ΛΑΚΗΣ, Ο ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΗΣ. - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Σας έλειψε ο Λάκης;

Αυτουνού πάντως πολύ!

Είχα πει ότι θα προσπαθήσω σε αυτή τη συνέχεια να δώσω το τέλος του παραμυθιού, όμως δε θέλει ρε παιδιά να τελειώσει ακόμη.  Ο Λακης έχει ακόμη πολλά να πει και εγω δε μπορώ να του τα στερήσω....

Έκατσα σήμερα να γράψω τη συνέχεια με σκοπό να τελειώσω το παραμύθι αλλά ειλικρινά δε μπορούσα. Μπορεί να μην είναι παραμύθι που γράφεται για βιβλίο, είναι παραμύθι όμως που γράφεται για φίλους και θέλει να ρέει με το δικό του πλέον τρόπο. (Έτσι όπως πάει θα γίνει απο μόνος του ενότητα του μπλοκ ο Λάκης - νομίζω πως προσπαθεί να μου κλέψει τη παράσταση- αλλά ειλικρινά δε μπορώ να του δώσω ένα ξεπεταγμένο τέλος εφόσον νοιώθω πως θέλει ακόμη πολλά να πει.)

Για όσους δε γνωρίζουν τον Λάκη μου ή για όσους θέλουν να τον ξαναθυμηθούν ας πάρουμε λίγο τα πράγματα απο την αρχή:

Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2070.html

Για το δεύτερο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_15.html

και για το τρίτο μέρος εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3373.html

και προχωράμε στη σημερινή αναρτηση με το τέταρτο μέρος του παπαγάλου που είναι το ακόλουθο:

 Λάκης, ο παπαγαλάκης (τέταρτο μέρος).

            Κι οι μέρες κυλούσαν όμορφα, ρομαντικά, γεμάτες χρώματα και αποχρώσεις.

            Ο Λάκης και η Σόνια πιο φίλοι και πιο κοντά από ποτέ είχαν μάθει να μοιράζονται τα πάντα.

            Το φαγητό, το νερό, το κλουβί, τη κούνια, το οξυγόνο που ανάπνεαν, τα πάντα όλα.

            Όσο φαινομενικά αντίθετοι έμοιαζαν αρχικά, τόσο ταιριαστοί αποδείχθηκαν στη συνέχεια.

            Πλέον μιλούσαν και ονειρεύονταν μαζί για τα πάντα.

            Εκείνη του περιέγραφε την ελευθερία, την αίσθηση του να πετάς ψηλά και να εξερευνάς το κόσμο.

Εκείνος με τη σειρά του μη μπορώντας να καταλάβει πόσο σημαντική ηταν αυτή η αίσθηση προσπαθούσε να της τονίσει πόσο όμορφη ηταν η ζωή που είχε μάθει και είχε ζήσει εκείνος.

            Εκείνη του μιλούσε για δάση, θάλασσες, ήλιο, σύννεφα, ελεύθερα ζώα.

            Εκείνος της μιλούσε για ανθρώπους, για πρόσωπα, για παιδιά, για στάσεις των ανθρώπινων σωμάτων και χαρακτηριστικών.

Εκείνη του μιλούσε για όσα ένοιωθε πετώντας και εξερευνώντας τον κόσμο.

            Εκείνος της μιλούσε για όσα ένοιωθε εξερευνώντας τις ανθρώπινες ψυχές και τα ανθρώπινα βλέμματα.

            Εκείνη προσπαθούσε να τον πείσει πως μπορεί να πετάξει και να ζήσει ελεύθερος!

            Εκείνος προσπαθούσε να τη πείσει πως μπορεί να ζει μέσα στο κλουβί και να συντροφεύει τους ανθρώπους ακούγοντας τις φωνές των ψυχών τους.

            Είχαν πάψει από καιρό να συναγωνίζονται για το πια «οπτική γωνία» ηταν η σωστή και είχαν μάθει να ακούν, να σέβονται και να μαθαίνουν για το κόσμο του καθενός, από όποια γωνία και αν τον κοιτούσε.

            Μονάχα μια μέρα έδειξε ο Λάκης πως ήθελε να εμβαθύνει στο κόσμο της Σόνιας….

-         Δηλαδή μπορώ κι εγω να πετάξω; Τη ρώτησε τρίβοντας ελαφρά το ράμφος του επάνω στην όμορφη φτερούγα της.

-         Ανά πασά ώρα και στιγμή Αρκεί να βγεις από το κλουβί! Απάντησε εκείνη με χαρά που είχε τη δυνατότητα να μιλήσουν για κάτι τέτοιο.

-         Και δηλαδή πώς θα γίνει αυτό; Θέλω να πω αρκεί μόνο να κουνήσω τις φτερούγες μου; Αναρωτήθηκε ξύνοντας με τη φτερούγα το πάνω μέρος της κεφαλής του.

-         Λάκη γεννήθηκες για να πετάς! Και εδώ μέσα στο κλουβί πετάς αλλα δε μπορείς να το απολαύσεις διότι είσαι περιορισμένος!

-         Μα δε πετάω, περπατάω όπως και τα υπόλοιπα ζώα, τόνισε δείχνοντας τα αλλα κλουβιά.

-         Όχι Λάκη μου πετάς! Το ότι μπορείς να βρεθείς στο δεύτερο όροφο του κλουβιού ανοίγοντας τα φτερά σου είναι κάτι που τα υπόλοιπα ζώα δε μπορούν να κάνουν. Βέβαια όλα μας γεννηθήκαμε για να είμαστε ελεύθερα απλώς εμείς γεννηθήκαμε για να είμαστε και εξερευνητές και αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Απάντησε για πρώτη φορά μετα από καιρό μελαγχολικά ατενίζοντας το βλέμμα στο κομμάτι του ουρανού που φαινόταν μέσα από το κλουβί.

-         Και τί πρέπει να εξερευνούμε; Ρώτησε εκείνος κουνώντας ανήξερα τις δυο φτερούγες του

-         Τη φύση και όσα ζούνε επάνω της. Απάντησε με σπινθηροβόλο βλέμμα.

-         Και πώς είναι η φύση; Είναι όμορφη; Ρώτησε εκείνος προσπαθώντας να τη φανταστεί.

-         Α είναι πολύ μεγάλη! Δεν την έχω γνωρίσει όλη ακόμη αλλα είναι πανέμορφη! Μοναδική! Έχει πολλά χρώματα και πολλά είδη που κατοικούν επάνω της. Άλλοτε δείχνει πολύ όμορφη και άλλοτε παράξενη, τρομακτική, όμως πάντα είναι σα να σε αγκαλιάζει και να θέλεις να κοιμηθείς μέσα στην αγκαλιά της. Και ξέρεις σε νανουρίζει κιόλας!

-         Σε νανουρίζει; Πώς; Ρώτησε γεμάτος ενθουσιασμό.

-         Άλλοτε με ήχους ζωών, άλλοτε με ήχους του αέρα, της θάλασσας, των ανθρώπων, των φύλλων των δέντρων, πάντα βρίσκει το κατάλληλο τρόπο να σε νανουρίσει αλλα και κάποιες φορές βρίσκει το τρόπο να σε κάνει να φύγεις μακριά αν κινδυνεύεις.

-         Κι από τί κινδυνεύει κάποιος στη φύση; Ρώτησε με απορία ο Λάκης.

-         Μα από τους ανθρώπους φυσικά! Χαμογέλασε εκείνη κάπως διστακτικά όταν είδε την αντίδρασή του.

-         Αποκλείεται! Τόνισε ο Λάκης! Είναι πάντα φιλικοί μαζί μου!

-         Επειδή σε κατέκτησαν! Αν ήσουν κι εσύ ελεύθερος όπως εγω παλιά τότε θα έβλεπες και το άλλο τους πρόσωπο, αυτό του κατακτητή και πίστεψε με είναι πολύ άσχημο!

-         Μου είναι δύσκολο να το φανταστώ. Συνέχισε ο Λάκης.

-         Καλύτερα να τους θυμάσαι έτσι τους ανθρώπους, όπως τους βλέπεις εδώ, αν τους συναντήσεις εκεί έξω, πίστεψέ με δε θα τους αναγνωρίσεις. Τόνισε η Σόνια με βλέμμα γεμάτο αλήθεια.

-         Αδύνατον να το φανταστώ! Συνέχισε ο έκπληκτος Λάκης και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

-         Αχ καλέ μου Λάκη! Πρόφερε η Σόνια και τον έκλεισε τρυφερά στις φτερούγες της.

Πρέπει να είχε περάσει μια εβδομάδα όταν ένα ζεστό μεσημέρι ακούστηκε ο ήχος που προμήνυε πως κάποιος άνθρωπος έμπαινε στο μαγαζί.

Ο Λάκης με μισόκλειστα ακόμη μάτια αντίκρισε δυο ανθρώπινες φιγούρες να συνομιλούν με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος.

Η μία λεπτεπίλεπτη φιγούρα αντιστοιχούσε σε μια όμορφη γυναίκα που με έναν όμορφο ξανθό κότσο και ένα μακρύ εκρού φουστάνι κρατούσε από το χέρι ένα τροφαντό παιδάκι που περιφερόταν από κλουβί σε κλουβί και εξερευνούσε τα περιεχόμενά του.

Άκουγε τον ήχο που έκαναν τα δάχτυλά του όταν χτυπούσε ελαφρώς τα κλουβιά των ζωών και σχεδόν τρόμαξε όταν είδε δυο μεγάλα καστανά αγορίστικα μάτια να τον κοιτούν με χαρά μεν αλλά κρυάδα δε, μια κρυάδα που έκανε τον Λάκη να αντιπαθήσει ένα παιδί για πρώτη φορά στη ζωή του.

Το καστανόχρωμο αγόρι με τα καλά ρούχα χαμογέλασε και με φωνή σταθερή και δυναμική θα μπορούσα να πω φώναξε:

-         Αυτό θέλω!

Ο δείκτης του παιδιού κατευθυνόταν προς τη ξαπλωμένη Σόνια!

Τα μάτια του Λάκη άνοιξαν διάπλατα και οι φτερούγες του ανοιγόκλεισαν  προς στιγμήν λόγο της τρεμούλας που κυριαρχούσε πλέον στη ψυχή του.

Η αγουροξυπνημένη Σόνια μην έχοντας ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει, κοίταξε με απορία τον Λάκη και μια σουβλιά στη καρδιά την έκανε να σχηματίσει έκφραση πόνου στο όμορφο πορτοκαλί πρόσωπό της.

Ο κυρ Θανάσης, πλησίασε κάπως στενάχωρα το κλουβί των παπαγάλων και πρότεινε στο μικρό αγόρι να του δείξει και τα υπόλοιπα ζώα.

Εκείνο με αγένεια αρνήθηκε και φώναξε τη μητέρα του για να τις δείξει τον φοβισμένο πορτοκαλί παπαγάλο.

-         Είναι πανέμορφος, είπε εκείνη!

-         Αυτόν θα πάρουμε συνέχισε με υπεροπτική φωνή, σφίγγοντας το χέρι του παιδιού της σα να το επιβράβευε για τη σταθερότητα της επιλογής του.

 _________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ________


Αυτό για σήμερα. Κουράστηκα όταν το έγραψα αλλά το ευχαριστήθηκα. Εύχομαι να σας αρέσει και να ξέρετε πως στο τέλος θα κάνω μια ανάρτηση όλων των κομματιών για να μπορούν να τα διαβάσουν όσοι γονείς θέλουν στα παιδάκια τους, ή στα ανήψια τους οι θείοι ή στα εγγονάκια οι παππούδες ή οπου αλλού θελήσει κάποιος! :)

Να είστε όλοι καλά! Και ευχαριστώ πολύ όσους αγαπούν το Λάκη όσο εγώ! 

Όμορφη εβδομάδα σε όλους!