τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι...

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…
Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

~~ Γιάννης Σκαρίμπας - Χαλκίδα
(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
__________


Απο την επίσκεψη των ποιητών που ταξίδεψαν από διάφορα μέρη της Ελλάδας και την Κύπρο για το ποιητικό αντάμωμα της Χαλκίδας, στο Μουσείο - Αρχείο του Γιάννη Σκαρίμπα.
Ευχαριστούμε θερμά για την ζεστή τους παρουσία καθώς επίσης και για την προσφορά των βιβλίων τους!
Ευχαριστούμε επίσης τον Πρόεδρο του συλλόγου "Οι φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα" κο Κώστα Μπαϊρακτάρη, για τον συντονισμό της συνολικής δράσης!