Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ




Kαι κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι το αύριο….
            Αυτό το αύριο που δε ξέρουμε τι μας επιφυλλάσει κι όμως, το περιμένουμε πώς και πώς με την ελπίδα για κάτι νέο, κάτι καλό, κάτι ευχάριστο, κάτι ακόμη καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε.
            Και πώς να μη το κάνουμε αυτό;
Πώς είναι δυνατό να πάψεις να ελπίζεις για κάτι καλύτερο στη ζωή σου;
Πώς είναι δυνατό να πάψεις να ονειρεύεσαι;
Να πάψεις να βάζεις στόχους;
Να πάψεις να βάζεις προτεραιότητες;
Να βάζεις μυαλό; Ε;
Ναι πώς είναι να βάζεις μυαλό;
Ναι να βάζεις μυαλό! Γιατί ολοένα και ζητάμε περισσότερα πράγματα δίχως ποτέ να ζητήσουμε να βάλουμε λίγο παραπάνω μυαλό από αυτό που ήδη έχουμε ή να πω καλύτερα να το βάλουμε να λειτουργήσει περισσότερο σωστά και έξυπνα προς όφελός μας….
Να βάλουμε μυαλό για ένα καλύτερο μέλλον…
Για ένα καλύτερο αύριο…
Ακόμη και για ένα καλύτερο λεπτό…
Ναι για ένα λεπτό… γιατί μέσα σε ένα μόνο λεπτό μπορεί να πάρεις αποφάσεις σημαντικές που θα στιγματίσουν για πάντα τη ζωή σου αλλά ίσως και τις ζωές των άλλων.
Σε λίγα μόνο λεπτά δε παίρνονται πολλές αποφάσεις που μετα τις μετανιώνουμε και δε μπορούμε να τις ανακαλέσουμε στη συνέχεια;
Κάνω λάθος;
Ποτέ δεν αργεί μέσα  σε ένα λεπτό να έρθει η καταστροφή…
Τώρα θα μου πείτε λίγο μυαλό παραπάνω θα μας βοηθούσε να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις μέσα σε λίγα λεπτά;
Τι να πω… ίσως και ναι ίσως και όχι….
Ίσως και να είναι θέμα εξάσκησής του…
Δε ξέρω… δεν έχω καταλήξει ακόμη…
Ξέρω μονάχα πως το μυαλό όλοι μας το έχουμε, το θέμα είναι να το διαχειριζόμαστε σωστά.
Και φυσικά δε μιλώ για τη δύναμη του μυαλού, δεν είμαι η κατάλληλη να μιλήσω γι’ αυτό, μιλώ μονάχα για τη σκέψη του μυαλού μας.
Είναι μαγικό το να σκέφτεσαι αλλά είναι τραγικό το να σκέφτεσαι εις βάρος άλλων…..
Έχουμε αυτή την ιδιότητα, αν μπορώ να το πω έτσι και αντί να το χρησιμοποιούμε για δικός μας όφελος, τη χρησιμοποιούμε για κακό των συνανθρώπων μας.
Κι ύστερα λέμε «Αυτός δεν αλλάζει μυαλά» αλλά πάντοτε ξεχνάμε πως και εμείς το ίδιο κάνουμε….
Για μένα το ανθρώπινο μυαλό είναι κάτι σαν όλα τα μέλη του σώματός μας.
Χρειάζεται αγάπη και φροντίδα για να ¨ζήσει¨ σωστά.
Χωρίς αυτό δε μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα!
Να ονειρευτούμε τίποτα!
Να πραγματοποιήσουμε τίποτα!
Να «πετάξουμε» σε αλλά μέρη και σε άλλους κόσμους.
Μα πάνω απ’ όλα να μάθουμε. Να μάθουμε ένα σωρό πράγματα που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους!
Κι αυτό το μυαλό δε μετριέται με IQ….
Ούτε βραβεύεται με βραβεία….
Και ξέρετε γιατί;
Γιατί μιλώ για το «μυαλό» της καρδιάς μας!
Αυτό που όλοι μας διαθέτουμε στο ίδιο επίπεδο και άλλοι το καλλιεργούμε και άλλοι το καταχωνιάζουμε!
Κι όταν μάθουμε τη πραγματική του αξία, γιατί αργά ή γρήγορα θα τη μάθουμε, τότε μονάχα θα καταλάβουμε πόσο μεγάλο λάθος κάναμε που το καταχωνιάσαμε.
Γιατί η καλλιέργεια αυτού του μυαλού είναι σα τις καλλιέργειες των αγροτών μας.
Είναι αυτό που λένε: Ότι σπείρεις θα θερίσεις.
Κι αν κάποιες φορές η «σοδειά» του λόγο των διάφορων «καιρικών φαινόμενων» δεν είναι αυτή που ελπίζαμε, μη στεναχωριέστε.
Μια καλή περασμένη σοδειά έχει αρκετό απόθεμα για όλους μας.
Και για μας, αλλά και για τους διπλανούς μας!



Σχόλια

  1. Με τη δύναμη της σκέψης και της καρδιάς μας μπορούμε να μετακινήσουμε κάστρα, Κική μου. Καλό είναι κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...