγμή που το γέλιο εμφανίζεται τη κάνει πιο ισχυρή, πιο δυναμική και πιο απολαυστική! 

Η Κική που λέτε εκείνη την ημέρα χάρηκε πάρα πολύ και για κάποιους άλλους λόγους. Διότι αντίκρυσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο που πριν χρόνια αποφοίτησε, μα πάνω απ όλα χάρηκε γιατί βρήκε παλιούς συμμαθητές/συμμαθήτριες και καθηγήτριες (μία δηλαδή αλλά είναι τόσο καλή που κάνει για χίλιες).

( Συνειρμός: ανέκαθεν στα παζάρια βλέπαμε κόσμο (η οικογένειά μου και εγώ όταν ήμουν μικρή) που είχαμε καιρό να δούμε).

Αφού λοιπόν κάναμε τις βόλτες μας η Ιωάννα ήθελε κουρσάκια (συγκρουόμενα). Πάμε  στα παιχνίδια που είχανε φέρει και βλέπω πως είχε το Γύρο του Θανάτου. Τρώω μια φλασιά και να χω λυσσάξει να μπούμε. Ε συμφωνούνε τα κορίτσια και πάμε και ρωτάμε τί ώρα ανοίγει. Αφού διαπιστώσαμε πως είχαμε λίγη ώρα στη διάθεσή μας αποφασίσαμε να παμε για καφέ, έλα όμως που κουβέντα στη κουβέντα πέρασε η ώρα και χαμπάρι δε πήραμε και ξαφνικά ακούμε κάτι μηχανές και φωνές απο μικρόφωνα και καταλάβαμε πως όπου να ναι θα ξεκινάγανε.

Ε για να μη τρέχαμε σα τις χαζές παίρνω εγώ το μπαμπά (παλιός θεατής του είδους) και των ρωτάω αν θα έχει και δεύτερο γύρο και μου είπε πως ναι πάντα κάνουν κα άλλους γύρους. Ε ησυχάζω μετά και συνεχίζω το κουτσομπολιό με τα κορίτσια.

Μετά από μία ώρα σχεδόν φεύγουμε και πάμε στο πάρκο με τα παιχνίδια και εκεί συναντάμε ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι, τη Βάσω που είναι ξαδέρφη της Στάμης και τη πείθουμε να έρθει μαζί μας. Σημειώστε πως είναι μόλις 18 χρονών και εμεις κοτζάμ γαιδούρες).

Πάμε που λέτε στο πάρκο, κόβουμε τα εισητήρια (πολύ οικονομικά για το συγκεκριμένο show) και με τα πολλά πείθουμε τη Βασούλα να ακολουθησει (όπου κρατήστε αυτό: πρόβαλλε σθεναρή αντίδραση).

Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως κάποιοι που παίζανε παραπέρα ποδοσφαιράκι ήταν αυτοί που θα κάνανε το show.

Μεταξύ μας, δε μας πολυγεμίσανε το μάτι αλλά λέμε εντάξει...

Μετά απο κάνα δεκάλεπτο ανεβαίνουν επάνω στη σκηνή ας πούμε, άρχισαν να καλούν το κόσμο και να κάνουν επιδείξεις των μηχανών και των ικανοτήτων τους.

Βασικά σας μιλάω σα να ξέρετε τι είναι "ο γύρος του θανάτου" γιατί νομίζω πως λίγο - πολυ όλοι το γνωρίζετε, προσωπικά το γνώριζα αλλά δεν είχα μπει ποτέ ως τώρα αλλά αν δε ξέρετε, ας πούμε πως "ο γυρος του θανάτου" είναι ένα επικίνδυνο άθλημα (show), το οποίο δίνεται μέσα σε εναν χωρο που μοιάζει με βαρέλι, είναι περίπου 15 μέτρα ύψος,  και ξεκινάνε οι ακροβάτες - μηχανόβιοι απο κατω (απο το πάτο ας πούμε το βαρελιού) και ανεβαινουν μέχρι επάνω (στο σημείο όπου στέκονται οι θεατές)τρέχοντας με τις μηχανές έχοντας κυκλική και ανηφορική φορά, ενώ ταυτόχρονα μας παρουσιάζουν διάφορα επικίνδυνα τρικς. 

Ε εντάξει πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι; 

Δεν ήξερα;;; Ε δε ρώταγα; Σα παιχνίδι το είχα στο νου μου. Λέω θα μπω, θα γελάσω και θα βγώ.

(Συγκρατήστε αυτά τα τρία).

Είχα μείνει λοιπόν στο σημείο που μας παρουσίαζαν τα θεάματά τους επάνω στη σκηνή και εκεί για πρώτη φορά μου πέρασε μια ιδέα απο το μυαλό οτι μπορεί να μην είναι και τόσο απλό όσο πίστευα, όταν ο ένας άρχισε να κάνει κάτι περίεργα "σπινιαρίσματα" και ακούω μέσα στο πανικό τη φωνή της Ιωάννας: "Κορίτσια μήπως να πάμε λίγο πιο πίσω; Έτσι όπως τον βλέπω δεν του έχω και πολυ εμπιστοσύνη αυτουνού." "Πατάω" κάτι γέλια γιατί σκέφτομαι πως είναι πολύ αδύνατος και κάνω εικονίτσα στο νου να φέρνει γύρο γύρο μέσα στο βαρέλι και να τον παίρνει ψηλά η δύναμη του αερα αλλά παρ όλα αυτά εκεί εγώ μπροστά μπροστά.

Κι αφου τελειωσανε οι εξωτερικές επιδείξεις περάσαμε μέσα, στα ενδότερα. 

Και παλιό μου φάνηκε, και περίεργο μου φάνηκε, κάπως μου φάνηκε τέλος πάντων. Ανεβαίνουμε πάνω και λαβαίνουμε θέσεις. Η Ιωάννα και η Βάσω θέλανε να πάμε απο τη μέσα πλευρά, η Στάμη και εγώ απο εκεί που μπήκαμε, να μαστε και κοντά στη πόρτα μη γινει κάτι να πεταχτούμε κατευθείαν έξω. χαχαχα. Τελικά μείναμε κοντά στη πόρτα ευτυχώς.

Λαβαίνουμε λοιπόν τις θέσεις μας, ακουμπάμε και τα χέρια μας επάνω σε κάτι προστατευτικά κεκλιδώματα (αν μπορώ να το πω έτσι) που είχανε και ανέμελες κυρίες εμείς περιμέναμε να απολαύσουμε το σόου.

Μόλις μπηκαν όλοι μέσα και ήταν όλα έτοιμα να ξεκινήσουν (ευτυχώς η πάνω πόρτα ήταν ανοιχτή) αλλιώς σα ποντίκι θα αισθανόμουν, άρχισαν οι ακροβάτες - μηχανόβιοι να μας λένε δυο τρια πράγματα, όπως να μην ακουμπάμε τα χερια μας πουθενά και όταν ακούω προς το τέλος πως η ασφάλεια μας είναι δική μας υπόθεση με πιάνει ένα ταράκουλο.

"Όπα Κική λέω, εσύ στο allou fun park πας και για να ανεβεις στο πιο απλο παιχνιδι λυσσας, τί τα ήθελες τώρα αυτά;"

Ε μέχρι να συνειδητοποιήσω τι σκεφτόμουν, ξεκινάνε. Εντωμεταξύ ήταν 3 οι ακροβάτες (μου άρεσε πολύ που αποκαλούσαν τους εαυτους έτσι - αλήθεια) και εμείς είδαμε τους δύο γιατί ο ένας ήταν τραυματίαςμ φαινόταν άλλωστε και με το που πάνε να ξεκινήσουν βλέπω να είναι και οι 3 και να κοιτάνε τη μια μηχανή.

"Όπα λέω χάλασε, τη γκαντεμιά είναι αυτή;"

 Κι εκει που σκεφτόμουν ποιος μας γκαντέμιασε ξεκινάει το show ο αδύνατος αλλά τωρα δε μπορούσα να κάνω εικονίτσα στο μυαλό και να αστειευτώ διότι μέχρι να καταλάβω τι γίνεται τον βλέπω να περνάει απο μπροστά μας. Πολύ ψηλά σας λέω. Δε περίμενα με τίποτα ότι φτάνουν τόσο ψηλά και μάλιστα με τη συγκεκριμένη ταχύτητα.

Και με το που τον βλέπω φάντη - μπαστούνι μπροστά μας γυρνάω το κεφάλι απο την άλλη και βλέπω τη Στάμη να έχει καθίσει κατω (είχε σα σκαλοπατάκια πίσω μας) και να κλείνει τα μάτια της.

"Αμάν λεω τι βάψαμε".

Και να τρέχει εκείνος, και να κουνιέτε το βαρέλι μαζί με μας και να χουμε και το ηχειο δίπλα να ακουγεται ο θορυβος των μηχανών μέσα στο αυτί μας και να βλέπω τις φοβισμένες ή τις απολαυστικές φάτσες ορισμένων απέναντί μας και να λέω μόνη μου "Φαντάσου πως θα ναι η δικιά σου φάτσα τώρα" και μεσα στο πανικό που ένοιωθα και έβλεπα προσγειώνεται κατω η μηχανή και παίρνουμε όλοι μαζί ανάσα αισιοδοξίας.

Και ξεκινάει ο δάσκαλος των ακροβατών, με τη καλύτερη μηχανή να τρέχει, να κάνει τα θεάματά του με απίστευτο τρόπο και να τρέμουμε όλοι εκει μέσα και κυριολεκτικά και μεταφορικά γιατί εκτος απο το οτι κουνιοταν ολο το σκηνικο, τρεμαμε απο το φοβο μας. Το τι εκανε ο ανθρωπος δε λεγεται. Εκτος απο το οτι πηγαινε σφαιρα, αντι να κοιταει μπροστα του κοιταζε το κοσμο στα ματια, με μια χαρα, με μια χαρη, τι να σας λέω, άλλο πράγμα. Χαιρέταγε το κόσμο, έβγαλε εν κινήσει ένα μαντήλι και έδεσε τα μάτια του, έκανε και διάφορα άλλα, τα οποια δεν τα είδα όλα γιατί λόγο φόβου γυρνάγαμε και απο την άλλη μεριά το κεφαλάκι. 

Ε αφού έκανε το πολυ ριψοκίνδυνο για μένα show ο δάσκαλος νόμιζα και εγώ οτι τελείωσε η ατραξιόν και μας λένε απο το μικρόφωνο πως τώρα θα έκανα και οι δυο μαζι μηχανές το "γυρο του θανατου" και εκει λεω τωρα τη βαψαμε. Κουναει τοσο πολυ με μια μηχανη, τωρα που θα ναι δυο εχει να γινει της κακομοιρας. Θα πεσουμε και δε θα μεινει ουτε κοκκαλακι. Ε και μεχρι να τελειωσω το λογισμο εχω ηδη εγκατασταθει με τη Σταμη μπροστα απο τη πορτα αν χρειαστει να βγουμε εξω και να γινετε ο χαμος. Τετοιο κουνημα σας λεω ουτε στο τσιφτετελι. Μετα κλεισανε και ολα τα φωτα και οταν ανοιξανε που σημαινε οτι τελειωσε το show, λεω ειδωμεν το φως το αληθινο. 

Και καπως ετσι λοιπον τελειωσε η πρωτη μου γνωριμια με το "γυρο του θανατου". Μεταξυ μας θα ξαναεμπαινα γιατι ο μπαμπας μου εχει δει και με ραλι και με ποδηλατο ακομη και θελω κι εγω χαχαχα αλλα οτι φοβηθηκα, φοβηθηκα πολυ δε το κρυβω αλλα παρ ολα αυτα μου αρεσε!

Κατεβαινοντας λοιπον τις σκαλες τις εξοδου και πατωντας κανονικη "γη" ειμασταν κάπως έτσι: Η Στάμη και εγώ τρομαγμένες, η Ιωάννα ψιλοφρικαρισμένη (ακόμη δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε δει) και η Βάσω η μικρή που σας έλεγα μέσα στη τρελλή χαρά! Αφού μας λέει με μια φυσικότητα: "Άντε πάμε να πάρω μια ονειροπαγίδα τώρα". χαχαχαχα Αστέρι η μικρή.

Και μετά απο όλον αυτό το χαμό τα κορίτσια πήγαμε για φαγητό (σουβλάκια - λουκάνικα - ξέρετε τώρα). Οπότε τελος καλο όλα καλά! Θα το θυμόμαστε ευχάριστα πάντα! :)

Αυτή λοιπόν είναι μια προσωπική στιγμή που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κυρίως για να γελάσουμε αλλά και για να σας πω κλείνοντας την ανάρτηση πως περα απο το φοβο, τις στιγμες και ολα οσα εζησα εκείνη την ημέρα, δε θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο του δάσκαλου όπως τον αποκαλούσαν όταν έκανε το δικό του γύρο του θανάτου. Η χαρά που έβγαζε και που εισέπραττα εγώ ως Κική ήταν ίδια με αυτή που νοιώθω εγώ όταν γράφω ένα κείμενο. Κι εγω απλα καθομαι και γραφω, εκεινος ομως εκανε τοσα πολλα πραγματα και το θεμα ειναι πως τα εκανε να μοιαζουν απλα "ασχετα αν πολλοι απο εμας φοβομασταν", ίσως επειδή το έκανε με φυσικότητα και αγάπη να φαινόταν τόσο απλό και σύνθετο μαζί.

Ειλικρινά δε θα ξεχάσω τα μάτια του που λαμπύριζαν ευχαρίστηση όταν χαιρετούσε το κόσμο ενώ ήταν σε κίνηση και αντί να κοιτάει μπροστά του κοιτούσε εμάς και το χειροκρότημα ήταν σα να τον ενδυνάμωνε.

Αδιαμφησβήτητα εκείνο το βράδυ θα μου μείνει αξέχαστο για τη χαρά που έβλεπα σε έναν άνθρωπο που έθετε τη ζωή του σε κίνδυνο, γιατί στην ουσία αυτοί οι άνθρωποι αυτό κάνουν, απλά άργησα να το καταλάβω, γιατί εγω οπως ειπα και στην αρχη νομιζα πως θα μπω, θα γελασω και θα βγω, γιατι νομιζα πως μας διασκεδαζουν, δε μας διασκεδαζουν ομως μας δειχνουν τι μπορουν να κανουν και αυτο εχει μια αλφα διαφορα! :)

Αυτα για σημερα! Να ειστε καλα φιλοι μου και να χετε μια όμορφη μέρα!