«Που είσαι;» Φώναξε απελπισμένος, με δύναμη

Ειδικά αυτήν την φωτοφραφία φίλοι, ήξερα από την πρώτη στιγμή που την είδα, όταν μου την έστειλε δηλαδή η αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou, την οποία και ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή, πως θα την συνόδευα με ένα απόσπασμα από το βιβλίο που ετοιμάζω και αναμένεται να κυκλοφορήσει τέλη του '18.

Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας λοιπόν, στην Αγάπη που Δηλώνει Απών, συναντάμε μία ιστορία που είναι στενά συνδεδεμένη με τα καράβια. Περισσότερα δεν μπορώ να σας πω, θεωρώ όμως πως θα την αγαπήσετε.

Μια μικρή της πρόγευση εδώ, συντροφιά με την φωτογραφία που λάτρεψα.
 

"Κοντοστάθηκε, μόλις πάτησε τα πόδια του στο νεκροταφείο πλοίων.
Έγειρε το σώμα του προς τα κάτω και ακούμπησε τις παλάμες του στα γόνατα. Προσπάθησε να πάρει ανάσα και να ηρεμήσει την καρδιά του.
Είχε λαχανιάσει και νόμιζε πως η κάρδια θα βγει από το σώμα.
Πήρε και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ανάσα και προσπάθησε να επανέλθει στη φυσιολογική ροή της ανθρώπινης λειτουργίας.
Κοίταξε γύρω του, με δυσκολία καθώς έβλεπε θαμπά από την κούραση. Το ηλιοβασίλεμα που έπεφτε, τον εμπόδιζε στην καλή ορατότητα.
Για πρώτη φορά παρατήρησε την ομορφιά του τοπίου, που δεν περίμενε ποτέ ένα τοπίο σαν αυτό, να μπορεί να θεωρηθεί όμορφο και είδε ένα λευκό μαντήλι να ανεμίζει.
Του ήταν γνώριμο αυτό το μαντήλι.
Έτρεξε κοντά του. Ηταν δεμένο στο κατάρτι ενός μικρού, λευκού καραβιού με το όνομα Ιφιγένεια. Έκανε να το ξεκρεμάσει μα εκείνο αρνιόταν να βγει.
Αστραπιαία, το άφησε.
Πρόσεξε τις λεπτομέρειες του.
Με χρυσό κέντημα στην άκρη του, υπήρχαν τα αρχικά «Β. Λ.»
Βεατρίκη Λεβεντάκη, τα αρχικά της γυναίκας του ήταν.
Εκείνος της το είχε κάνει δώρο.
Το είχε παραγγέλλει ειδικά για εκείνη.
Αμέσως το γνώρισε αλλα αυτό το κέντημα, επιβεβαίωσε πως ήταν δικό της.
Αναζητώντας τη στο χώρο με την μάτια του, σε ένα σημείο, πρόσεξε κάτι λευκό να ανεμίζει.
Έμοιαζε με κομμάτι ύφασμα, σκαλωμένο σε ένα μικρό κορμό δέντρου που ήταν μπλεγμένο με κάτι παλιά, σχισμένα, κίτρινα δίχτυα που πάνω τους είχαν έναν νεκρό αστερία.
Αμέσως το αναγνώρισε.
Αυτή η λευκή δαντέλα, άνηκε στο φόρεμά της και αυτό μαρτυρούσε πως όντως είχε περάσει από εκεί.
Όμως εκείνη την στιγμή, δεν ήταν εκεί.
Βρέθηκε πλάι στο δαντελένιο ύφασμα και προσπάθησε να το απελευθερώσει.
Δεν τα κατάφερε, δεν επέμενε και πολύ, σκέφτηκε ότι κι εκείνη αυτό θα ήθελε να κάνει, να το αφήσει εκεί.
«Που είσαι;» Φώναξε απελπισμένος με δύναμη"

Αυτή η ανάρτηση είναι προγραμματισμένη, εκφραστικοί μου.

Αυτή τη στιγμή, πιθανολογώ, πως θα με πετυχαίνεται κάπου στο χωριό, συντροφιά με αγαπημένα μου πρόσωπα, να ξεκουράζομαι, να ανασυγκροτώ τις δυνάμεις μου και σίγουρα, να ολοκληρώνω το δεύτερος μέρος της τριλογίας αγάπης "Η Αγάπη Δηλώνει Απών".

Στο πρώτο μέρος, η Αγάπη γεννήθηκε μέσα από τρεις παραμυθένιες,  θα έλεγα, ιστορίες.

Στο δεύτερος μέρος, η Αγάπη θα πεθάνει (ενώ ήδη όσοι την σκότωσαν, για εκείνη, θα έχουν μιλήσει)

και στο τρίτο μέρος θα Αναστηθεί και θα μας οδηγήσει στους δικούς της δρόμους.

Η έμπνευσή μου είναι διάχυτη, θαρρώ δεν στερεύει, εκείνο όμως που με ανησυχεί είναι πως βαριέμαι να καθίσω να γράψω. Θέλω αλλά τον ελεύθερό μου χρόνο θέλω να βγω και όχι να γράψω. Νομίζω πως τώρα οι διακοπές θα είναι η ευκαιρία. Ελπίζω όταν γυρίσω, να μην διαβάζω αυτή την ανάρτηση και έχω ακόμη ατελείωτο το βιβλίο. Θέλω να δω τη λέξη "ΤΕΛΟΣ".

Κι έπειτα, η Ανάσταση.

Κι εκεί, εκεί θα πρέπει να αφοσιωθώ τόσο πολύ.

Κι όμως, αναμένω...

Και συνεχίζεται το όνειρο, εκφραστικοί μου.

Να περνάτε όμορφα εύχομαι.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!