Έμπαινε το φεγγάρι απο το σπασμένο παράθυρο στην κάμαρα, και δίπλα, φωνές μαρτυρικές, υπέμειναν τον πόνο.
Ποια άγρια Σελήνη, να γιατρέψει τον καημό;
Πως να αποχαιρετήσεις από τη ζωή το άπειρο;
Ποια πλάση θα κρατήσει στην χούφτα της, εκείνον τον άσπονδο σπόρο;
- Σπόρος σημαδεμένων ένοχων αθώων -
Πριν μεσουρανήσει, με βρήκε ο Χαρταετός.
Ένα γράμμα , σε ένα αστέρι ξεχασμένο.
Ο Κύλινδρος, έφερε μαζί του την βροχή.
Βροχή και στάχτη.
Απαρηγόρητη και ανέλπιστη στάχτη.
Η Ομορφιά, απαρνήθηκε το ακαταμάχητο μένος και η Ζωή, βροντοφώναξε την Αθανασία.
Όμως τα δέντρα μαράθηκαν.
Τα λουλούδια λύγισαν, και τα αγκάθια από τις τριανταφυλλιές, έπεσαν, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας.
Καταμεσής στο πέλαγος, ένα καράβι μαύρο, να σέρνει και να σέρνεται.
Να αγκυροβολεί και η Άγκυρα, αγχόνη να γίνεται και να ορμάει στους ναύτες.
Κλάψε Θεέ.
Απόψε από το παράθυρο, φεύγουν τέμπερες, όπου έγιναν μαύρα σύννεφα.
Φεύγουν φτερά, που έγιναν νεκρών σανδάλια.
Φεύγει και ο οδυρμός, επάνω σε ένα ακατανόητο, αστέρι.
Χαροπαλεύει η ανθρωπιά, με μόνη σωσίβια λέμβο, το ανθρώπινο δάκρυ.
"Μαντάλωσε" το παράθυρο.
Κανείς δεν είναι πια εδώ.
Εξοστρακίζομαι.
- Το Παράθυρο - Κική Κωνσταντίνου
Ποια άγρια Σελήνη, να γιατρέψει τον καημό;
Πως να αποχαιρετήσεις από τη ζωή το άπειρο;
Ποια πλάση θα κρατήσει στην χούφτα της, εκείνον τον άσπονδο σπόρο;
- Σπόρος σημαδεμένων ένοχων αθώων -
Πριν μεσουρανήσει, με βρήκε ο Χαρταετός.
Ένα γράμμα , σε ένα αστέρι ξεχασμένο.
Ο Κύλινδρος, έφερε μαζί του την βροχή.
Βροχή και στάχτη.
Απαρηγόρητη και ανέλπιστη στάχτη.
Η Ομορφιά, απαρνήθηκε το ακαταμάχητο μένος και η Ζωή, βροντοφώναξε την Αθανασία.
Όμως τα δέντρα μαράθηκαν.
Τα λουλούδια λύγισαν, και τα αγκάθια από τις τριανταφυλλιές, έπεσαν, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας.
Καταμεσής στο πέλαγος, ένα καράβι μαύρο, να σέρνει και να σέρνεται.
Να αγκυροβολεί και η Άγκυρα, αγχόνη να γίνεται και να ορμάει στους ναύτες.
Κλάψε Θεέ.
Απόψε από το παράθυρο, φεύγουν τέμπερες, όπου έγιναν μαύρα σύννεφα.
Φεύγουν φτερά, που έγιναν νεκρών σανδάλια.
Φεύγει και ο οδυρμός, επάνω σε ένα ακατανόητο, αστέρι.
Χαροπαλεύει η ανθρωπιά, με μόνη σωσίβια λέμβο, το ανθρώπινο δάκρυ.
"Μαντάλωσε" το παράθυρο.
Κανείς δεν είναι πια εδώ.
Εξοστρακίζομαι.
- Το Παράθυρο - Κική Κωνσταντίνου
Ένα εκπληκτικό Παράθυρο....! τι να πω για το λόγο σου. Για την τέχνη του. Τον λυρισμό του. Τα συναισθήματά του. Τα έχω ξαναπεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚική μου, αυτό εδώ με συγκίνησε πολύ.
Καλή βδομάδα κοπέλα μου.
Πολύ όμορφο! καλησπέρα. Τι παίζει με τις φωτιές στην Εύβοια; θέλω να έρθω στις Ροβιές το Σαββατοκύριακο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, διάβασα κάτι υπέροχο και δυνατό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτο δε με αγγίζει ιδιαίτερα θα έλεγα!
Κική μου, καλά να περνάς!
Με άγγιξε πολύ η θέα από το παράθυρό σου Κική μου.....υπέροχο κείμενο !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστω ολους παρα παρα πολυ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτην αγαπη μου