ΛΑΚΗΣ, Ο ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΗΣ. - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Καλημέρα ξανά! :)

Άλλη ανάρτηση σκεφτόμουν να ετοιμάσω αλλά άλλη μου βγήκε και επειδή τα αυθόρμητα είναι και τα καλύτερα αποφάσισα να συνεχίσω με αυτή που είναι φρέσκια φρέσκια.

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σήμερα αποφάσισα συντροφιά με το καφέ μου να κάτσω να γράψω μια ιστοριούλα για να λάβω μέρος στον όμορφο διαγωνισμό της Φλώρας και να συμμετάσχω για άλλη μια φορά στο παιχνίδι των λέξεων που αγαπώ και σέβομαι πάρα πολύ και σαν ιδέα αλλά και σαν σύνολο, μαζί δηλαδή και όσους συμμετέχουν.

  Ήξερα πως αυτή τη φορά ήθελα να προσφέρω ένα παραμύθι αλλά δε πίστευα πως θα δυσκολευόμουν τόσο με τη καταμέτρηση των λέξεων. Δυστυχώς θα ξεπεράσω κατά πολύ το όριο των 500 και όπως θα δείτε και έπειτα είναι αδύνατον να κουτσουρέψω την ιστορία γιατί και θα χάσει το νόημά της και γενικά δε μπορώ να το κάνω αυτό, στεναχωριέμαι και μόνο στην ιδέα. Μέχρι στιγμής έφτασα τις 561 λέξεις και το παραμύθι θα εχει αρκετή συνέχεια, οπότε αποφάσισα πως το καλύτερο θα ηταν να τιμήσω το παιχνίδι χωρίς να διαγωνιστώ.

Έτσι λοιπόν θα ακολουθήσω όλους τους κανόνες του παιχνιδιού εκτός αυτού με τις 500 λέξεις και γι αυτό θα το αναρτήσω εδώ με την υπόσχεση άμεσα να συνεχίσω το παραμύθι και να του δώσω το τέλος που έχω ονειρευτεί. Το έχω σκεφτεί όλο αλλα δε μπορούσα για ευνόητους λογούς να το ολοκληρώσω σήμερα.

Εύχομαι να σας αρέσει και να νιώσετε παιδιά μαζί του! Προσωπικά γράφοντάς το ανακάλυπτα και κάτι από το παιδικό μου εαυτό και με χαροποίησε ιδιαίτερα. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και σε εσάς.

Φλωρίτσα συγνώμη που δε μπορώ να λάβω μέρος όμως αυτό το παραμύθι είναι ειδικά αφιερωμένο σε σένα γιατί αφορά το παιχνίδι σου και σου αξίζει και επίσης είναι αφιερωμένο στη Μαρία Κανελλάκη, τη προηγούμενη νικήτρια που με τις πέντε λέξεις που πρότεινε μου έδωσε «τροφή» για το Λάκη, που σήμερα γνώρισα, τον αγάπησα αμέσως και τον μοιράζομαι άμεσα όπως βλέπετε μαζί σας!

Φιλιά πολλά σε όλους!

 

Λάκης, ο παπαγαλάκης (πρώτο μέρος).

Ο κυρ Θανάσης ξεκλείδωσε βιαστικά το pet shop που διατηρούσε εδώ και χρόνια στην Eρμού και πλησίασε με γοργά βήματα ένα όμορφο διώροφο μπρονζέ κλουβί, μέσα στο οποίο κατοικούσε εδώ και ένα χρόνο ένα όμορφο πρασινοπό με κίτρινες μικρές πιτσιλιές παπαγαλάκι.

«Καλημέρα αφεντικό, του είπε» με αγορίστικη νεανική φωνή.

«Τι κάνεις Λάκη;» το ρώτησε χαμογελώντας.

«Βαριέμαι ως συνήθως» απάντησε κρύβοντας την έντονη δυσαρέσκεια που είχε στο πρόσωπο του κάτω από τη μεγαλοπρεπή φτερούγα του.

«Νομίζω πως κάτι μπορώ να κάνω γι αυτό», αποκρίθηκε χαμογελώντας τρυφερά και η φτερούγα του Λάκη ελευθέρωσε μονομιάς το πρόσωπό του, τεντώνοντας συνάμα τα αυτιά του για να ακούσει τι είχε να του πει το αφεντικό.

«Αύριο θα έρθουν νέα ζωάκια στο κατάστημα και φοβάμαι πως θα χρειαστεί να μοιραστείς το κλουβί σου με κάποιο άλλο παπαγαλάκι. Ε, αφού θα έχεις παρέα δε θα βαριέσαι πια τόσο πολύ.»

«Ποτέ! Ποτέ δε θα μοιραστώ το κλουβί μου με κάποιον άλλο! Μου αρέσει να ζω μόνος!» Τόνισε πεισματικά και με περήφανο στυλ πρόσταζε το ράμφος του επιβλητικά.

Ο κυρ Θανάσης χαμογέλασε κοιτώντας το όμορφο μα και λίγο ματαιόδοξο παπαγαλάκι.

«Καλά καλά, θα φροντίσω να είναι παπαγαλίνα. Μια όμορφη παπαγαλίνα θα είναι ότι πρέπει για σένα» απάντησε χαμογελώντας τρυφερά και κατευθύνθηκε προς το ξύλινο γραφείο του που κοσμούσαν δεκάδες αναρίθμητα φυλλάδια.

«Ωωωω και εγω τώρα πρέπει να χαρώ; Και γυναίκα και συγκάτοικος; Μα είναι τόσο μικρό αυτό το κλουβί…» φώναξε μα απάντηση δε πήρε.

Το κλουβί σε καμία περίπτωση δεν ηταν μικρό, αντίθετα ηταν το μεγαλύτερο και επειδη ο κυρ Θανάσης έτρεφε μια ιδιαίτερη αδυναμία για τον Λάκη, του είχε προσφέρει από την αρχή αυτό το άνετο κλουβί με την ελπίδα να του προσφέρει μια καλή ζωή, όσο πιο καλή τουλάχιστον μπορούσε.

Η αλήθεια είναι πως ο Λάκης ηταν το πιο αξιαγάπητο ζώο μέσα σε όλο το κατάστημα, είχε κάτι μοναδικό, είχε κάτι μαγικό επάνω του, καταρχάς μπορούσε να μιλάει δίχως καν ποτέ να έχει εκπαιδευτεί και κατά δεύτερον είχε μια αλλιώτικη δική του ομορφιά. Έμοιαζε και σα παπαγάλος και σαν αηδόνι μαζί.

Παράξενο θα έλεγε κάποιος αλλα ποιός είπε πως τα παράξενα δεν είναι όμορφα και μαγικά συνάμα;

Την επόμενη κιόλας μέρα τα νέα ζώα έφτασαν και μια τροφαντή πορτοκαλί παπαγαλίνα με αυτάρεσκο βλέμμα βρέθηκε να μοιράζεται το ίδιο κλουβί και την ίδια «κούνια» με τον Λάκη.

Ο Λάκης την επεξεργάστηκε καλά καλά και χάρηκε όταν διαπίστωσε το πόσο όμορφη ηταν αλλα το σνομπ του χαρακτήρα της τον έκανε να αισθάνεται πολύ μειονεκτικά απέναντί της.

Ήθελε πάρα πολύ να της μιλήσει μα δίσταζε. Θυμήθηκε πως αντέδρασε εκείνη στην πρώτη τους γνωριμία και θύμωσε που επέτρεψε στον εαυτό του να πέσει τόσο χαμηλά.

Εκείνος την υποδέχτηκε θερμά, με όμορφα τιτιβίσματα, κουνώντας μεγαλοπρεπώς τις όμορφες φτερούγες του και κουνώντας το ράμφος του γλυκά και αντί να του πει έστω ένα «καλημέρα», ανέβηκε πάνω στη «κούνια», γύρισε το κεφάλι της από την άλλη πλευρά πρόσταξε το ποπο της προς τον Λάκη και το όμορφο και περήφανο κεφάλι της έμεινε για αρκετή ώρα γυρισμένο να κοιτά προς την έξοδο.

«Εεε είμαι ο Λάκης, ξέρεις καλό θα ηταν να γνωριστούμε και να μιλάμε τώρα που θα μένουμε μαζί» Τραύλισε διστακτικά για να εισπράξει ένα αγριεμένο βλέμμα.

«Χάρηκα….» συνέχισε με τόλμη τεντώνοντας προς τη πλευρά της τη μία του φτερούγα.

Η πορτοκαλί παπαγαλινα μούγκρισε και με μια αστραπιαία κίνηση βρέθηκε στον επάνω όροφο του κλουβιού και κρύφτηκε μέσα στις φτερούγες τις προφανώς για να κοιμηθεί.

_________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ________