Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΚΥΚΝΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Υπερήφανη, ατενίζει το βλέμμα χάνεται
σε μια ξεχασμένη λίμνη, ταλαιπωρεί τις ευχές της.

Τα όνειρά της, λευκά
Τα συναισθήματά της, έντονα
μα το χαμόγελο της πυκνό, σαν φτερά Αγγέλου.

Απρόσιτη μα έντονα μεθυστική
σου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ύστερα, σε "κερνά" μια βάρκα.

Αδιαμφισβήτητα άυλη
Εκκεντρικά καλλωπιστική,
σαν ένα αναρριχητικό φυτό που ξέφυγε από τον φράκτη.

Οδεύει για τους δίπλα φράκτες
Για τις θάλασσες
Για τους ωκεανούς
Σε πελάγη μακρινά οφείλει να ταξιδέψει

Ο κύκνος μας, είναι ο πλέον αρμόδιος για την πρόσκληση της εσωτερικής κυριαρχίας

Σύμμαχος, οδηγός και μπροστάρης μας
Ηγέτης, στην λίμνη που αγαπά, μας οδηγεί

Αφέσου

Όλα τα ασχημόπαπα πλάι στην Αγάπη μπορούν να γίνουν ένας υπερήφανος κύκνος

- Ο Κύκνος - Κική Κωνσταντίνου

~~ Στην αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την γιορτή της.
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα γλυκιά μου, να σε χαιρόμαστε, πάντα υγιής και ευτυχισμένη! Να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου! Σου εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο! Σε αγαπώ πολύ!!!
Η φωτογραφία δική σου, όπως και το ποίημα πλέον!!
 
 
Ένα μεγάλο χρόνια πολλά και τις πιο θερμές μου ευχές για την δική μας, Αλεξάνδρα
Ό,τι καλύτερο εύχομαι ολόψυα!

Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες! <3

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφος ο Κύκνος. Όπως πάντα με τις δημιουργίες σου Κική μου.
    Καλή συνέχεια κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αγαπημένη σου Αλεξάνδρα πρέπει να είναι ένας σωστός κύκνος. Να τη χαιρόμαστε λοιπόν. Πανέμορφο για μια ακόμη φορά τα ποίημά σου, Κική μου. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σας ευχαριστω ολους παρα παρα πολυ!!!!
    την αγαπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...