Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Έμβρυο

 


Με γυμνά μάτια, βλέπω έναν Ήλιο. 

Με ανοιχτά μάτια, αντικρίζω την Ανατολή. 

Με κλειστά μάτια - οραματίζομαι δυο βουνά - που συνθλίβουν τον Ήλιο, 

μα με τα μάτια της ψυχής,  κοιτάζω «Το Έμβρυο!» 

 

____________________

 

Εκφραστικοί μου καλημέρα.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας δρώμενο, αυτό των "25 λέξεων" που διοργανώνει μια μπλοκερ που θαυμάζω για πολλούς λόγους, η Μαρία Νικολάου. 

 

Στο λινκ που σας δίνω: http://tokeimeno.blogspot.com/2021/01/25-13.html μπορείτε να δείτε τις υπέροχες συμμετοχές, καθώς επίσης και τη νικητήρια, που ομολογώ, πως αγάπησα πολύ. 

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και φυσικά, στην αγαπημένη μας Άννα Flo, για την νίκη της.

 

Μαρία μου, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και τη φωτογραφία - έμπνευση, που στάθηκε ο πυλώνας της δημιουργίας μας. 

 

Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν ή στάθηκαν στη συμμετοχή μου.


Τέλος, θα ήθελα να σας πω, ό,τι επειδή οι λεξούλες μου έβγαιναν 31 και όχι 30, όπως ειναι οι όροι του παιχνιδιού, είχα αφαιρέσει τη λέξη "δυο", εδώ όμως, όπως μπορείτε να δείτε, την έχω αφήσει, μιας και θεωρώ, πως έτσι ειναι ολοκληρωμένη η δημιουργία μου (τουλάχιστον με τον τρόπο σκέψης που την έπλασα εκείνη τη στιγμή κοιτώντας τον πυλώνα, δηλαδή τη φωτογραφία).

 

Να είστε καλά και να προσέχετε, εκφραστικοί μου.

Να περνάτε όσο πιο όμορφα μπορείτε.

 

Φιλιά πολλά!


 

Σχόλια

  1. Λατρεμένο! Πήρε την υψηλότερή μου βαθμολογία. Μπράβο Κική μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα παρούσα με τα ποιήματα και τη γραφή σου. Έτσι, να σε καμαρώνουμε και να απολαμβάνουμε τις δημιουργίες σου. Καλησπέρα Κική μου, πολύ όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...