Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΑ ΒΡΑΔΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Σε κάθε φλογισμένο βράδυ,
αναζητώ χειμώνες μαγικούς, μα δεν υπάρχουν…

Μέσα σε λέξεις, φράσεις, σε στίχους, σε μελωδίες, αναζητώ κρυμμένα συναισθήματα μα εκείνα,  δεν είναι εκεί.
Δεν είναι πλέον μέσα μου.
Έχουν φύγει!

Νιώθω πως σε μία θάλασσα είναι, αλλά  δεν ξέρω σε ποιά.
Και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, μέσα στη θάλασσα.

Θα μπορούσαν να βρίσκονται σε άλλα τόσα μέρη.
Σε άλλους τόσους κόσμους.

Σε άλλους ανθρώπους
Σε άλλους πλανήτες
Σε άλλα ποιήματα
Σε άλλες σκέψεις

Kι όμως, επιλέγουν τη θάλασσα!

Νόμιζα ότι δεν είχα αυτή τη σχέση με τη θάλασσα.
Όχι, δεν την είχα!
Δεν ξέρω γιατί -  πηγάζουν και καταλήγουν  - όλα, εκεί.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αυτό το στοιχείο.

Με φοβίζει κάποιες φορές.
Μου βγάζει μια ρευστότητα.
Μια ηρεμία
Μια λύπη
Και ένα θανάσιμο υπαινιγμό.

Δεν είναι το κύμα
Ούτε η αλμύρα
Ούτε καν τα ναυάγια, δεν είναι.

Είναι το νερό.
Απλώς το νερό.
Σαν στοιχείο και σαν ζωή.

Μα δεν μπορώ να εξηγήσω
Και δεν θέλω
Και δεν χρειάζεται

Απλώς, δεν μπορώ να το πιάσω το ρημάδι.
Δεν μπορώ να αιχμαλωτίσω τη σταγόνα κι αν ακόμη, καταφέρω να το κάνω πράξη, το αιχμαλωτίζω μα δεν φυλακίζεται.
Δεν μιλάμε για την ελευθερία, μιλάμε για την επιλογή σε προϊδεασμένες αποφάσεις, φίλε μου.

Κι όχι πως θέλω να το κάνω επίτευγμα.
Όχι, σε καμία περίπτωση.

Απλώς… τον τελευταίο καιρό,
πίνω, αλλά δεν ξεδιψάω.

Δεν μπορείς να καταλάβεις,
ούτε και οι άλλοι μπορούν.
Ούτε κι εγώ ο ίδιος, τις περισσότερες φορές.

Απλώς… προσπαθώ να «κεράσω» τον  εαυτό μου, λίγη ακόμη ευτυχία.

Μα ποιός μας δουλεύει;
Ποιός παίζει μαζί μας, σα να είμαστε παιδιά;
Μα πότε μεγαλώσαμε, άραγε;
Θύμησέ μου!

Κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Ένας βλάκας έμεινε, κι αυτός κατοικεί μέσα μου.
Ένας ύπουλος συνεπιβάτης, προσπαθεί να με ρίξει στην «τροχιά»
Επιδιώκει να με «φάνε» οι σκέψεις, οι παράλογες.
Το εγώ μου κατακρεουργημένο, υποκύπτει σε ένα ανέκφραστο εμείς.
Παλεύω!

Κάτι τέτοια βράδια, παλεύω.
Μόνος, παλεύω.

Κάτι τέτοιες, φλογισμένες νύχτες… με ξεγελάμε τα συναισθήματα
Άτιμα, συναισθήματα, με ξεγελάτε!

Με κάνουν να νιώθω…. πως βρίσκονται όλα,  σε ένα μπαούλο χρυσό, που με ζητεί, που με γυρεύει.
Με ζητεί, μα δεν με βρίσκει.
Δεν είμαι εκεί, δεν είμαι εγώ.
Έχω χαθεί.

Και καταλήγουν όλα σε ένα κρυφτό… και σε ένα κυνηγητό, θανάσιμο!

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω, δεν μπορείς να δεις.

Δεν είναι ο φακός,
ούτε καν το θυμίαμα, δεν είναι.
Ούτε τα λόγια.
Είναι ένα κενό.

Κάποιες φορές ένα κενό.
Ένα μαύρο, πηχτό κενό.

Αδιάλλακτο, απροσάρμοστο, αμείλικτο και ανέντιμο.
Κυρίως, ανέντιμο.

Δεν παίζει σωστά τα «παιχνίδια»
Δεν ξέρει να χάνει, μα ούτε να τολμά.

Δεν τζογάρουμε φίλε εδώ,
ούτε πουλάμε
ούτε παίζουμε
ούτε παζαρεύουμε, την ελπίδα.

Ζητήσαμε κάποτε, μιαν τελευταία ευκαιρία αλλά κι αυτή, μας απαρνήθηκε.
Γέλασαν γύρω μας, οι «έντιμοι» παίκτες.

Σήμερα η νύχτα, δεν έχει φεγγάρι.
Δεν έχει άστρα.
Δεν έχει νυχτοπούλια
Δεν έχει νυχτολούλουδα
Δεν έχει φωνές
Δεν έχει ψιθύρους
Έχει μόνο… μία κραυγή

Μα κανείς δεν την ακούει, γαμώτο.
Κανείς!
Ούτε καν εγώ, κι ας πηγάζει από μέσα μου.

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο Κική μου. Αν και θεωρώ πλεονασμό την παρατήρησή μου πια. Σε κάθε σου δημιούργημα αποτυπώνεται ο κόσμος σου. Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολλά τα νοήματα, πολλά τα μηνύματα και ακόμη περισσότερη η έμπνευση σ΄ αυτό το ποίημα. Εξαιρετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολλά νοήματα όντως μία πολύ δουλεμένη εργασία μπράβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...