Θέλω
να τρέξω να βρεθώ κοντά τους, να βοηθήσω όσο μπορώ μα συνειδητοποιώ πως
ένας κισσός που άξαφνα άνθισε έχει τυλιχθεί στο δεξί μου πόδι,
κρατώντας με έτσι δέσμιά του.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο καταλαβαίνω πως πρέπει να μείνω μακριά από τα δύο κορίτσια.
Υπακούω το ένστικτό μου!
Περνάνε λίγα λεπτά και καταλαβαίνω πως ο άγγελος με το λευκό φόρεμα σκαρφίζεται κάποια ιδιαίτερη σκανδαλιά για να χαρίσει και πάλι χαμόγελο στα χείλη της αδερφής του.
Το πρόσωπο του κοριτσιού με το λευκό φόρεμα μαρτυρά πως η σκέψη είναι έτοιμη να υλοποιηθεί.
Πριν προλάβω να υποθέσω τι σκέφτεται το βλέπω να πέφτει μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και να κολυμπάει γελώντας!
Το αδερφάκι του κοιτάζει και τα δάκρυα στερεύουν στο πρόσωπό του.
Μέσα σε λίγα λεπτά μιμείται την κίνηση της αδερφής του και μέσα στο λάκκο υπάρχουν δυο μικρά κοριτσάκια που δείχνουν να παίζουν και να χαμογελάνε!
Πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται μαζί τους! Να συγκινείται!
Μετά από λίγα λεπτά τα κοριτσάκια βγαίνουν έξω και γελάνε δυνατά βλέποντας τα λερωμένα τους ρούχα!
Βλέπω δυο μικρούς αγγέλους που γέμισαν λεκέδες!
Αντικρίζω δυο μικρούς αγγέλους να απολαμβάνουν τους λεκέδες τους και ξαφνικά αναζητώ τους λεκέδες που έβαψαν τη ζωή μου!
Έπειτα θυμάμαι τις δύο γυναίκες!
Γυρίζω και ο δικός τους χώρος δεν υπάρχει πια!
Είναι εξαφανισμένες! Υπάρχει μόνο χώμα στη θέση τους.
Γυρίζω το βλέμμα στις δυο δίδυμες αδερφές και παρατηρώ πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους μου θυμίζουν τις δυο γυναίκες που για άλλη μια φορά απλώς εξαφανίστηκαν!
Πριν προλάβω να τελειώσω τις σκέψεις μου ακούω μικρές πατούσες να τρέχουνε σε ένα πράσινο λιβάδι και ξαφνικά το σκηνικό που είμαι αλλάζει και μεταφέρεται στον Παράδεισο που αντίκρισα ερχομένη εδώ!
Όλα είναι ίδια με τότε!
Τα κοριτσάκια τρέχουν ανέμελα προς τη γαλάζια λίμνη που είναι λίγο μακριά μου και τα γάργαρα νερά της ταράζονται με τέτοιον τρόπο που μοιάζει να τα καλεί να ξεπλυθούνε!
Οι μικρές αδερφές βρίσκουν καταφύγιο μέσα της και μοιάζουν πλέον με έφηβες νεράιδες που απολαμβάνουν το απογευματινό τους μπάνιο!
Το νερό δε λασπώνεται!
Περίεργο!
Παραμένει το ίδιο γάργαρο αν και θυμάμαι καλά πως τα κορίτσια όταν μπήκαν μέσα ήταν αρκετά λερωμένα.
Προσπαθώντας να καταλάβω τί γίνεται και να σκεφτώ το τί μπορεί να συνέβη ακούγεται ένας εκκωφαντικός κρότος και τα τύμπανα του αυτιού μου πιέζονται τόσο πολύ που μπορώ να πάρω όρκο πως εχουν ματώσει.
Ένα τεράστιο πορφυρό φως που εμφανίστηκε από το πουθενά με κάνει να τρομάξω και να θαμπωθώ.
Το εκτυφλωτικό φως με ζαλίζει και αρχίζω να νιώθω κουρασμένη τόσο σωματικά όσο και ψυχικά!
Το μόνο που θέλω πια είναι να κοιμηθώ!
Νοιώθω τόσο κουρασμένη που με δυσκολία μπορώ να επιτρέψω στο φόβο να με κρατήσει ξύπνια.
Τα βλέφαρα κλείνουν αργά αργά και νοιώθω το κορμί μου να παραδίδεται κάπου που απλώς δε μπορώ να παραβλέψω και να αντισταθώ.
Το απόσπασμα, από το πρώτο μου βιβλίο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" και η φωτογραφία, από την αγαπημένη μου Ioanna Constans Papangeli, κάπου στα Ζαγοροχώρια.
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο καταλαβαίνω πως πρέπει να μείνω μακριά από τα δύο κορίτσια.
Υπακούω το ένστικτό μου!
Περνάνε λίγα λεπτά και καταλαβαίνω πως ο άγγελος με το λευκό φόρεμα σκαρφίζεται κάποια ιδιαίτερη σκανδαλιά για να χαρίσει και πάλι χαμόγελο στα χείλη της αδερφής του.
Το πρόσωπο του κοριτσιού με το λευκό φόρεμα μαρτυρά πως η σκέψη είναι έτοιμη να υλοποιηθεί.
Πριν προλάβω να υποθέσω τι σκέφτεται το βλέπω να πέφτει μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και να κολυμπάει γελώντας!
Το αδερφάκι του κοιτάζει και τα δάκρυα στερεύουν στο πρόσωπό του.
Μέσα σε λίγα λεπτά μιμείται την κίνηση της αδερφής του και μέσα στο λάκκο υπάρχουν δυο μικρά κοριτσάκια που δείχνουν να παίζουν και να χαμογελάνε!
Πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται μαζί τους! Να συγκινείται!
Μετά από λίγα λεπτά τα κοριτσάκια βγαίνουν έξω και γελάνε δυνατά βλέποντας τα λερωμένα τους ρούχα!
Βλέπω δυο μικρούς αγγέλους που γέμισαν λεκέδες!
Αντικρίζω δυο μικρούς αγγέλους να απολαμβάνουν τους λεκέδες τους και ξαφνικά αναζητώ τους λεκέδες που έβαψαν τη ζωή μου!
Έπειτα θυμάμαι τις δύο γυναίκες!
Γυρίζω και ο δικός τους χώρος δεν υπάρχει πια!
Είναι εξαφανισμένες! Υπάρχει μόνο χώμα στη θέση τους.
Γυρίζω το βλέμμα στις δυο δίδυμες αδερφές και παρατηρώ πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους μου θυμίζουν τις δυο γυναίκες που για άλλη μια φορά απλώς εξαφανίστηκαν!
Πριν προλάβω να τελειώσω τις σκέψεις μου ακούω μικρές πατούσες να τρέχουνε σε ένα πράσινο λιβάδι και ξαφνικά το σκηνικό που είμαι αλλάζει και μεταφέρεται στον Παράδεισο που αντίκρισα ερχομένη εδώ!
Όλα είναι ίδια με τότε!
Τα κοριτσάκια τρέχουν ανέμελα προς τη γαλάζια λίμνη που είναι λίγο μακριά μου και τα γάργαρα νερά της ταράζονται με τέτοιον τρόπο που μοιάζει να τα καλεί να ξεπλυθούνε!
Οι μικρές αδερφές βρίσκουν καταφύγιο μέσα της και μοιάζουν πλέον με έφηβες νεράιδες που απολαμβάνουν το απογευματινό τους μπάνιο!
Το νερό δε λασπώνεται!
Περίεργο!
Παραμένει το ίδιο γάργαρο αν και θυμάμαι καλά πως τα κορίτσια όταν μπήκαν μέσα ήταν αρκετά λερωμένα.
Προσπαθώντας να καταλάβω τί γίνεται και να σκεφτώ το τί μπορεί να συνέβη ακούγεται ένας εκκωφαντικός κρότος και τα τύμπανα του αυτιού μου πιέζονται τόσο πολύ που μπορώ να πάρω όρκο πως εχουν ματώσει.
Ένα τεράστιο πορφυρό φως που εμφανίστηκε από το πουθενά με κάνει να τρομάξω και να θαμπωθώ.
Το εκτυφλωτικό φως με ζαλίζει και αρχίζω να νιώθω κουρασμένη τόσο σωματικά όσο και ψυχικά!
Το μόνο που θέλω πια είναι να κοιμηθώ!
Νοιώθω τόσο κουρασμένη που με δυσκολία μπορώ να επιτρέψω στο φόβο να με κρατήσει ξύπνια.
Τα βλέφαρα κλείνουν αργά αργά και νοιώθω το κορμί μου να παραδίδεται κάπου που απλώς δε μπορώ να παραβλέψω και να αντισταθώ.
Το απόσπασμα, από το πρώτο μου βιβλίο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" και η φωτογραφία, από την αγαπημένη μου Ioanna Constans Papangeli, κάπου στα Ζαγοροχώρια.
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σου κείμενα Κική, γραμμένο στην γλώσσα και την ατμόσφαιρα του ονείρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆναρχο, άχρονο. Βουτηγμένο στην φαντασία, στα χρώματα. Με μια έντονη περιγραφή και γλώσσα.
Αντάμα με το βιβλίο σου.
Πολλές καλησπέρες καλή μου φίλη.