Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Έμβρυο

 


Με γυμνά μάτια, βλέπω έναν Ήλιο. 

Με ανοιχτά μάτια, αντικρίζω την Ανατολή. 

Με κλειστά μάτια - οραματίζομαι δυο βουνά - που συνθλίβουν τον Ήλιο, 

μα με τα μάτια της ψυχής,  κοιτάζω «Το Έμβρυο!» 

 

____________________

 

Εκφραστικοί μου καλημέρα.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας δρώμενο, αυτό των "25 λέξεων" που διοργανώνει μια μπλοκερ που θαυμάζω για πολλούς λόγους, η Μαρία Νικολάου. 

 

Στο λινκ που σας δίνω: http://tokeimeno.blogspot.com/2021/01/25-13.html μπορείτε να δείτε τις υπέροχες συμμετοχές, καθώς επίσης και τη νικητήρια, που ομολογώ, πως αγάπησα πολύ. 

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και φυσικά, στην αγαπημένη μας Άννα Flo, για την νίκη της.

 

Μαρία μου, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και τη φωτογραφία - έμπνευση, που στάθηκε ο πυλώνας της δημιουργίας μας. 

 

Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν ή στάθηκαν στη συμμετοχή μου.


Τέλος, θα ήθελα να σας πω, ό,τι επειδή οι λεξούλες μου έβγαιναν 31 και όχι 30, όπως ειναι οι όροι του παιχνιδιού, είχα αφαιρέσει τη λέξη "δυο", εδώ όμως, όπως μπορείτε να δείτε, την έχω αφήσει, μιας και θεωρώ, πως έτσι ειναι ολοκληρωμένη η δημιουργία μου (τουλάχιστον με τον τρόπο σκέψης που την έπλασα εκείνη τη στιγμή κοιτώντας τον πυλώνα, δηλαδή τη φωτογραφία).

 

Να είστε καλά και να προσέχετε, εκφραστικοί μου.

Να περνάτε όσο πιο όμορφα μπορείτε.

 

Φιλιά πολλά!


 

Σχόλια

  1. Λατρεμένο! Πήρε την υψηλότερή μου βαθμολογία. Μπράβο Κική μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα παρούσα με τα ποιήματα και τη γραφή σου. Έτσι, να σε καμαρώνουμε και να απολαμβάνουμε τις δημιουργίες σου. Καλησπέρα Κική μου, πολύ όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...