Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκέψου ότι σε Σένα ακουμπά το Μέλλον και αντιμετώπισέ το περήφανα χωρίς φόβο και αγωνία.







Σε Σένα ακουμπά το Μέλλον

Μην επιτρέψεις να περάσει η ζωή
ούτε ν’ αφήσεις να τελειώσει η μέρα
χωρίς να μεγαλώσεις λιγάκι,
χωρίς να χαρείς,
χωρίς να δώσεις
φτερά στα όνειρά σου.

Μην επιτρέψεις να σε νικήσει η απογοήτευση.
Μην αφήσεις κανένα να σου αφαιρέσει
το δικαίωμα να εκφραστείς
είναι σχεδόν ένα καθήκον.
Μην εγκαταλείψεις την αγωνία,
να κάνεις στη ζωή σου κάτι σπουδαίο
και μην σταματήσεις, να πιστεύεις
ότι τα λόγια και η ποίηση,
μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο.
Ό,τι και να περάσεις να ξέρεις
ότι η ουσία μας μένει άθικτη.
Είμαστε όντα γεμάτα πάθος.
Η ζωή είναι έρημος και όαση.
Μας νικάει, μας πληγώνει, μας διδάσκει,
μας μετατρέπει σε πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Ακόμα κι αν οι άνεμοι μας έλθουν κόντρα…
η ρωμαλέα όπερα συνεχίζεται:
Μπορείς να παίξεις μια στροφή.
Μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι,
γιατί μέσα στα όνειρα του
είναι ο άνθρωπος Eλεύθερος.
Και μην αφήνεσαι να πέσεις
στο χειρότερο από τα λάθη: την σιωπή.
Οι πιο πολλοί ζουν σε μια τρομακτική σιωπή.
Μην υποτάσσεσαι. Φύγε!
Εκπέμπω τις κραυγές μου
στις σκεπές αυτού του κόσμου»
λέει ο ποιητής.
Τίμα την ομορφιά των απλών πραγμάτων.
Μπορεί να γραφτεί ένα όμορφο ποίημα
για τα πιο ασήμαντα πράγματα,
αλλά δεν γίνεται να πάμε
ενάντια στους εαυτούς μας.
Αυτό μετατρέπει τη ζωή μας σε κόλαση.
Να χαίρεσαι το φόβο που μέσα σου νοιώθεις
για τη ζωή π’ ανοίγεται μπροστά σου..
Ζήσε έντονα, χωρίς μιζέρια.
Σκέψου ότι σε Σένα
ακουμπά το Μέλλον
και αντιμετώπισέ το περήφανα
χωρίς φόβο και αγωνία.
Μάθε απ’ όποιον μπορεί να σε διδάξει.
Οι εμπειρίες όσων έζησαν
πριν από τους δικούς μας
«πεθαμένους ποιητές»
θα σε βοηθούν να περπατήσεις
το δρόμο τη Ζωής.
Σήμερα η κοινωνία είμαστε εμείς
οι «ζωντανοί ποιητές»
Μην επιτρέψεις να διαβεί η ζωή…
χωρίς να την ζήσεις.


(Walt Whitman)
_____________
Οι φωτογραφίες από την αγαπημένη μου, Ioanna Constans Papangeli στα Ζαγοροχώρια.
Ευχαριστώ πολύ!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...