Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ

 

Εκείνος ο μαυροφορεμένος άντρας…

Πάντα αγέλαστος, πάντα πικραμένος, πάντα μόνος.

Εκείνος ο άντρας λοιπόν, είχε κρυφτεί ανάμεσα στα γένια του. Έγιναν χέρια και αγκάλιασαν το πρόσωπό του.

Κουβέρτες· χαλάλι.

 

Τα μάτια του, δυο μικρά κάρβουνα, δυο συμπληγάδες αγέλαστες, δυο μικρές καταιγίδες, δυο αναστεναγμοί.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, μου δίδαξε την απλότητα.

Σε ένα παραμύθι, εκοιμήθη.

 

Την πλάνη, μου την δίδαξαν τα απροσπέλαστα αστέρια, ο κόκκινος ουρανός, το φεγγάρι που σαν πιράνχας μας κατασπάραξε. Όλους μας κατασπάραξε, μια καμένη γη μας έμεινε, κι αυτή γεμάτη θάλασσα και αίμα.

Οι ήρωες, μας κοιτούν από ψηλά.

Κι ενίοτε, μας χλευάζουν.

 

Το όνομά του δεν το ρώτησα, δεν το έμαθα, δεν το ζήτησα ποτέ μου. Όχι, πως θα είχε και καμία σημασία.

Ίσως μόνο για το ”εφέ”.

Ένα εφέ που ο λαός μας, συμπάσχει.

Η αληθοφάνεια τους ταίριαξε, σαν ένα μαγικό, μελανό σημείο, μας έκανε αδιόρατους.

Όλοι ήθελαν να δείξουν κύρος, κανείς δεν ήθελε να δείξει Αγάπη.

Το τραύμα, μας έμεινε.

 

Πέρασαν χρόνια, αγέννητα χρόνια.

Συνέχισα να πηγαίνω εκεί, να απευθύνομαι στον άδειο χώρο. Μόνο το γκράφιτι έμεινε κι αυτό, άχαρο σχήμα έγινε.

 

Το τσιμέντο είχε αλλοιωθεί, είχε πάρει το σχήμα της καρδιάς του. Πονούσαν τα τσιγάρα καθώς τα έλιωναν. Πονούσαν οι γόπες, οι αναθυμιάσεις, οι ανακρίσεις των ουδετέρων. Πονούσα και εγώ.

 

Μια μέρα, έβρεχε. Άλλου είδος βροχή, θυμίαμα!

Μια γυναίκα με ξανθά μαλλιά πλησίασε.

Την παρατηρούσα από τον απέναντι δρόμο.

Μια ψίχα ψωμί και δυο ελιές. Μόνο δυο ελιές. Και το ψωμί, αμέσως θα γινόταν τρίμμα.

«Μα ούτε ένα ρόδο;»

«Ούτε ένα ρόδο;» Μια άχαρη φωνή ακούστηκε, πίσω από κάτι τσάντες.

Λες και η ελιά, δεν έμοιαζε σπουδαίο.

Μα στην καρδιά, φύτρωσε Ειρήνη.

Το γκράφιτι μεγάλωσε, ομόρφυνε, σχεδίασε ένα δέντρο.

 

Στις ονειροβασίες μου, γίνεται σύντροφος.

Στην πραγματικότητα, αλάνι.

Στο τέλος, γίνεται ύμνος.

Αθώρητος ύμνος, αινιγματικός.

 

Τον αποκαλώ παιχνιδίζοντας: Ύμνο της ψευδαίσθησης

________________

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας δρώμενο "Το παιχνίδι των λέξεων" που συναντά κανείς στο σπιτικό της Μαρίας μας: https://mytripssonblog.blogspot.com/. 

Μαρία μου, σε ευχαριστούμε για την φιλοξενία και την δυνατότητα που μας δίνεις.

θέλω να συγχαρώ όλους τους συμμετέχοντες και φυσικά της άξια νικήτριά μας, Μαρία Κανελλάκη για τα τόσο όμορφα ποιήματα αλλά και τις εξαιρετικές ιστορίες που για ακόμη μία φορά διαβάσαμε, ξεχωρίσαμε, αγαπήσαμε. 

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε για πρώτη φορά εάν δεν το έχετε κάνει ήδη ή να θυμηθείτε για ακόμη μία φορά τις συμμετοχές και να δείτε την βράβευση της νικητήριας συμμετοχής καθώς και τα αποκαλυπτήρια ονόματα όλων των συμμετεχόντων: https://mytripssonblog.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CE%B1%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%20%CF%84%CE%B9%CF%82%20%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82%20-%20%CE%B2%CF.%81%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7

Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους όσους ψήφισαν τον "Ύμνο της Ψευδαίσθησης" και όσους δεν τον ψήφισαν αλλά στάθηκαν πάνω του με προσοχή και αγάπη. 

Εύχομαι σε όλους μία όμορφη μέρα και μία ομορφότερη εβδομάδα.

Σας φιλώ!