ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΡΙΠΟ.... (MEΡΟΣ Γ')

20. Κωνσταντίνου Κική  

Η Κυριακή Κωνσταντίνου κατάγεται από τη Στροφυλιά της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας, μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά, είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων, παραμυθιών και ποιημάτων. Τη συναντά κανείς στο www.ekfrastite.blogspot.com. (μπλογκ Εκφράσου). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Τα λάφυρα της ψυχής μου και Οι φεγγίτες της ζωής μου, αλλά και τα αφηγήματα Η Αγάπη Δηλώνει Απών και Η Αγάπη Δηλώνει Παρών. Παρουσιάσεις των βιβλίων της έχουν γίνει στη Χαλκίδα και αλλού, ενώ ένα της μικρό θεατρικό ανεβαίνει σε θεατρική σκηνή  των Αθηνών. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Η Ταπετσαρία. 

                            Η Ταπετσαρία 

Ερωτεύτηκε παράφορα τη  νηνεμία.
Πολλές φορές νόμιζε – πως οι νεκροί πλήθαιναν – πίσω από το πρόσωπό του.

Κάποιες φορές, ένα κίτρινο χαμομήλι του χαμογελούσε – λες και ένα παιδί πενιθρό – του έπλεκε τον Ήλιο. Τον ήλιο, τον παράταιρο.

Μέσα σε κάτι στενά σταυροδρόμια, ξεχύνονταν οι ελπίδες, σαν ένα ακούραστο όνειρο. Δωρικές οι δανεικές μας εκφράσεις.

Ένα μικρό μπιζέλι, χαιρέτησε δειλά τον κόσμο. Μια μόνιμη ηδονή, ανέτειλε.
Η ερημιά, ήταν ο τόπος του ραντεβού τους. Μνήμες ανέστησαν τον πολύτιμο λίθο, την πέτρα την αυτάρεσκη. Ένας λόγιος Ερμής, μας ανέστησε.

Βάφτισε τις ελπίδες· μαργαρίτες και τις μαργαρίτες, τις ονομάτισε βέλος. Στόλος έγιναν οι επιθυμίες. Νεκρή σιγή οι σκέψεις, οι ευάλωτες. Σε εκείνον τον σκούρο μπλε διάδρομο, οι αντιθέσεις έγιναν εκδικήσεις. Η μανία τους κατέτρωγε. Σοφή προσμονή, ο δρόμος που κατάπιε αγκάθια.

Μαζί του, ονειρεύομαι μια κίτρινη Γη  και ένα φεγγάρι Ανεκπλήρωτου κόσμου.
Μαζί του, βλέπω μια ταπετσαρία να μου χαμογελά.
Στα οράματά μου, όλα μοιάζουν φιλικά.  Στην ζωή μου, οι Βάκχες έρχονται.

Τα οδυνηρά τα βράδια, οι ταπετσαρίες στους τοίχους ζωντανεύουν και γίνονται λάβες. Μαρτυρικές λάβες, αναίμακτες.
Μόνο μια ταπετσαρία γίνεται, λάθος. Αβέβαιο λάθος. Μοναδικό.
Μοναδικό σαν τον σκοπό που φέρει.

Σε εκείνα τα χαλάσματα, κάτι κατοικεί, ένας μαγνήτης. Είναι δώρο, των ζωντανών νεκρών. Ακούω μια μελωδία μαρτυρική.
Χαλάει το δέρμα  των νεκρών  τους τοίχους. Ξυπνούν τα παιδιά των αδικημένων. Ξεπροβάλουν δύο μάτια σαν ένα καταραμένο φυλακτό.

Η ταπετσαρία χαρακώθηκε.  Οι τοίχοι είναι γυμνοί.
 

21. Λιάτζουρα Κατερίνα  

Η Κατερίνα Λιάτζουρα γεννήθηκε στη Γερμανία. Ζει στη Χαλκίδα και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση Ευβοίας ως Φιλόλογος της Γερμανικής Γλώσσας. Μεταφράζει στη γερμανική γλώσσα ποιήματα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και Ελληνίδων ποιητριών, που παρουσιάζει ως τακτική συνεργάτιδα στο poiein.gr. Ενίοτε συνομιλεί και με ομότεχνους της. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Σκέψεις, 2013 & Αποκαΐδια ηθικής, 2017). Το με τίτλο Η κρεμμυδαποθήκη τρίτο της βιβλίο θα εκδοθεί την άνοιξη του 2020. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Λόγι-ες κορώνες. 

Λόγι-ες κορώνες 

Ασύνειδα επιμένεις στην στερεότητα 

των ουράνιων σχημάτων, επιμένεις 

να δρασκελίσεις αμνήμονες 

στιγμές και φριχτές συνειδήσεις 

και κρυμμένη στο μισόφωτο  

σαν πόρνη η λύτρωση  

ανησυχεί μην ανιχνεύσεις 

το ανθρώπινο της πρόσωπο 

που υμνεί χαμηλόφωνα με λόγχες  

σκεπάρνια και λόγιες κορώνες  

το προφανές 

που κατακλύζει ένα ποίημα 

που διαμελίζει το θυμικό. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Λόγι-ες κορώνες. 

22. Λυμπέρη Κυριακή   

Η Κυριακή Λυμπέρη γεννήθηκε και ζει στη Χαλκίδα. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές: Κοιτούσα μέσα στο ποτήρι (2009), Εμαυτού (2010), Το κάλλος και το τραύμα( 2012),  Ζητήματα ύψους (2015), Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι (2017), Το ωραίο το φτιάχνεις (2019). Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας, ενώ  κριτικές της για ποιητικά κυρίως βιβλία έχουν δημοσιευθεί στο ένθετο ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ της εφημερίδας ΑΥΓΗ, στα περιοδικά ΑΠΟΠΛΟΥΣ και ΘΕΥΘ, καθώς και στα ηλεκτρονικά περιοδικά bookpress, frear και fractal. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Το τραίνο. 

ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ 

Σ' ένα σταθμό μέσα στην έρημο 

αχνίζουν τα ερωτηματικά μου· 

ασφαλώς θα το ’χεις καταλάβει 

ότι κυλιέμαι με τροχούς στις μεταφορές. 

Kαι λέγεται κομψή λύση το ψέμα; 

Ας επανέλθουμε καλύτερα στις κυριολεξίες. 

Αμφιβολία μέταλλο καυτό    

λέγεται η λέξη που δοκιμάζω 

βαγόνια άδεια πάει να πει απουσία. 

Η απόσταση βέβαια είναι μια δικαιολογία 

– όχι για τους κλειδούχους των γραμμών – 

κάποια συντήρηση χρειάζεται βεβαίως 

και το ρυθμό της τότε ανακτά η ταχεία  

σε ράγες ευσταθείς 

θα καθιερώσει και πάλι την ηγεμονία της. 

Κι αφού κατέχουμε όλους τους κανονισμούς 

και όρια ελιγμών γνωρίζουμε 

– και με τη δέουσα πάντοτε προσήλωση 

στο σταθμαρχείο 

σε αναλάμποντες φανούς 

σημαίες και τα λοιπά – 

μάλλον το δρομολόγιο ασφαλές προοιωνίζεται. 

Και ποιος λοιπόν θα έχει πρόβλημα στην ερμηνεία 

τα μαλακά ότι διασχίζει τα εδάφη των καρδιών 

– αν πω – η αμαξοστοιχία! 

23. Μπαϊρακτάρης Κώστας  

Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στα Λέπουρα Ευβοίας και διαμένει στη Χαλκίδα, όπου ως δάσκαλος εργαζόταν.  Επί χρόνια στην εφημερίδα ΤΟΛΜΗ κρατούσε τη στήλη Φως Ποιητικόν και στο Πανευβοϊκόν Βήμα τις Ευβοϊκές Γραφές, Ποιητικές. Από ετών παρουσιάζει την Ευβοέων Λόγος ραδιοφωνική εκπομπή και συνάμα συμμετέχει στην με λογοτεχνικά διανθίσματα ιστορικολαογραφική Χθες-Σήμερα εκπομπή. Παλαιότερα, σε τηλεοπτικό κανάλι παρουσίαζε προσωπικότητες της Εύβοιας. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων Απόηχοι της Ιωνίας Γης, τις ποιητικές συλλογές Φεγγαροεντυμένη και  Πυρόσαλοι, τα Θεατρικά δρώμενα για παιδιά και νέους και  Ένα Σχολείο…θέατρο, καθώς και την ιστορικολαογραφική μελέτη Τα Λεπουραϊκά, που έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Οι κόρες της φωτιάς. 

Οι κόρες της φωτιάς 

Οι κόρες της φωτιάς με κόρες τους των ομματιών  

– απ’ την αγρύπνια του καιρού –   

κόκκινες σαν από αιμάτου στάλες  

Οι κόρες! Κόρες της φωτιάς  

– αντί του ανδρός παλάμη, το χάδι του μωρού, της ρόκας το σφοντύλι – 

το σίδερο έχουν χέρι τους στη Ράκα, στο Κομπάνι 

χορεύουν ροκ την απονιά, το ψεύδος, την απάτη 

της στέπας τον γκριζόλυκο, τον πάνθηρα τον ολόμαυρο με το πετράδι μάτι 

Οι κόρες! Κόρες της φωτιάς  

τον Ήλιο φορούνε για ματιά, μπερέ τους τη Σελήνη 

προσκέφαλο την έρημο και κλίνη τους τον βράχο 

τον πόθο τους για Λευτεριά σεντόνι και λιοστάσι 

Οι κόρες! Κόρες της φωτιάς  

(– των πέντε Ελλάδων Κουρδιστάν πέντε χωρών μεράδι –   

γυναίκες είναι με παιδιά, γυναίκες Λεωνίδες 

με φλόγα τους τη Λευτεριά, κράτος παντιέρα αυγινή μ’ αστέρι  

μέσα στην καρδιά ολόπυρο  

και πέριξ ένα σιρίτι χλόη, Ελπίδα και καμάρι) 

ως ψες τον Άισις πολέμαγαν με ΗΠΑ σ’ ίδια ρότα 

μα κείνες την επαύριο τον Τούρκο σφιχταγκάλιασαν  

και: ‘‘Είπα, ξείπα, σύντροφοι’’, μέσα στο σκότος φλοίσβισαν!... 

Οι κόρες! Κόρες της φωτιάς αλύγιστες και βράχος πα σε βράχο 

δεν κύπτουν, δε γοούνε, μόν’ στους αιθέρες σείουνε σημαία μ’ όλο φλόγα: 

«ΟΗΕεεε, ουε ουε! Το Κουρδιστάν Αυγερινός στον χάρτη των Ανθρώπων 

και μεις στο σπίτι μας με βιος, σχολειά, τα τέκνα μας στην κλίνη 

και ρόδα, ρόδα της Ανατολής μπουκέτα της Ειρήνης.» 

                                                                            Χαλκίδα, 31-10-2019 

24. Νούσιας Βασίλης  

Ο Νούσιας Βασίλης γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Έχει γράψει ποίηση, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, στίχους. Το μουσικό συνθετικό του έργο περιλαμβάνει ρεμπέτικα, δημοτικά, καντάδες, ελαφρά, πολιτικά, κοινωνικά, ερωτικά τραγούδια, καθώς και μουσική για θεατρικά έργα. Έχει μελοποιήσει ορφικούς ύμνους, Νεοέλληνες και σύγχρονους ποιητές. 

Κυκλοφορούν 8 σύμπυκνοι δίσκοι του (CD) και πέντε βιβλία του. Αρκετά έργα του βρίσκονται υπό έκδοση. Κατασκευάζει αρχαία ελληνικά μουσικά όργανα. Είναι από τους πρωτοπόρους της αναβίωσης του ρεμπέτικου τραγουδιού.    

Συμμετέχει με το ποίημα: Ειράνα.  

Ειράνα [Απόσπασμα] 

Γιγάντιο ωστικό κύμα  

ώθησε οπίσω στο χάος 

τα σύγνεφα του πολέμου· 

το αίμα το ήπιε η Γη· 

η λαίλαψ απήρχετο κατάπληκτη 

μαζί με τις κεραύνειες λάμψεις 

και των μαχών τους κρότους. 

Ήχησαν τότε εκ του μακρόθεν  

και εκ του εγγύς 

λιγυρές φωνές,  

μετά συνοδείας σαλπίγγων: 

Είρη! Έρη! Ειρήνη! Εράα! Ειράνα! 

Εκείνη ή ετούτη τη στιγμή 

εγεννήθηκαν οι άγιοι· 

εφωτίσθη γύρω τους η αύρα 

με χρυσή σκόνη απ’ άστρα. 

[…]Άνωθεν του λίκνου μου ίσταντο οι σοφοί· 

μοιραίο άστρο επαράστεκε στον φεγγίτη· 

η μάνα μύριζε μέλι,  

η αδερφή θάλασσα, 

ο αδερφός άνοιξι, 

ο πατέρας πικροδάφνη,  

ο θείος ροδόσταμο, 

η θεία βασιλικό, 

ο παππούς έλατο 

και η γιαγιά λίβανον. 

Και αργούσε… 

Και βιάζονταν η νύχτα να έρθη. 

Τότε,  

ο Θεός εγέννησε τον εαυτό του άνθρωπο 

και μοίρασε παντού την ψυχή του· 

ο Έρωτας αφήκε τις σατραπείες  

κι έπιασε σκιά πρίνου να κοιμηθή  

– ότι κάματος, κάψα δυνατή ήτο γύρω –, 

βάνοντας προσκέφαλο την φαρέτρα. 

Ο Ερμής έφερε τα νέα. 

Είρη! Έρη! Ειράνα!, αύδαζαν οι μύριοι· 

Η σκόνη είχε κακοκαθήσει  

από τα μανιασμένα κάρα. 

Λεβάντες ευγενής εσάλεψε χαριέντως  

– όπως τα μαλλιά κόρης –, 

την οθόνη του μέλλοντος. 

25. Ξανθοπούλου  Μαρία 

Η Μαρία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στο Τριφύλλι Γιαννιτσών. Είναι Νηπιαγωγός με μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή και ειδίκευση στον Αυτισμό. Εργάστηκε σε νηπιαγωγεία και στο ΚΕΔΔΥ Κοζάνης και Έδεσσας. Ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο, διοργανώνοντας παραστάσεις με μαθητές των Ειδικών Σχολείων στην Έδεσσα και στα Γιαννιτσά. Παράλληλα, υπήρξε επί εικοσαετία παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών για το παιδί στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Γιαννιτσών. Γράφει ποιήματα και παραμύθια.  

Συμμετέχει με το ποίημα: Επανάσταση. 

Επανάσταση 

Σκλάβα 

σ’ έναν κόσμο 

που με εξουσιάζει 

Με μία κριτική 

ανάλυση, 

προσανατολίζομαι 

για τη μεγάλη μου 

επανάσταση 

Μια επανάσταση 

που με ταξιδεύει. 

Ατέλειωτος 

ο δρόμος 

του ταξιδιού. 

Μια φθινοπωρινή 

συμφωνία  

ακούγεται 

στο τέλος 

της ουτοπίας. 

26. Παναγοπούλου Μαρία-Αγγελική  

Η Μαρία Παναγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Καλαβρυτινούς. Μετά από σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, προσελήφθη στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου εργάστηκε ως αρχαιολόγος επί είκοσι οκτώ έτη. Υπηρέτησε σε αρκετές Εφορίες Αρχαιοτήτων και για 8 περίπου έτη στη ΙΑ' Εφορία Αρχαιοτήτων της Εύβοιας. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη συγγραφή ποιητικών κειμένων. Έχει εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές, με τελευταία την Κόρη τ' αρμενιστή το 2019. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Χαλκίδα με κύρια απασχόληση τη συγγραφή και μελέτη λογοτεχνικών βιβλίων. Είναι τακτικό μέλος της ένωσης Ελλήνων λογοτεχνών. 

Συμμετέχει με ποίημα Οι εραστές του μεσονυχτίου. 

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ 

Στην απρόσωπη τροφοδότηση 

του μεσονυκτίου, τα χείλη τους ενώθηκαν. 

Δίψα και καημός στη θωριά τους 

με τις μνήμες να κυλούν ανάστροφα 

στο βαθύ μετώπιο χώρο. 

Γκρίζοι κρόταφοι 

ρυτίδες και μαύρα στίγματα 

διαγράφονται στα πρόσωπά τους 

που συγκινημένα τελούν σπονδή 

στον ξανθό Θεό του έρωτα και της μουσικής. 

Μακάριοι οι εραστές του μεσονυκτίου 

οπτασίες μυστικές τους περιζώνουν 

εμπνεύσεις τρελές λαμβάνουν χώρα 

κι ένα συνονθύλευμα αγάπης απλώνεται 

στο στερέωμά τους. 

Ακριβοθώρηση παρουσία 

κυκλοφορεί ανάμεσα 

και στο μυστικό τους δρόμο 

απλώνονται σπαρτά τριαντάφυλλα 

και χρυσόφυλλοι υάκινθοι. 

Μαρτυρίες ξένες, όψιμες αναλαμπές 

σε μια όαση παραμυθένια, ξανανιώνουν 

οι καρδιές και στην όψιμη αναλαμπή 

γράφουν στίχους που γλυκαίνουν τη ζωή. 

                                                                       3-5-2019 

27. Παρασίδης Χαράλαμπος  

Ο Χαράλαμπος Παρασίδης γεννήθηκε στη Σκύδρα το 1949. Αργότερα, εγκαταστάθηκε στην Αριδαία για υπηρεσιακούς λόγους, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος του Ι.Κ.Α. Υπήρξε άτομο με ενεργό δράση στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα της ευρύτερης περιοχής της Πέλλας. Χρημάτισε ποιητής και εκδότης του περιοδικού Λυχνάρι, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε τη 2ετία 2004-2005 με 5 τριμηνιαία τεύχη, έμεινε ανενεργό για οκτώ έτη και επανήλθε το 2013, εκδίδοντας 21 τριμηνιαία τεύχη, όπου παρουσιάζονταν θέματα πολιτιστικού, κοινωνικού, ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος, γίνονταν βιβλιοπαρουσιάσεις και αφιερώματα σε μεγάλους των ελληνικών γραμμάτων. Από την 1^η  Αυγούστου του 2018, καθώς το νήμα της ζωής του κόπηκε αιφνίδια και πλέον ψιλά ζει με τους αγγέλους, η ποίησή του εαρινά μας ταξιδεύει.  

Συμμετέχει με το ποίημα Εικόνες παλιές, το οποίο θα αναγνώσει η Αλίκη Σούλη.  

28. Πασσαλή Φιλίτσα  

 Η Φιλιώ Πασσαλή γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο (Μπούρτζι) της Χαλκίδας, όπου και κατοικεί σ’ ένα σπίτι δίπλα στην ακρογιαλιά  του Ευβοϊκού. Σπούδασε πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Η ποίηση είναι ο μεγάλος της έρωτας, η εξομολόγηση και η αυτοκάθαρσή της. Επίσης ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία και το παραμύθι. Έχει λάβει διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΔΕΚΑΣΤΙΧΑ» και το αφήγημα για παιδιά Ο ΝΙΚΗΤΗΣ.  

Συμμετέχει με το ποίημα: Θαλασσοπορεία. 

ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΕΙΑ 

Ένας Ναύτης  πάντα ήμουν      στης Θάλασσας ταμένος  τη Μεγαλοσύνη. 

Συντρόφοι μου οι αστροφεγγιές οι  γλάροι, τα δελφίνια  το γέλιο των αφρών.     

Ένας Ναυτίλος πάντα είμαι . 

Από νησί σ´ άλλο νησί αρμενιστής .  Απρόσμενα  μια  άγκυρα λυμένη και οι ελπίδες όλες  άνοιξαν πανιά προσμένοντας το επόμενο μουράγιο Εκείνο, το αθέατο, πίσω απ´ το βράχο Το άλλο, το απλησίαστο, πέρα στο φάρο. 

Ένα Ναυτάκι  θα είμαι πάντα. 

Χωρίς παράσημα Χωρίς σειρήτια στο μανίκι Σ΄ ένα  σκαρί παλιό ταξιδευτής . 

Στην πλώρη τ’ όνομα του  χαραγμένο  

               «Ελευθερία» 

 Αίνιγμα , Χρησμός και  Πεπρωμένο. 

          

29. Πίνη Έλενα   

Η Έλενα Πίνη γεννήθηκε και  κατοικεί στη Φυλή Αττικής. Οι Δέσμιοι Ονείρων και η Κύκνεια Αγάπη είναι τα δύο ποιητικά της έργα, που από τις εκδόσεις Anima κυκλοφορούν. Λογοτεχνικά της έργα (ποιήματα, παραμύθια, διηγήματα) σε διαγωνισμούς του Ε.Π.Ο.Κ., του Ομίλου της Unesco Πειραιώς και Νήσων, καθώς και από την Ασημένια Σελίδα των Εκδόσεων Εντύποις έχουν βραβευθεί. 

Συμμετέχει με το ποίημα: Χορεύει η μοναξιά. 

ΧΟΡΕΥΕΙ  Η  ΜΟΝΑΞΙΑ 

Χορεύει η μοναξιά  

πάνω σε θλιμμένες πουέντ 

στο χρώμα της πούδρας. 

Προσφέρουν μια απατηλή φρεσκάδα 

στο άχρωμο δέρμα της. 

Ξέπνοος χορός, 

σαν το μετέωρο βήμα 

ενός ετοιμοθάνατου πελαργού. 

Ψηλόλιγνα πόδια, σχεδόν ανορεκτικά 

πενθούν την επικείμενη απώλεια. 

Σβησμένο χαμόγελο, 

στολίζει το φεγγαροπρόσωπό της, 

τονίζοντας τα ξεραμένα χείλη. 

Μια γη, άλλοτε λουλουδιασμένη, 

θυμίζει αφυδατωμένη έρημο. 

Χορεύει η μοναξιά 

πάνω σ’ ένα ατελές πεντάγραμμο 

δίχως κλειδί και νότες. 

Μα ο χορός της μοιάζει ονειρικός, 

με καβαλιέρο τον ανεκπλήρωτο έρωτα. 

Λυτρωτικός χορός, 

λίγο πριν κλείσει η αυλαία  

και ακουστεί το τελευταίο χειροκρότημα. 

Τρεμάμενη υπόκλιση, σκοτάδι,  

κι η μοναξιά απομακρύνεται ξυπόλητη.